အာဏာရှင်ငရဲမင်းကြီးနှင့် သူ၏အချစ်ကလေး (၁)

129. I Won't Forget This Time

အပိုင်း ၁၂၉။ ဒီအချိန်ကို မေ့တော့မှာမဟုတ်တော့ဘူး

ကျုံးဝူချင်း ချက်ချင်းကို ကြောင်အမ်းသွားရကာ စကားမပြောနိုင် ဖြစ်သွားရတော့သည်။

သူ တံခါး မဖွင့်ခင်မှာတုန်းက သူတို့ကိုယ်သူတို့ ဘယ်လို မိတ်ဆက်ရမလဲဆိုတဲ့ နည်းလမ်းအနည်းငယ်ကို စဉ်းစားနေခဲ့သေးပေမဲ့ အခုလိုမျိုး ထူးခြားတဲ့မိတ်ဆက်လက်ဆောင်မျိုး ရလိမ့်မယ်လို့ သူ ထင်မထားခဲ့။ Pastry မုန့်တွေက သူ့နှာခေါင်းမှာ ကော်လိုမျိုး ကပ်နေတာနဲ့ အဆုံးသတ်သွားတော့သည်။ တဖက်လူက သူ့ကို မုန့်တစ်ခုပေးလိုက်တာက သူ့အနေနဲ့ စိတ်ထဲမထားပေမဲ့ သူ့နှာခေါင်းမှာ အဆုံးသတ်သွားမယ့်အစား သူ့အစာအိမ်မှာ အဆုံးသတ်သွားတာက ပိုမကောင်းဘူးလား။ တကယ်ပါပဲ! သူက သူ့နှာခေါင်းနဲ့ အစာစားတာမဟုတ်ဘူးလေ!

ယွဲ့ယဲက သူ ရှောင်လိုက်ပြီးတဲ့နောက်မှာ သူ့အနောက်မှာ သူ့သူငယ်ချင်း ရပ်နေတာကို သတိရသွားခဲ့၏။ ဒါပေမဲ့ အရမ်းကို နောက်ကျသွားပြီလေ၊ သူခေါင်းလှည့်ကြည့်လိုက်တဲ့အချိန်မှာ သူ့ဆီ ပစ်ပြီး တိုက်ခိုက်လိုက်တဲ့ 'လူသတ်လက်နက်'က သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့ မျက်နှာပေါ် အုပ်လောင်းပြီးသားဖြစ်သွားပြီဖြစ်သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းကို အခုလိုမျိုး အရူးလုပ်ခံရတာကို မမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ ယွဲ့ယဲက မစာမနာ ရယ်မောလိုက်လေတော့သည်။ ကောင်ငယ်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ ဒေါသသံ အခန်းထဲကနေ ရုတ်တရက် ထွက်ပေါ်လာ၏။ အဲ့အသံက သူတို့ အခန်းအပြင်မှာတုန်းက ကြားခဲ့ရတဲ့ အသံပါပဲ။

"ဆိုင်ရှင်၊ မုန့် နောက်နှစ်ပန်းကန်လိုချင်တယ်!"

အဲ့ဒီ့စာကြောင်းကြောင့် သူတို့ရယ်သံတွေ လွင့်စင်ပျောက်ကွယ်သွားရတော့သည်၊ အကြောင်းကတော့ ကြည့်ရတာ သူတို့ကို တည်းခိုခန်းကောင်တာထိုင် ဆိုင်ရှင် ဒါမှမဟုတ် ဝန်ထမ်းအကူလို့ ထင်သွားတာဖြစ်မည်။

အဲ့ဒီ့လို အထင်လွဲခံရမှုကြောင့် အခန်းက ချက်ချင်းကို တိတ်ဆိတ်သွားတော့သည်။ အခန်းအတွင်းက ကောင်လေးကလည်း အဲ့အချက်ကို သတိပြုမိသွားပုံရကာ သံသယနဲ့ မေးလိုက်၏၊ "ဟမ်? မင်းတို့က ဆိုင်ထိုင်ဝန်ထမ်းတွေမဟုတ်ဘူးလား?"