Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 12*

"Don't you dare tell me that I am beautiful
Until you' ve seen my scars that carve my body
And the blood that pours out of my soul "

Γιατί να υπάρχει αυτός ο άνθρωπος που σε κάνει να μετανιώσεις για τα πάντα; Που σε κάνει να εύχεσαι να μην είχες δημιουργηθεί καν; Είναι άδικο πόσες φορές δεν κατάφερα να τελειώσω οριστικά την ζωή μου μα έπειτα σκέφτηκα τους ανθρώπους που με αγαπάνε και αγαπώ και ξέρετε κάτι δεν υπήρχε κανένας. Όλοι προσπειούνταν πως και καλά μ'αγαπούσαν. Πρώτοι και κύριοι οι γονείς μου. Δεν ξέρουν τίποτα για την πραγματική ζωή μου. Που καπνίζω και παίρνω ναρκωτικά λέγοντας πως είμαι χαρούμενη αλλά στην πραγματικότητα μαραζώνω.

Κάθε πρωί και βράδυ δεν είναι μια ξέγνοιαστη μερα αλλά επιβίωση. Όσο κι αν θέλω να νιώσω χαρά δεν μπορώ. Μέχρι και τα ναρκωτικά πλέον μου προκαλούν μόνο μια ψευδαίσθηση και τίποτα παραπάνω. Το μόνο που χρειάζομαι ειναι λίγη αληθινή αγάπη μα ξέρω πως σε αυτό τον κόσμο δεν θα την βρω πουθενά. Το τέρας μέσα μου αναπτύσσεται όλο και περισσότερο. Νιώθω το κενό στην καρδιά μου. Δεν μπορώ να ενδιαφερθώ για κανέναν όσο κι αν θέλω. Είμαι μια σκύλα που νοιάζεται μόνο για τον εαυτό της. Πλέον ούτε για αυτόν νοιάζομαι. Δεν μπορώ να νιώσω τίποτα.

Καθώς με τραβούσε ο Freddie για να βγω έξω, εγώ το μόνο που ήθελα ήταν να τρέξω να δικαιολογήσω τον εαυτό μου σε εκείνον. Πρώτη φορά ένιωθα χάλια για τον εαυτό μου. Ήθελα να επανορθώσω. Το ήξερα πως να τον κλέψουμε δεν θα ήταν και ότι καλύτερο. Ήταν ο καθηγητής μας, μπορεί και κάτι παραπάνω για μένα.

Δεν με ανησυχούσε αν έλεγε κάτι στην αστυνομία ή στους γονείς μου. Τον εμπιστευόμουν. Φαινόταν καλός άνθρωπος. Τέλειος σε σχέση με μένα, ένα απόβρασμα της κοινωνίας που κλέβει για να πάρει την δόση της. Μισώ να δείχνω έτσι στους γύρω μου. Το μισώ που νοιάζομαι τόσο για το πως δείχνω μπροστά στον Harry.

"Τι έγινε Rose μας νοιάζει ο καλός μας καθηγητής;" Χλευάζει ο μαλάκας από πίσω μου. Γυρίζω σηκώνοντας το χέρι μου. Πώς τόλμησε; Δεν γνώριζα πως μπορούσα να ανησυχήσω για κάποιον τόσο πολύ. Νόμιζα πως ήμουν ένα τίποτα χωρίς αισθήματα.

"Γιατί τον χτύπησες;" Τον τραβάω από το μπλουζάκι του ταρακουνώντας τον. Κάποια φρέσκα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στα μάγουλά μου χαλώντας το ελάχιστο μακιγιάζ μου. Η μάσκαρα είχε πασαλιφτεί παντού.

"Σε άγγιζε Rose... Θυμάσαι πως είσαι μόνο δικιά μου" Άντε πάλι αυτές οι μαλακίες. Δεν αλλάζει ο άνθρωπος τελικά.