İki Dünya Arasında(BxB)

Haktan &Çağrı

"İsmet abi kalkın! Sizin eve geliyorlar! " Bir kış gecesi kapımızı kırar gibi çalan yan komşumuzun sesi, hayatın acımasızlığına uyandığım ilk geceydi. Evimize gelenlerin kimler olduğunu ve hangi sebeple geldiklerini kavrayamadığım bir yaştaydım. Annemin panikle bizi giydirip evden çıkardığını, alelacele bodruma soktuğunu hatırlıyorum. Hafızamda hala tazeliğini koruyan bu görüntüler,o geceden sonra tüm çirkinliğiyle hayatımı -hayatımızı ele geçirmişti.

"Oğlum , Haktan'ım. Elif seninle dursun. Çok sürmez ben gelip sizi alırım buradan. Sakın ses etmeyin, aman deyim ne olursa olsun ne duyarsanız duyun dışarıya çıkmayın oğlum tamam mı paşam? " Başına yarım yamalak taktığı örtüyü titreyen elleriyle düzelten annemin endişeli gözlerine baktım. Yanaklarımızı öpüp severken, neden buraya bırakıldığımızı, neden ses çıkarmadan beklememizi istediğini anlamayan , korku dolu gözlerimi annemin siyah gözlerine diktim. Başımdan son kez öpüp ayrılırken, annemin yedi yaşımla beraber çocukluğumu da o bodruma bıraktığını nereden bilebilirdim.

Kulağıma gelen bağrışma ve silah seslerine rağmen dışarı adımımı atmadım, çünkü ben hep uslu, anne sözü dinleyen bir çocuk olmuştum. Ve annemin son sözlerini de bir yemin gibi dinlemiş, polis ve ambulans sirenlerini duyana kadar o karanlık bodrumda kız kardeşimle beraber saatlerce beklemiştim.
Babam bizi bodrumdan gelip aldığında Elif'le birbirimize sarılmış, titreyerek ve sessizce ağlayarak bir köşede bekliyorduk. Annemi o gece son görüşüm olduğunu bilmeden...

Yedi yaşımda kimliğimi yabancılardan gizlemem gerektiğini, o gece annemin kaybıyla öğrendim. Babam can güvenliğimizin olmadığını düşünüp annemin mezarını Mersin'de bırakıp Bursa'ya amcamların mahallesine taşındık. Çocukluğum babamın "sakın alevi olduğumuzu ağzından kaçırma! " telkinleriyle geçti. Bir can vermiştik zaten dahasını kimse kaldıramazdı. Çocuk aklım annemin ölümüyle kimliğim arasında travmatik bir bağ kurmuştu çoktan. Kendimi açık etmek bana göre ölüm demekti. 31 yaşında olan Haktan'ın , hala kimliğini birine söylerken o kalp çarpıntısını yaşaması ondan.

Aklımdan bunları geçirirken, bir taraftan da ocağa su koyuyor, liselimi bekliyordum.Bana çok önemli bir şeyler açıklayacağını söylemişti tıpkı benim de sabahtan beri düşünüp durduğum sakladığım gerçek Haktan'ı söylemek istediğim gibi. Şimdi sırası mıydı bilmiyorum ama tekrar görüşmeye başladığımızdan beri içimdekileri tutmak daha da zorlaşmaya başlamıştı.

Yaralı insan yaralıyı gözünden tanırdı. Bursa'da türkü evine yanıma gelip tanışmak istediğinde anlamıştım Resul'ün de benden farklı olmadığını. Belki de bu yüzden ilk görüşte ona kanım kaynamıştı. Liseye giden, yeşil gözlerinde cesaretin yanında korku barındıran zehir gibi bir çocuktu. Türkü evine yeni başladığım sıralarda müdavimim olmuştu. Sazı her elime aldığımda karşımda liseliyi görmek beni rahatlatır olmaya başlamış, artık her sahneye çıktığımda gözüm Resul'ü arar olmuştu.Bağlarımız onun üniversiteye ,benim yurt dışına gidişimle kopmuş, dernekte yapılan fasıl gecesine kadar da görüşme imkânımız olmamıştı. Daha doğrusu yurt dışına kaçar gibi gitmem buradaki herkesle bağımı koparmak zorunda bırakmıştı beni.

Kendi vatanımda bulamayacağım özgürlüğü orada bulurum sanmıştım ama gurbetlik hissi, aile özlemi her şeyden daha ağır gelmiş, kanıma dokunmuştu. İki senelik yurt dışı maceram vatan ve aile hasretiyle son bulmuş, bir gece bavulumu toplayıp uçağa atlayıp geri dönmüştüm. Bu kararıma en çok sevinen yaşlı babam ve çiçeği burnunda evli kız kardeşim Elif olmuştu.

Çalan zille Resul'ün geldiğini anlayıp, ocağın altını kısarak kapıya adımladım. Günlerdir bir tuhaftı ve söyleyeceği şey her neyse uzun zamandır aklını meşgul ettiği belliydi. Kapıyı açar açmaz, tedirgin ve endişeli yeşil gözlerle karşı karşıya geldim. "Geç Resul'üm hoşgeldin. "
"Hoşbuldum abim. Nereye geçeyim? " Etrafa yabancı gözlerle bakarken, kolundan tutup salona doğru çekiştirdim. Bu hali kızdırmıştı beni. "Oğlum ne öyle yabancı gibi, nereye geçeyim falan! Geç istediğin yere, otur. Ayıp ediyorsun ha liselim! "