ပြိုင်ဘက်ကင်းအမျိုးသားဧကရီ

အခန်း(၁၇) ဒီနေ့ တကယ် လိမ္မာတယ်

ကုထင်ရန်က အသံတိုးတိုးဖြင့် ပြန်‌‌ဖြေလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် စိတ်ထဲတော့မထည့်လိုက် ချေ။

ကျောက်ဝမ်ယုံးက သူ့ကို အကြာကြီး ကြည့်နေတာတောင် ကုထင်ရန်ဆီက ဘယ်လိုတုံပြန်မှုမျိုးကိုမှ မတွေ့ရသဖြင့် နှလုံးသားထဲရှိ မီးတောက်က တစနှင့်တစ ပိုပြီး တောက်လောင်လာသည်။ နောက်ဆုံး ဘာမှဆက်မပြောတော့ဘဲ ဆေးဗူးကို လှမ်းယူလိုက်ပြီး နည်းနည်းချင်းစီ ဂရုတစိုက်ဖြင့် ကုထင်ရန်ကို ဆေးလိမ်းပေးလိုက်သည်။

ထိုဆေးက သူ သမားတော်ဌာနကို အမြန်‌ဖော်စပ်ခိုင်းထားတာဖြစ်သည်။ သုံးထားသည့် ဆေးဝါးပစ္စည်းတွေ အကုန်လုံးက ရှားပါးပြီးအဖိုးတန်လှသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာ ကုထင်ရန်၏ ခန္ဓာကိုယ်အနှံက ဒဏ်ရာတွေအကုန်လုံးကို သူဆေးလိမ်းပေးပြီးသွားသည်။

ကုထင်ရန်သည်မွေးလာကတည်းက အသားအရေအဖြူဆုံးသည်။ ဆေးလိမ်းလိုက်တော့ မထင်မှတ်ဘဲ အနည်းငယ် နီမြန်းသွားလေသည်။ ကန့်လန့်ဖြတ် အမာရွတ်တွေရှိနေတာတောင် အရမ်း ကြည့်ရဆိုးမနေပေ။ကျောက်ဝမ်ယုံးက သူ့ကို ကြည့်ရင်း ဝမ်းဗိုက်အောက်ပိုင်းက သိသိသာသာပူလာသလို ခံစားမိလာ၏။ ချက်ချင်း လက်‌ချောင်းကို ဆေးသုတ်လိမ်းပြီး တိုက်ရိုက် တိုးဝင်လိုက်သည်။

"မလုပ်"

ကုထင်ရန်မှာ အသံထွက်ပြီး အော်မိသွားလေသည်။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်က အခုမှ နာလန်ထခါစဖြစ်သဖြင့် အမှန်တကယ်တော့ ထိုကိစ္စတွေကို မခံနိုင်သေးချေ။ ကျောက်ဝမ်ယုံး၏ မျက်လုံးထဲတွင် ဆန္ဒရမ္မက်တွေနဲ့ ဖုံးလွှမ်းနေသည်။ သူက ကုထင်ရန်၏ အသံကို လုံးဝ ဥပက္ခာပြုလိုက်ပြီး လက်ချောင်းဖြင့် သာမန်ကာလျံကာ နှစ်ချက်လောက် ထိုးဆွပြီးနောက် ချက်ချင်း လက်နက်ကို မ၍ စစ်မြေပြင်ထဲ တိုးဝင်သွားသည်။

"အာ့!"

ကုထင်ရန်က အချိန်တခုထိ သက်‌တောင့်သက်သာ မဖြစ်ပေ။ ခန္ဓာကိုယ်အောက်ပိုင်း ထိုနေရာက အတော်လေး တင်းကြပ်နေ၏။ ကျောက်ဝမ်ယုံး တချက်တိုးဝင်လိုက်ရင် ရုတ်တရက် နာကျင်မှုကြောင့် ချွေးအေးတွေပါ ထွက်လာသည်။ လက်ချောင်းတွေက မသိမသာ တဆက်ဆက်တုန်ယင်နေသည်။