အပိုင်း ၄၇။ ကျွန်တော့ကို သူခိုးမာစတာလို့ခေါ်ပါ
"ဟမ့်?" လို့ ဖုန့်ရှီ ထုတ်မပြောဘဲ မနေနိုင် ဖြစ်သွားတယ်။
သူ မမှားဘူးဆိုရင် အဲ့အပြာရောင် ပုံပန်းသဏ္ဍာန်က လူတစ်ယောက်... ဖြစ်တယ်။
နန်းတော်ထဲက လူနှစ်ဦးကတော့ တံခါးနားမှာ ရပ်ပြီး အထဲကို စပ်စုတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်နေတဲ့ ဖုန့်ရှီကို မြင်တော့ သူတို့မျက်နှာတွေမှာ လုံးလုံးလျားလျားကို မတူညီတဲ့ အမူအယာ ပေါ်သွားကြတယ်။ ဆွံ့အသွားရတဲ့ ကောင်လေး မှန်းဆလိုက်တဲ့အတိုင်း အပြာရောင်ပုံသဏ္ဍာန်သူက တကယ်ပဲ လူတစ်ဦးဖြစ်တယ်။ ပိုတာတစ်ခုက သူက သာမာန်လူတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး၊ ပြီးတော့ သူ ဒီကို ရောက်လာရခြင်း ရည်ရွယ်ချက်ကလည်း အတော် ရှုပ်ထွေးတယ်။
ဖုန့်ရှီ တဟုန်ထိုး အပြေးလာတာကို တွေ့တော့ ငရဲမင်းကြီးက သူ့ကို တစ်ခွန်းမှ မဝေဖန်ဘူး။ ကောင်လေးရဲ့ မျက်နှာပေါ်က စိတ်ထက်သန်နေတဲ့ ဟန်အရ ဖုန့်ရှီမှာ တစ်ခုခု ပြောဖို့ ရှိနေတာဖြစ်ရမယ်ဆိုတာ ဘုရင်ကြီး သိတယ်။
"ရှီ၊ ဒီလာခဲ့!" ဘာကိုမှ အလေးမထားဟန်ရှိတဲ့ ဘုရင်ကြီးရဲ့ မျက်နှာမှာ ရုတ်တရက် ယောင်ယောင်လေး ပြုံးလိုက်တဲ့အပြုံးလေးတစ်ခု ပေါ်သွားတယ်။
ဘုရင်ကြီး ခေါ်သံကို ကြားလိုက်ရတော့ ဖုန့်ရှီ အသိပြန်ဝင်လာတယ်။ အဲ့နောက်မှာတော့ သူက ချက်ချင်းပဲ နှုတ်ခမ်းဆူလိုက်တယ်။
"ခေါင်းဆောင်၊ ကျွန်တော့ကို ရှီလို့ မခေါ်ပါနဲ့။ ကြားရတာ အရမ်း သာမာန်ဆန်လွန်းတယ်။ ကျွန်တော်က နောင်အနာဂတ်မှာ အကြီးကျယ်အမြင့်မြတ်ဆုံး သူခိုးကြီး ဖြစ်လာမဲ့သူတစ်ယောက်။ အဲနာမည်ကြီးက မလေးနက်ဘူး!"
သူ မကျေမချမ်းနဲ့ တိုင်တန်းနေပေမဲ့ အားတက်သရောနဲ့ ဘုရင်ကြီးဆီ ပြေးနေဆဲဖြစ်တယ်။
ဘုရင်ကြီးဘေးဖက်ကလူကတော့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးကို ထိတ်လန့်သွားပြီး ဖြစ်တယ်။ သူက ဘုရင်ကြီးရဲ့ မျက်နှာကို တချိန်လုံး စိုက်ကြည့်နေတာကြောင့် ဘုရင်ကြီးရဲ့ အမူအယာ သေးသေးလေးတောင်မှ သူ့မျက်စိက လွတ်မသွားနိုင်။ ဒါမှမဟုတ်လည်း ဒီလိုပြောလို့ရတယ်၊ ဘုရင်ကြီးက သူ့အမူအယာ ဘယ်သူမြင်သွား မြင်သွား စိတ်ထဲမထားဘူး။ အဲ့အပြုံးက အရမ်းကို သဘာဝဆန်နေဟန်ပင်။ အချိန်ခဏလေးပဲ ကြာတာ ဖြစ်ပေမဲ့ အဲ့ အပြာနဲ့လူက အလွန်အကြူးကို အံ့အားသင့်နေဆဲပဲ ဖြစ်တယ်။
DU LIEST GERADE
အာဏာရှင်ငရဲမင်းကြီးနှင့် သူ၏အချစ်ကလေး (၁)
Fantasyစာသင်သားဖုန့်ရှီ -အပျော်တမ်းသူခိုး၊ ရည်မှန်းချက် -တစ်ကမ္ဘာလုံးရှိ ပစ္စည်းတွေခိုးဖို့၊ သေပြီးတာတောင် အငြိမ်မနေနိုင်တဲ့ဖုန့်ရှီ။ အကျိုးဆက်ကတော့ သူ ခိုးခဲ့တဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုက နတ်ဘုရားတွေနဲ့ မိစ္ဆာတွေကြား စစ်ပွဲကြီးတစ်ခု အစပြုသွားစေခဲ့သည်။ ဤအမှန်တရား သိပြီ...
