Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 68*

"Here I am again. Feeling like I am not wanted.
Feeling like I am worthless.
And even through I am alive, feeling dead"

Ανοίγω τα βλέφαρα μου μόνο όταν ακούω το ξυπνητήρι να χτυπά. Αναδεύομαι στο κρεβάτι κρατώντας το πρόσωπο μου στις παλάμες μου. 7 το πρωί. Είναι Σάββατο και έχω μάθημα στις 8. Αποφασίζω να ξεκολλήσω από το κρεβάτι μου και να πλησιάσω την ντουλάπα ώστε να διαλέξω τα ρούχα που θα φορέσω σήμερα. Μόλις έχω ντυθεί, μπαίνω στο μπάνιο. Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Μαύρη μάσκαρα πασαλιμένη κάτω από τα μάτια. Ανοίγω την βρύση και ρίχνω στο πρόσωπό μου κρύο νερό. Παίρνω την πετσέτα και σκουπίζω το καθαρό πλέον πρόσωπο μου. Πιάνω τα μαλλιά μου σε έναν κότσο και επιστρέφω πίσω στο δωμάτιο.

Εκεί παίρνω το κινητό μου βλέποντας πως κανένας δεν με έχει πάρει από χθες. Ποιον περίμενες δηλαδή; Αναρωτιέται το υποσυνείδητο μου. Ανασηκώνω τους ώμους μου αδιάφορα και κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Υπάρχει μια ενοχλητική ησυχία που θέλω οπωσδήποτε να σπάσω αλλά γαμώτο είμαι μόνη μου. Ο Ethan κοιμάται ή πολύ πιθανόν φοβάται να μην βγάλω τις άγριες διαθέσεις μου πάνω του. Μα καλά τι στο διάολο σκεφτόμουν χθες;

Ανοίγω το ψυγείο βγάζοντας από μέσα λίγη γαλοπούλα και κασέρι. Φτιάχνω ένα γρήγορο σάντουιτς και κάθομαι πίσω στην καρέκλα. Το βλέμμα μου περιπλανιέται στον άδειο χώρο περιμένοντας απλώς να τελειώσω το πρωινό μου. Δεν θέλω να πάω στο πανεπιστήμιο. Θέλω να μείνω στο κρεβάτι μέχρι το κορμί μου να έχει πιαστεί από τις τόσες ώρες ακινησίας. Καθώς σκουπίζω τα χείλη μου, σηκώνομαι όρθια. Φοράω τα παπούτσια μου και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα βγαίνω έξω.

Κατεβαίνω τις σκάλες και μόλις φτάσω έξω από την πολυκατοικία βάζω τα χέρια μου μέσα στις τσέπες. Αρχίζω να περπατάω με την σκέψη πως δεν θα τον δω. Έχουν περάσει τόσες μέρες χωρίς να έχω επικοινωνήσει μαζί του. Γαμώτο μου λείπει. Δεν περίμενα πως η Rose θα έλεγε ποτέ ότι κάποιος της λείπει. Τι μου έχεις κάνει Harry;

Τα βήματα μου σταματάνε έπειτα από 20 λεπτά έξω από την αίθουσα που έχω μάθημα. Καθώς μπαίνω μέσα διαπιστώνω πως είμαι μόνη στην τάξη. Κάθομαι σε ένα θρανίο και απλώς ανοίγω το κινητό μου χαζεύοντας αδιάφορα. Δεν καταλαβαίνω πως μαθητές αρχίζουν να μπαίνουν στην τάξη μέχρι την στιγμή που κάποιος κοπανάει με δύναμη την πόρτα. Σηκώνω το βλέμμα μου στον καθηγητή που τώρα αφήνει την τσάντα του στην έδρα.

"Καλημέρα" Ήταν το μόνο που μπόρεσα να ακούσω πριν με πάρει ο ύπνος πάνω στο θρανίο.