Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 72*

"You were summer to my
winter heart"

Τελικά μια βόλτα στο πάρκο αποδείχτηκε ότι θα μου έκανε καλό. Ο ήλιος άρχισε να δύει όταν αποφάσισα να βγω έξω. Περπάτησα αρκετά χιλιόμετρα μέχρι να καταλήξω σε ένα παγκάκι στο βάθος ενός καταπράσινου πάρκου. Μόνη. Εκείνη την ώρα όλα τα παιδάκια ήταν συγκεντρωμένα στις κούνιες και μάλωναν για το ποιο θα κάνει πρώτο. Χαμογέλασα στην σκέψη ότι είχα περάσει και εγώ από την ηλικία τους και έκανα και εγώ τα ίδια πράγματα με εκείνα. Μεγάλωσα όμως και όσο θα μεγαλώνω τα προβλήματα θα διπλασιάζονται.

Σηκώνω το κεφάλι μου για να αντικρίσω τον γαλανό ουρανό. Είμαι σπίτι, κοντά στους γονείς μου και μακριά από τον Harry. Αυτό δεν ήθελα; Να κάνω μια καινούργια αρχή; Να αφήσω τα τελευταία 6 χρόνια στο παρελθόν και να αρχίσω να μελετάω το μέλλον μου. Αρκετά με αυτές τις σκοτεινές μέρες, ώρα να μπει λίγο φως μέσα σε αυτή την μαυρίλα. Επιστρέφω το βλέμμα μου στα παιδάκια. Οι γονείς τους έχουν έρθει για να τα πάρουν αλλά αυτά διαμαρτύρονται να κάτσουν λίγο ακόμα.

" Νυχτώνει και θα έρθει ο μπαμπούλας όπου να ναι." Φόβος. Τα παιδάκια φοβούνται τον μπαμπούλα και δέχονται τελικά να πάνε με τους γονείς τους στο σπίτι. Το πάρκο ξαφνικά σωπαίνει. Τα γέλια των παιδιών δεν ακούγονται πουθενά. Θα έρθει ο μπαμπούλας όπου να ναι. Τον ακούω.

Τα φώτα του πάρκου ξαφνικά ανάβουν καθώς το σκοτάδι απλώνεται στον ουρανό. Φόβος. Οι άνθρωποι φοβούνται πολλά πράγματα. Τις αράχνες, τους ποντικούς, τον θάνατο. Γιατί φοβόμαστε. Πριν εμφανιστεί ο Harry φοβόμουν να ξανά ερωτευτώ. Γιατί; Ίσως επειδή φοβόμουν να ξανά πληγωθώ. Πάλι ο φόβος. Τελικά μπορεί ο φόβος να είναι υποκειμενικός. Ότι δεν γνωρίζουμε, το φοβόμαστε.

Αποφασίζω να σηκωθώ μόλις η ώρα δείχνει 10. Πιθανόν η μαμά μου να με ψάχνει. Λείπω από το σπίτι πάνω από δύο ώρες. Παίρνω τον δρόμο της επιστροφής σιωπηλή, βυθισμένη στις σκέψεις μου. Δεν καταλαβαίνω πότε φτάνω έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Πριν χτυπήσω το κουδούνι εκείνη ανοίγει.

"Γιατί δεν απαντούσες στα τηλέφωνα Rose; Ανησύχησα!" Με σπρώχνει στην αγκαλιά της καθώς κλείνει την πόρτα.

"Το είχα στο αθόρυβο" Της απαντάω μόλις απομακρύνεται.

"Πεινάς; Έχω φτιάξει μακαρόνια" Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά καθώς ανεβαίνω το πρώτο σκαλί.