Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 42*

"As long as you are breathing,
it's never too late to start a new beginning"

Μια φράση που είχα διαβάσει κάποτε σε ένα ξεχασμένο βιβλίο έλεγε πως πρέπει πρώτα να αφήσεις το παρελθόν για να προχωρήσεις στο μέλλον. Η Jenny πλέον άνηκε στο παρελθόν. Θα έπρεπε να την ξεχάσω, σαν να μην υπήρξε ποτέ στην ζωή μου. Το ίδιο και με όλους τους υποτιθέμενους φίλους μου. Όλοι τους τους αξίζουν τα χειρότερα.

Κατεβαίνω τις σκάλες και σταματάω μπροστά στην είσοδο. Αφήνω την βαλίτσα δίπλα μου και βγάζω το κινητό μου από την μικρή τσέπη της τσάντας μου. Πηγαίνω στις επαφές μου και ψάχνω ένα συγκεκριμένο νούμερο. Μόλις το βρω, πατάω το εικονίδιο για κλήση και βάζω το ακουστικό στο αυτί μου. Στους τρεις χτύπους απαντάει.

"Εμμ γεια, πιστεύω να μην σε ξύπνησα" Λέω πρώτη.

"Όχι Rose, είμαι ήδη ξύπνιος...Τι με ήθελες;" Ακούγεται έπειτα η φωνή του.

"Εμμ νομίζω βρίσκω την πρόταση σου αρκετά δελεαστική" Αναφέρομαι στα λόγια του την προηγούμενη μέρα.

"Αλήθεια;" Νιώθω την έκπληξη να σχηματίζεται στα χαρακτηριστικά του προσώπου του.

"Ναι...Είμαι με μία βαλίτσα με όλα μου τα πράγματα και δεν έχω ιδέα που να πάω" Αφήνω ένα γελάκι στο τέλος.

"Που είσαι;"

"Στις εστίες, μπροστά στην είσοδο" Του εξηγώ και ακούω από την άλλη γραμμή κλειδιά να κουδουνίζουν μεταξύ τους.

"Έρχομαι σε 10 λεπτά!" Αναφωνεί και μου το κλείνει. Κάθομαι πάνω στην βαλίτσα μου και τον περιμένω να έρθει. Με ξαφνιάζει μια κόρνα λίγο αργότερα. Σηκώνομαι όρθια και σέρνω την βαλίτσα μου πάνω στο δάπεδο. Όταν φτάνω έξω συναντώ ένα ασημί αμάξι. Εκείνος πρέπει να είναι.

"Γεια σου και από κοντά" Λέει καθώς βγαίνει από το αμάξι.

"Γεια και σε σένα Luke" Τον χαιρετώ και του χαρίζω την ωραία μου βαλίτσα. Την παίρνει στα χέρια του και την βάζει πίσω στο φορτπαγκάζ καθώς εγώ κάθομαι στην θέση του συνοδηγού.

"Είναι πιο βαριά από ότι νόμιζα" Μου εξηγεί ενώ μπαίνει μέσα στο αμάξι.

"Έχω βάλει σχεδόν όλα μου τα ρούχα" Βάζω ζώνη και εκείνος μπρος.

"Το αποφάσισες τελικά, θα φύγεις από τις εστίες" Μου χαρίζει ένα χαμόγελο.