Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 28*

"Sometimes you have to lie. But to yourself
you must always tell the truth"

Σηκώθηκα από το κρεβάτι συνεχίζοντας να κρατάω το κινητό μου. Είχα αποφασίσει πως εκείνο το απόγευμα θα άκουγα κάποιο τραγούδι καθώς θα ντυνόμουν για να βγω με τον Luke. Έτσι πάτησα το play και ένα ξεχασμένο τραγούδι χάιδεψε απαλά τα αυτιά μου. Είχα τελείως ξεχάσει πως υπάρχουν ακόμα κατεβασμένα τραγούδια μέσα σ'αυτό το πράμα.

Δεν ασχολιόμουν καθόλου με την μουσική το τελευταίο διάστημα. Είχα ακόμα ξεχάσει πως ακουγόταν. Μόνο στα πάρτι μπορούσα να την ακούσω μα όλη την ώρα υπήρχε μόνο ένα δυνατό βουητό και κάποιες λέξεις χωρίς κάποιο ιδιαίτερο νόημα. Όλοι χόρευαν κάτω από τον ρυθμό εκείνης της μουσικής, κανένας όμως κάτω από τραγούδια με βαθύτερο νόημα. Γιατί αυτοί είμαστε. Θέλουμε μόνο τραγούδια για την διασκέδαση μας και όχι τραγούδια που θα γαληνέψουν το πνεύμα μας.

Εγώ ήμουν της άποψης να μην ακούω καθόλου. Δεν ήθελα να ακούω θλιβερά τραγούδια που θα έδιναν τροφή στους δαίμονες μου και θα με έκαναν να λυπάμαι τον εαυτό μου. Ήμουν αρκετά δυνατή για να κλαψουρίζω για το παρελθόν.

Το τραγούδι των White Stripes συνεχίστηκε να παίζει μέχρι να βρω ένα απλό σύνολο για να φορέσω. Το χρώμα που κυριαρχούσε ήταν προφανώς το μαύρο. Δεν χρειαζόταν να φορέσω κάτι ιδιαίτερο. Δεν θα έβγαινα και ραντεβού. Χρειαζόμουν τον Luke μόνο και μόνο για να μάθω τι κρύβει η Maria.

Φορώντας ένα απλό μπλουζάκι και ένα μαύρο τζιν, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ήμουν έτοιμη. Μόνο μια πινελιά μου έλειπε και εκείνη ήταν το μαύρο μολύβι γύρω από τα μάτια μου. Μόλις τελείωσα, έκλεισα την μουσική και έβαλα το κινητό μου μέσα στην τσέπη. Φόρεσα το δερμάτινο μπουφάν και τα παπούτσια βγαίνοντας έξω από το δωμάτιο. Πάνω στην ώρα το κινητό μου άρχισε να χτυπά. Όταν το σήκωσα κατάλαβα πως ήταν ο Luke.

"Γεια, είμαι από κάτω! Εσύ που είσαι;" Μίλησε πρώτος. Άρχισα να περπατάω προς τις σκάλες γρήγορα.

"Κατεβαίνω τώρα" Του απαντάω κλείνοντας του το λίγο. Έβαλα το κινητό μου πίσω στην θέση του και έπειτα από λίγο είχα φτάσει μπροστά στην είσοδο. Μπορούσα να τον δω να περιμένει μέσα στο αμάξι του. Όταν με εντόπισε, του χάρισα ένα από τα πολλά ψεύτικα χαμόγελα μου. Πήγε να βγει έξω αλλά εγώ τον εμπόδισα. Αυτό δεν είναι ραντεβού, επενθύμισα τον εαυτό μου. Άνοιξα την πόρτα και κάθησα γρήγορα στην θέση του συνοδηγού. Τον χαιρέτισα με ένα 'γεια'. Το ίδιο έκανε και εκείνος.