Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 1*

"We are so distracted by how things end, we usually forget how beautiful the beginning was"

Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου καθώς κοιτάω το άσπρο ταβάνι του δωματίου μου. Η συγκάτοικος μου με το όνομα Jenny Smith κοιμάται του καλού καιρού στο κρεβάτι της. Έχει αλλάξει εκατό φορές πλευρά ενώ μουρμουρίζει κάτι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Το έχει κάνει πολλές φορές στον ύπνο της αλλά πλέον το έχω συνηθίσει. Εγώ δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς να δω κάποιον εφιάλτη οπότε αυτό με παρηγορεί σε κάποιον βαθμό.

Γυρνάω το κεφάλι μου για να δω την ώρα από το ρολόι του κινητού μου. 8. Σε λίγο αρχίζει το πρώτο μου μάθημα. Βαριέμαι να σηκωθώ από το κρεβάτι αλλά πρέπει να το κάνω. Πλησιάζω την ντουλάπα ανοίγοντας την. Βρίσκω μέσα στην στοίβα από πεταμένα ρούχα το συνηθισμένο μου τζιν. Μαύρο σαν την μαύρη μου ψυχή. Το συνδυάζω με μία φαρδιά εξίσου μαύρη φούτερ. Καθώς βγάζω το τοπάκι που φοράω για να κοιμηθώ ακούω την Jenny να με φωνάζει.

"Τι ώρα είναι;" Με ρωτάει.

"8...Το πρώτο σου μάθημα πότε αρχίζει;"

"10"

"Τυχερή" Σχολιάζω ενώ αυτή έχει ήδη αποκοιμηθεί. Ποιος την ξυπνάει μετά; Πηγαίνω στον μοναδικό καθρέφτη που έχει το δωμάτιο. Εκεί μπορώ να αντικρίσω το είδωλό του εαυτού μου. Ποτέ μου δεν μπόρεσα να διακρίνω κάτι ιδιαίτερο πάνω μου. Είμαι ένα συνηθισμένο κορίτσι με κάστανα μακριά μαλλιά και μεγάλα γαλανά μάτια. Παίρνω ένα κοκαλάκι πιάνοντας τα μαλλιά μου σε μία αλογοουρά. Γενικά δεν είμαι ο τύπος κοριτσιού με τα ιδιαίτερα ντυσίματα και χτενίσματα. Θέλω όσο γίνεται να περνάω απαρατήρητη από τα μάτια των περαστικών.

Παίρνω το μπουφάν μου από την κρεμάστρα δίπλα από τον καθρέφτη και το φοράω. Έπειτα βάζω τα άσπρα μου σταράκια. Παίρνοντας μια μικρή τσάντα με τα βιβλία των πρώτων ωρών βγαίνω έξω από το δωμάτιο. Αφήνω την πόρτα να κλείσει απαλά για να μην ξυπνήσω την Jenny μα ξέρω καλά πως και σεισμός να γινόταν δεν θα καταλάβαινε τίποτα. Καθώς βγαίνω από το κτίριο με τους κοιτώνες κάποιος με παίρνει τηλέφωνο. Πριν απαντήσω βλέπω ποιος είναι. Ο Ethan.

"Καλημέρα Einstein μου" Χαμογέλασα καθώς άκουγα την φωνή του. Πάντα αυτό το παιδί μου έφτιαχνε την διάθεση.

"Που την είδες την καλημέρα πρωινιάτικα;" Χασμουρήθηκα ενώ άρχιζα να περπατάω προς την καφετέρια του πανεπιστημίου.