İki Dünya Arasında(BxB)

31-Penceredeki Gölge

"Resul oğlum, çık şu odadan artık! Üç gündür yüzünü göremedik! " Sabahtan bu yana belki de on defa gelip odasının kapısını tıklatıp seslenmişti annesi. Edirne'den döndüğünden beri sadece geceleri, Reha'nın sokağına gitmek için odasından dışarı çıkıyordu Resul.Eve döner dönmez de kendini yeniden odasına atıyordu. Ne evde ne odasında, ne de boş boş dolaştığı caddelerde nefes alabiliyordu artık. Yalnızlığı,geçmişi ,kafasındaki susmayan sesler...Kısacası üstüne gelip nefesini kesen ne varsa o sokağa girince azalıyor, Reha'nın bazen pencerede görünen gölgesi bile özlemine az da olsa su serpiyordu. Üç gün boyunca düşünmekten, geçmişindeki gölgelerle savaşmaktan yorgun düşmüştü. Reha'nın dönüp arkasını gidişi, yüzünü göremediği sesini duyamadığı her dakika onu daha önce hiç yaşamadığı bir acıyla yakarken, bunlar yetmezmiş gibi dedesi bir şeyler hissetmiş gibi sürekli arayıp kontrol ediyordu. Savcılığa götürüp verdiği ses kaydı işe yaramıştı belli ki. Dedesinin bu kadar panik yapmasının başka açıklaması olamazdı çünkü. Ama Samet olayını bile takip edecek, hatta derneğe kapıdan bile olsa uğrayacak gücü yoktu. Gelen telefonları geçiştirip duruyordu tıpkı anne ve babasını günlerdir geçiştirdiği gibi. Kendini toparlamalı bir karar vermeliydi. Pes mi edecekti? Kolay olanı buydu aslında. Reha'nın etrafından uzaklaşıp eski Resul olmaya devam etmek. Ama hissettiği duygu öyle yoğundu ki, aklı kalbi rüyaları,her şeyi kıvırcık olmuşken eski Resul'ü bulamıyordu ki! Eski Resul yoktu artık,istese de artık ona ulaşamayacağını hissediyordu.

Yaptıklarına bin pişman bir Resul dönüp eski hayatına kaldığı yerden nasıl devam edebilirdi? Pes etmeyi düşünmek için çok geç kalmıştı farkındaydı. Su gibi duru ve saf, bulduğu her boşluktan her detaydan beyninin,kalbinin içine giren kıvırcık ,pes etmeyi isteyen tarafına fırsat vermiyordu ki!
"Çok özledim" dedi kendi kendine. İlk defa günlerdir içinde tuttuğu sözcükler akmıştı dilinden artık. Kendine bile itiraf etmek istemediği gerçek...Özlem...
Başta onu sinirlendiren, tuzağa düştüğünü hissettiren o video şimdi elinde kalan tek dal olmuştu Resul'ün."Ben ne yapıyorum, kafayı yedim! "diye diye Reha'nın onu öptüğü kısmı yüzlerce kez izlemişti belki de.

"Resul, kalk ve kahvaltıya gel! Bugün mutfakta sana ihtiyacımız var! Giyin ve gel,bekliyorum! "
Babasının tok ve kararlı sesiyle dağıldı düşünceleri. Komodine uzanıp saati kendine çevirdi kontrol etmek için. Babası için geç bir saat olsa da demek ki Resul'ü beklemiş, restorana götürmeye karar vermişti.Daha fazla kaçamayacağını anlamış , yatakta kalmaya direnen tarafına rağmen kalkıp duşa girdi seri hareketlerle. Aynada kendine baktı günlerdir ilk defa.Uzayan sakalında, doğru düzgün bakmadığı saçlarında ve uykusuzluktan moraran göz altlarında gezindi bakışları. Şaşırmadı bu haline.Ruhunun birebir yansımasıydı görünüşü. Ümitsiz, bıkkın ve çökmüş... Ailesinden kopup Bursa'ya dedesinin yanına taşındığı ilk gün ki hali geldi aniden gözlerinin önüne. O zamanlarda da çocuk Resul'ü o hale getiren yalnızlık, terkedilmiş hissi değil miydi? Tıpkı şimdi olduğu gibi. Sevdikleri tarafından ikinci plana atılan, hissettikleri hafife alınan bir Resul...Ablasına karşı duyduğu derin kırgınlık yıllar geçtikçe öfkeye dönüşürken, Reha'ya ise kızamıyordu.Her ne kadar kırılsa da bunca yaptığı şeyden sonra Reha'ya kızgın olamıyordu. Ya da Reha ne yaparsa yapsın kızgın kalmayacağını hissediyordu içten içe.

Üstünü hızlıca giyinip günlerdir doğru düzgün görmediği ailesinin yanına adımladı ağır ağır. Babası her zamanki gibi elinde gazetesi masanın başında gözlüğünün üstünden bakıyordu ona. Baştan aşağı meraklı gözlerle süzdü Resul'ü .
"Otur bakalım. Anlat derdini, hayırdır? Ne derneğe gidiyorsun ne okula? Mutfağı bile sormadın bana? "
Resul kafası önünde ne diyeceğini bilemiyordu. Verecek bir cevabı yoktu ki! Olsa da hayatında olan hangi insana durumunu açabilirdi? Belki ablası... Aklından geçer geçmez kendine geldi Resul. Ablası arayacağı en son kişi bile değildi.