Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 70*

"She didn't need to be saved, she needed
to be found and appreciated for exactly
who she was"

Μπαίνοντας στο διαμέρισμα ο Ethan ξαπλώνει στον καναπέ καθώς βλέπει τηλεόραση. Μόλις κλείσω την πόρτα, η προσοχή του στρέφεται πάνω μου. Γρήγορα όμως στρέφεται στην τηλεόραση.

"Ήσουν στον ψυχολόγο;" Με ρωτάει. Του απαντάω με ένα απλό ναι πριν φύγω από το σαλόνι με μόνο προορισμό το δωμάτιο μου. Εκεί κλείνω την πόρτα και βγάζω τα παπούτσια μου. Ξαπλώνω στα κρύα σεντόνια ενώ σκεπάζομαι με το πάπλωμα. Κλείνω τα βλέφαρα μου και το πρώτο πράγμα που έρχεται σαν εικόνα είναι εκείνος. Τον είδα. Ήθελα να τον αγγίξω. Να δω ότι είναι αληθινός και όχι κάτι που δημιούργησε ο εγκέφαλος μου.

Θα ξανά πάω. Τώρα που τον βρήκα δεν τον χάνω. Τον χρειάζομαι. Χωρίς αυτόν είμαι ένα τίποτα. Είναι ξεχωριστός. Γαμώτο τον ερωτεύτηκα. Γιατί άφησα τον εαυτόν μου να ξανά πέσει σε αυτό το συναίσθημα. Εγώ ήμουν σκληρή. Παγωμένη. Πώς γίνεται να ήρθε και να έλιωσε όλη αυτή την παγωνιά με ένα του μόνο άγγιγμα; Μόνο με την σκέψη πως είμαι δικιά του.

Αυτό φοβόμουν. Γι'αυτό τον έδιωχνα στην αρχή. Ήξερα πως θα με έκανε να ξανά νιώσω συναισθήματα που είχα κρύψει εδώ και αρκετό καιρό. Κατάφερε να πετύχει τον σκοπό του. Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι χωρίς το θέμα να είναι ο ίδιος. Δεν πρέπει ποτέ να μάθει για τα αισθήματα μου. Δεν θέλω να ξανά πληγωθώ.

Ανοίγω τα βλέφαρα μου για να κοιτάξω τον τοίχο απέναντι μου. Και τι δεν θα έδινα να ερχόταν τώρα και να με έπαιρνε αγκαλιά. Ήδη λιώνω με την σκέψη. Μπορώ να το παραδεχτώ επιτέλους. Eίμαι ερωτευμένη με τον Harry Styles...

Μετά από 4 μέρες

Ξανά πήγα. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην σκέψη πως βρίσκεται σε ένα βρόμικο κελί χωρίς να βλέπει κανέναν. Περίμενα στην καρέκλα όπως και την προηγούμενη φορά μέχρι να ξαναβρεθεί στην άλλη πλευρά του τζαμιού. Αυτή την φορά το βλέμμα του ήταν πιο ζεστό. Μίλησε πρώτος. Με χαιρέτισε χρησιμοποιώντας στο τέλος το λατρευτό ψευδώνυμο μου.

"Γεια σου πριγκίπισσα"

"Γεια σου Harry" Του χαμογέλασα γλυκά.

"Δεν περίμενα καθόλου να ξανά έρθεις" Μου εξηγεί.

"Γιατί;" Αναρωτιέμαι κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια. Μακάρι να μην υπήρχε αυτό το τζάμι.