Heartless December❄️ ZG version

အပိုင္း ၂ : အရည္ေပ်ာ္ေနတဲ့ႏွင္း

❄️❄️❄️

ေဆာင္းမနက္ခင္းရဲ႕ မေႏြးတေႏြးေနေရာင္ေလးေၾကာင့္
မ်က္ရည္ၾကည္လဲ့လဲ့ေတြက စိန္အလင္းျပန္သလို လက္ခနဲ...။

"‌ေက်းဇူး..."

ကြၽန္ေတာ္ကသာ အခန္းဝမွာ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္ျဖစ္ေနမိတာ
အခန္းပိုင္႐ွင္ ဆြယ္တာအျဖဴေလးကေတာ့ ေသာ့ကိုဆြဲႏုတ္ၿပီး အဲ့သလိုခပ္တိုးတိုးေျပာလို႔ တံခါးျပန္ပိတ္သြားရဲ႕။

ေနပါအုံး...။ အခုက ဘာျဖစ္သြားတာလဲ။

တံခါးမွာ ေသာ့တန္းလန္းက်န္ေနတာ သတိေပးဖို႔ တံခါးနာနာ႐ိုက္ၿပီး သူ႕နာမည္ကိုေခၚလိုက္တာ တံခါး၀ကေန လူလည္းေပၚလာေရာ ငိုေနတာကို ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္ဆိုေတာ့...။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅မိနစ္အေတာအတြင္း အေကာင္းႀကီးကေန မ်က္ရည္က်ေစေလာက္တဲ့ ကိစၥမ်ိဳး‌ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မလုပ္မိတာ ေသခ်ာပါတယ္။ သူ႕မာဖလာကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္ေပးၿပီးမွ ႏွေျမာသြားလို႔မ်ားလား...။ ကြၽန္ေတာ္ သူ႕နာမည္ကိုေခၚတဲ့ပုံစံကပဲ ေလယူေလသိမ္းလြဲသြားလို႔လား...။ မဟုတ္မလြဲ... မနက္က ကြၽန္ေတာ့္စက္ဘီးနဲ႔၀င္တိုက္မိတုန္းက ဒဏ္က အခုမွ ျပန္နာလာလို႔မ်ားလား။ ေနပါအုံး ဘယ္အမႈေခါင္းစဥ္ကို စအေျဖ႐ွာရမွာလဲ။

* *

"အာ... မင္း မျပန္ေသးဘူးလားဟ... ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္နဲ႔..."

တံခါးဖြင့္သံနဲ႔အတူ မွင္တက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာထားနဲ႔ အခန္းဝမွာ
သုံးခါေျမာက္ထပ္ေပၚလာတဲ့ကြၽန္ေတာ္႕ကိုအျမင္ ေရခ်ိဳးၿပီးစအေပၚပိုင္းဗလာနဲ႔ ေဘာင္းဘီဇစ္ဆြဲလို႔မၿပီးေသးတဲ့ အစ္ကိုေတာ္ဘုရားက လွမ္းေဟာက္ေတာ့တာပဲ။ သူဟာသူ တံခါးေလာ့ခ်မထားဘဲနဲ႔။

"ငိုေနတယ္..."

"ေထာင့္ခန္းက ကေလးႏွစ္ေကာင္လား..."

"မဟုတ္ဘူး... ဟိုဘက္ခန္းက အစ္ကို..."

"အယ္လ္ခြန္းလား..."

ေမးရင္းစမ္းရင္းနဲ႔ ထသြားတဲ့ ႂကြက္သိုက္မင္းသားဟာ ကြၽန္ေတာ္အထဲဝင္လာမွ အိပ္ခန္းထဲကေန အက်ႌတစ္ထည္ယူထြက္လာၿပီး ေဘးမွာလာထိုင္တယ္။