အပိုင္း ၉၄ : ကြၽန္ေတာ္တို႔က အတူ႐ွိမွျဖစ္မွာ

28 5 1
                                    

❄️❄️❄️

အဲ့ဒီညက တစ္လက္စတည္း သူကိုယ္တိုင္ဖန္တီးထားၿပီး သူ႕အဘိဓာန္ထဲကေပ်ာက္ေနတဲ့ စကားလုံးတစ္ခ်ိဳ႕ကိုပါ ကိုကိုသိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာျပလိုက္တယ္။ "ကံၾကမၼာခ်ည္တဲ့ႀကိဳးနီေလး" တို႔
"သံေယာဇဥ္ေသးေသးေလး" တို႔ စသျဖင့္...။

မွတ္ဉာဏ္ထဲကလပ္ေနတဲ့ဇာတ္ဝင္ခန္းတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္မွတ္မိသြားၿပီးကတည္းက ေနာက္ရက္ေတြမွာ
ကိုကိုတစ္ေယာက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္သူ႕မ်က္လုံးကိုၾကည့္ဖို႔လုပ္ရင္ ခ်က္ခ်င္းမ်က္ႏွာလႊဲၿပီး တစ္ေနရာရာကို လွစ္ခနဲေရာက္သြားတယ္။

အခုလည္း သူအိမ္ကစားပြဲပုေလးအနားမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဝင္ထိုင္ရင္း သူစာဖတ္တာကိုၾကည့္ဖို႔လုပ္လိုက္တုန္း ထသြားဖို႔ျပင္တာနဲ႔ မတတ္ႏိုင္ဘဲ ခ်က္ခ်င္းလမ္းကိုဝင္ပိတ္လိုက္ရတာ။

"ကိုကိုအဲ့လို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေ႐ွာင္ေနလိုက္လို႔ ျဖစ္ၿပီးသားကိစၥေတြက reset ျပန္ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္... လက္မခံခ်င္ရင္ေတာင္ ကိုကို႔ဘက္က ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရင္အသားယူခဲ့တယ္ဆိုတာက ေရမေရာတဲ့အမွန္တရားပဲ"

မ်က္ဆံနက္ကေလးလည္သြားပုံအရ ကြၽန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားအေပၚ သူျငင္းမရတာကို ဖုံးကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေပမယ့္ ခက္ခဲေနတဲ့ပုံပဲ။

"ငါဘယ္မွာေ႐ွာင္ေနလို႔လဲ"

"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးကို ေသခ်ာၾကည့္ေလ..."

"..."

ကြၽန္ေတာ္သူ႕ပခုံးကို႐ုတ္တရက္ကိုင္လိုက္တဲ့အတြက္ ကိုကို႔လက္ထဲကစာအုပ္ ျပဳတ္က်သြားတယ္။

"ကိုကို စာအုပ္ျပန္မေကာက္နဲ႔အုံး၊ ကြၽန္ေတာ္ေမးတာေျဖ..."

"ဘာကိုလဲ..."

"မႏွစ္ဒီဇင္ဘာတုန္းက အဲ့ဒီည... ကိုကိုကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြကို ႏိႈးဆြခဲ့တဲ့ကိစၥအတြက္ ဘယ္လိုတာဝန္ယူေပးမွာလဲ..."

"အဲ့ဒါက ငါရည္႐ြယ္ခ်က္႐ွိ႐ွိလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေလ၊ အသိစိတ္မ႐ွိေတာ့..."

"မသိစိတ္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ကို အာကာေဝယံလို႔ျမင္ၿပီး ထင္သလိုျပဳမူခဲ့တာမလား"

Heartless December❄️ ZG version Where stories live. Discover now