Heartless December❄️ ZG version

အပိုင္း ၆၄ : လိုက္ဖမ္းေပးတာခံလိုက္ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္...

❄️❄️❄️

"တီတီ... တီ!!"

"ကြၽီ... !!!!!"

အသံေတြေရာ... အလင္းေတြေရာ... ေအးစက္တဲ့ေလထုဖိအားေရာ...
အရာအားလုံးဟာ အေမွာင္ထုတစ္ခုထဲမွာ စိမ့္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကတယ္။

ကားဘရိတ္ဆြဲသံ႐ွည္ႀကီးထြက္မလာခင္မွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ လ်င္ျမန္တဲ့အဟုန္တစ္ခုရဲ႕ ဆြဲသုတ္ယူျခင္းခံလိုက္ရသလို
လမ္းေဘးတစ္ေနရာကို ျပဳတ္က်သြားခဲ့တဲ့ေနာက္...
လမ္းတစ္ဖက္ကို လိမ့္သြားတဲ့ခႏၶာကိုယ္ဟာ ကိုင္႐ိုက္လိုက္သလို ခံစားခ်က္ရရမယ့္အစား ေႏြးေထြးတဲ့ ပိုက္ေပြ႕ထားျခင္းတစ္ခုမွာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့သလိုပဲ။

အေမွာင္ထုဟာ တာ႐ွည္မၾကာလိုက္ပါဘူး။
မ်က္လႊာေတြကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္ အလင္းရိပ္ေတြ ေျပးလႊားေဝဝါးေနဆဲ အာ႐ုံမွာ တစ္ျဖည္းျဖည္း ၾကည္ၾကည္လင္လင္ထင္ဟပ္လာတဲ့ ပုံရိပ္က...။

"ကို... ကိုကို..."

မ်က္စိဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း အနီးကပ္ဆုံးအေနအထားမွာ ျမင္လိုက္ရတဲ့မ်က္ႏွာက ကြၽန္ေတာ္႕ရဲ႕ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့သတိေတြကို စုစည္းေပးလိုက္သေယာင္...။

သတိဆြဲကပ္ရင္း အေျခအေနကို ေလ့လာလိုက္ေတာ့...
ကိုကို႔ဘယ္လက္က ကြၽန္ေတာ္႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ပိုင္းကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ သိမ္းက်ံဳးေထြးပိုက္ထားလို႔၊ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းအုံးထားမိတာက ကိုကို႔ညာလက္ေမာင္းေပၚမွာ၊ ကြၽန္ေတာ္႕ေမးဖ်ားနဲ႔ ထိလုထိခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆြယ္တာအျဖဴေရာင္ေလးရဲ႕အေႏြးဓာတ္က ေအးစက္ေနတဲ့
ကြၽန္ေတာ္႕ခႏၶာကိုယ္ကို အပူခ်ိန္ညႇိေပးေနရင္း...။ ဒီလိုပုံစံနဲ႔
ကြၽန္ေတာ္ဟာ ကိုကို႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အႏၲရာယ္ကင္းေနခဲ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ကုန္း႐ုန္းထလိုက္ခ်ိန္ ခါးမွာခ်ိတ္တြယ္ေနခဲ့တဲ့ လက္ေခ်ာင္းေတြဟာ ျပဳတ္က်သြားၾကလို႔။ ကြၽန္ေတာ္႕ေဘးမွာလွဲေနတဲ့ ကိုကို႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ မလႈပ္မယွက္။

တစ္မီတာေလာက္အကြာမွာေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္ထင္သြားတဲ့ 
အက္ေၾကာင္းစင္းေတြၾကားက ဖန္စမႈန္ေတြကို လမ္းမေပၚေႁခြခ်ေနတဲ့ ကိုကို႔မ်က္မွန္ပါးေလး။