Daddy's Little Princess 🔞

*Chapter 26*

"That's how you win at life. You bet it all!"

Αφού πλέον δεν είχα καμία δουλειά σε αυτό το πάρτι, αποφάσισα να φύγω. Πριν βγω από το σπίτι κοίταξα την ώρα. 12 ακριβώς. Λεωφορεία δεν περνάνε τέτοια ώρα. Απλά τέλεια! Στάθηκα δίπλα από την πόρτα και άνοιξα το κινητό μου. Πάτησα ένα εικονίδιο και στην οθόνη εμφανίστηκε το μήνυμα της Marias με την διεύθυνση του πάρτι. Άνοιξα το GPS και πληκτρολόγησα την περιοχή αυτήν με εκείνη των δωματίων. Ας ελπίσουμε πως δεν θα χαθούμε. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα άρχισα να περπατάω. Ευτυχώς τα φώτα του δρόμου φώτιζαν το μέρος κάνοντας έτσι εύκολη την ορατότητα.

Επιτέλους έπειτα από 20 λεπτά είχα φτάσει έξω από τους κοιτώνες. Ήμουν αρκετά κουρασμένη για να ανέβω τις σκάλες αλλά αναγκάστηκα να το κάνω. Καθώς προχωρούσα στον διάδρομο προς το δωμάτιο μου, μπορούσα να διακρίνω μία σκιά να ξαπλώνει πάνω στην πόρτα μου. Αυτό μας έλειπε τώρα! Ποιος μαλάκας είναι;

"Κύριε σηκωθείτε! Μου εμποδίζεται τον δρόμο για να μπω μέσα στο δωμάτιο μου" Φώναξα όχι πολύ δυνατά. Ίσα ίσα να με ακούσει μόνο αυτός. Δεν μπορούσα να δω πρόσωπο γιατί το κεφάλι του ήταν γυρισμένο προς την αντίθετη πλευρά. Δεν τον είδα όμως να κάνει κίνηση και έτσι τον πλησίασα. Επανέλαβα τα λόγια μου ενώ τον σκούντηξα στον ώμο.

"Σηκωθείτε επιτέλους" Αναστέναξα κουνώντας τον ώμο του πιο βίαια. Όταν ένιωσα τους μυς του να σφίγγονται απομακρύνθηκα αμέσως. Δεν ήξερα ποιος ήταν και τι ήθελε έξω από την πόρτα μου. Καλύτερα να παραμείνω μακριά μέχρι να μάθω ποιος είναι.

"Rose;!" Αναφωνεί με την βαθιά του φωνή. Τι γυρεύει εδώ;

"Κύριε Styles γιατί είστε εδώ;" Τον ρωτάω περίεργη. Εκείνος χασμουριέται και προσπαθεί να σηκωθεί πάνω με μεγάλη δυσκολία. Στο χέρι του κρατάει ένα μπουκάλι ουίσκι. Έχει πιει. Γρήγορα έχω βρεθεί δίπλα του και τον βοηθάω να σηκωθεί πάνω.

"Που ήσουν;" Δεν απαντάει στην ερώτηση μου.

"Κάπου" Λέω γρήγορα καθώς ξεκλειδώνω την πόρτα. Δεν με συμφέρει να τον διώξω στην κατάσταση που είναι. Έτσι μπαίνουμε μέσα και τον αφήνω πάνω στο κρεβάτι μου.

"Θέλω να μάθω που ήσουν" Στηρίζεται στους αγκώνες του ενώ με παρατηρεί με τα γυαλισμένα του πράσινα μάτια.

"Δεν νομίζω να σε ενδιαφέρει..." Σχολιάζω καθώς βγάζω το δερμάτινο μπουφάν μου. Το παρατάω πάνω σε μία καρέκλα και κάθομαι πάνω της.