Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 41*

"We all eat lies when
our hearts are hungry"

Η ζωή μερικές φορές μπορεί να γίνει αρκετά εκνευριστική. Δεν έχεις κάνει τίποτα το κακό αλλά για έναν παράξενο λόγο φταις. Η περίπτωση μου ήταν ένα τρανταχτό παράδειγμα. Ευτυχώς η ποσότητα που με έβαλε η πουτάνα η Jenny δεν ήταν πολύ ώστε να αποδειχθεί πως είμαι βαποράκι και όχι ένα απλό ναρκωμανάκι. Πήγαν να ξεμπλέξουν από αυτή την ιστορία βάζοντας τα ναρκωτικά στην βαλίτσα μου αλλά μπέρδεψαν τα μπούτια τους ακόμα περισσότερο. Ίσως δεν είχαν σκεφτεί με ποιο άτομο τα βάζουν. Γιατί εγώ τους ήξερα από την ώρα που πάτησα το πόδι μου στο πανεπιστήμιο.

Ένα χάρισμα που κληρονόμησα από τον μπαμπά μου είναι το να διαβάζω τους ανθρώπους, να τους ψυχολογώ πως το λένε. Και εκείνους συγκεκριμένα τους είχα ψυχολογίσει αρκετά καλά ώστε να γνωρίζω πως κάποια στιγμή θα με προδώσουν. Το μόνο που δεν ήξερα ήταν το πότε.

Καθώς έβγαινα από το κτίριο άκουσα κάποιον να με φωνάζει. Γύρισα για να αντικρίσω τον νεαρό αστυνομικό με το όνομα Steve. Ήταν το άτομο που όσο ήμουν στο κρατητήριο μου έβγαζε και έβαζε τις χειροπέδες.

"Rose σωστά;" Έτρεξε προς το μέρος μου.

"Ναι" Του χαμογελάω στραβά.

"Στις εστίες δεν μένεις;" Με ρωτάει.

"Ναι στις εστίες" Του απαντάω.

"Θα σε πάω στο αστυνομικό τμήμα για να πάρεις τα πράγματα σου" Μου εξηγεί.

"Εντάξει"

"Το τμήμα είναι πολύ πιο κοντά στις εστίες από εδώ που είμαστε...Θα βρέξει" Κοιτάει τον ουρανό. Το ίδιο κάνω και εγώ. Τα σύννεφα έχουν πάρει μια γκρι απόχρωση. Νεύω και περπατάω προς το περιπολικό. Εκείνος βγάζει το κλειδί και πατώντας το κουμπί ξεκλειδώνει το αμάξι. Πηγαίνω να μπω στα πίσω καθίσματα όταν με σταματάει.

"Δεν χρειάζεται να κάτσεις πίσω, έλα μπροστά" Κάθομαι στην θέση του συνοδηγού καθώς εκείνος κάθεται στην δικιά του. Βάζει το κλειδί στην μίζα και παίρνει μπρος η μηχανή.

"Έχεις ξανά πάει βόλτα με περιπολικό; Η προηγούμενη φορά δεν μετριέται" Τον ακούω να λέει λίγο αργότερα.

"Ευτυχώς όχι" Του απαντάω γρήγορα γελώντας.

"Δεν το εννοούσα έτσι...Εννοώ..." Τον διακόπτω.