Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 37*

"I don't want you to save me.
I want you to stand by my side
as I save myself "

Ενώ ξάπλωνα στο κρεβάτι που πριν λίγη ώρα ο Harry βρισκόταν από πάνω μου και με έκανε δικιά του, σκεφτόμουν το πόσο μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα από την μία στιγμή στην άλλη. Εγώ ήμουν αυτή που φοβόμουν να δωθώ στον Harry μετά από αυτά που έγιναν τους περασμένους μήνες. Μα τώρα πιστεύω πως με τον κύριο Styles μπορώ να το ξεπεράσω. Ήδη όταν σκέφτομαι την διέγερση και την απόλαυση που κατάφερε να μου προσφέρει, καρδιοχτυπώ. Αυτή την αίσθηση της ζωντάνιας που τόσα χρόνια έχω να νιώσω, ο Harry μου την έδωσε μόνο σε μια στιγμή. Είναι σαν ναρκωτικό. Η μαστούρα κρατάει μόνο κάτι λεπτά γι'αυτό και κάποιος θα πάρει κι άλλο για να το ξανά νιώσει. Το μόνο πρόβλημα με αυτό είναι ότι το διάστημα που θα είσαι χωρίς την επίδραση του ναρκωτικού, θα ζεις μια πραγματική κόλαση και μόλις το πάρεις θα το νιώσεις αμέσως ως το κλειδί για τον παράδεισο.

Ανοίγω τα μάτια μου και αντικρίζω το μπεζ δωμάτιο. Μόνη. Βαρέθηκα να μένω μόνη. Από έξω ακούγονται ομιλίες. Σηκώνομαι πάνω και φοράω τα τακούνια μου ανοίγοντας την πόρτα. Βγαίνω στο διάδρομο και πλησιάζω το τσούρμο παιδιών που βρίσκονται εκεί.

"Τι έγινε και είστε όλοι έξω;" Πιάνω τα μαλλιά μου και τους κοιτάζω με απορία.

"Καλά εσύ κοπέλα μου που ζεις;" Μου λέει μία. Την αγριοκοιτάζω.

"Σου είπε κανένας να μιλήσεις;" Της απαντάω και εκείνη φαίνεται να το βουλώνει. Από την στιγμή που κανένας δεν μου έλεγε κάτι, πηγαίνω να ψάξω τον Harry. Αυτός σίγουρα θα μου έλεγε γιατί τόσος πανικός. Ακούω φωνές από το 310, εκεί ήταν οι υποτιθέμενοι φίλοι μου. Πλησιάζω την πόρτα και την ανοίγω.

"Δεν σας είπαμε πως όλοι πρέπει να είναι έξω;" Μπαίνει μπροστά μου ο κύριος Thomson. Προσπαθώ να κοιτάξω από πίσω του αλλά είναι αδύνατον. "Δεσποινίς Martinez φύγετε σας παρακαλώ"Μου πιάνει τα μπράτσα και με βγάζει έξω από το δωμάτιο. Τι έγινε γαμώτο;! Περνάω το διάδρομο και κατεβαίνω τις σκάλες. Κανένας δεν με πήρε χαμπάρι που έφυγα. Περνάω την ρεσεψιόν και βγαίνω έξω.

Έξω από το ξενοδοχείο υπάρχει ένας μικρός κήπος. Καθώς στέκομαι πάνω στο πράσινο γρασίδι αποφασίζω να κάτσω σε μία καρέκλα. Σηκώνω το κεφάλι μου και συναντώ τον σκοτεινό ουρανό. Τα αστέρια μαζί με το φεγγάρι κρύβονται πίσω από τα σύννεφα σαν να παίζουν ένα είδος κρυφτό. Κλείνω τα μάτια μου και ηρεμώ κάτω από τους ήχους του νερού από το μικρό συντριβάνι.