Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 40*

"Your thoughts kill you,
don't they?"

Ποτέ δεν είχα σκεφτεί πως κάποια στιγμή στην ζωή μου θα κατέληγα να βρίσκομαι φυλακισμένη σε ένα κελί. Η ιδέα φαίνεται αρκετά τρομακτική. Και όλα αυτά γιατί; Για μια μαλακία. Αν έβγαινα ποτέ από εκεί, θα έφευγα από τις εστίες. Δεν θα ήθελα να μένω μαζί με το φίδι που με πούλησε για τον γκόμενο του. Ήδη όταν σκέφτομαι πως νοιάστηκα για εκείνη έστω και λίγο μου έρχεται να μουτζώσω τον εαυτό μου. Πραγματικά μισώ τις φάτσες τους. Με κατέστρεψαν. Δεν θα δώσω όμως όλο το φταίξιμο σε εκείνους, φταίω και εγώ που άφησα τον εαυτό μου να καταστραφεί.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου και στηρίζομαι πάνω στον βρόμικο τοίχο. Είμαι εδώ μόνο μία μέρα και νομίζω πως θέλω να αυτοκτονήσω. Τελικά δεν την αντέχω τόση μοναξιά. Το δωμάτιο είναι γεμισμένο από σκοτάδι. Καμιά πηγή φωτός δεν εισέρχεται στο κελί. Έχω ξεχάσει πως είναι να περπατάς ελεύθερη στους δρόμους. Κλείνω τα μάτια μου και τα ξανά ανοίγω αμέσως όταν κάποιος στέκεται έξω από τα βρομοσίδερα.

"Κάποιος ήρθε να σε δει" Λέει ο νεαρός αστυνομικός. Ξεκλειδώνει και μου πιάνει τα χέρια βάζοντας μου τις χειροπέδες. Πλέον όλο αυτό μου είναι γνώριμο. Όπου και να πάω τα χέρια μου είναι δεμένα πίσω από την πλάτη μου και απλώς υπακούω στις διαταγές των αστυνομικών. Που είσαι Harry να με θαυμάσεις. Χωρίς να μου πει κάτι προχωράω στον γνωστό διάδρομο. Κάποιος ανοίγει την πόρτα και μπαίνω μέσα. Μου βγάζουν τις χειροπέδες και με σιγανά βήματα φτάνω στην καρέκλα. Εκεί ήδη κάθεται ένας κουστουμαρισμένος άντρας και δίπλα του η μαμά μου.

"Πόση ώρα θα κρατήσει;" Ρωτάει ο αστυνομικός απο πίσω μου.

"Θα σας ειδοποιήσουμε" Απαντάει ο άντρας. Κάθομαι γρήγορα στην καρέκλα καθώς ακούω την πόρτα να κλείνει.

"Rose από εδω ο κύριος Clause, θα προσπαθήσει να σε βγάλει από εδώ" Μου εξηγεί η μαμά μου και εγώ νεύω.

"Λοιπόν Rose είμαι ο δικηγόρος σου, αυτός που θα σε εκπροσωπήσει στο δικαστήριο" Καθώς μου μιλάει εκείνος, παρατηρώ την μαμά μου να με κοιτάει στενάχωρα. Εγω της το προκάλεσα αυτό γαμώτο.

"Θα γίνει δικαστήριο;" Απορώ.

"Ναι αλλά δεν ξέρουμε το πότε, ίσως μετά από 1 ή 2 μήνες" Μου απαντάει.

"Και θα ειμαι σε κελί 2 μήνες;" Τον ρωτάω και αμέσως δάκρυα μαζέυονται στις κόγχες των ματιών μου.