Chapter 3 - ကြွေသားဘုရင်
သည်မြင်ကွင်းက နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ဖြစ်လာပြီး သူ့အမူအရာတွေက လုံးဝရှုပ်ထွေးနေခဲ့သည်။
“မင်း ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ”
တသ် ...
ကျယ်လောင်တဲ့အသံက အိပ်ရာအောက်နေ ထွက်လာခဲ့သည်။ သူက ဖင်ကို ဟိုရမ်းလိုက် ဒီရမ်းလိုက်လုပ်နေပြီး သူ့အင်္ကျီက ကြယ်သီး ပြုတ်ထွက်သွားတာဖြစ်သည်။ ပေါ်သွားတဲ့ခါးလေးက အနည်းငယ်တုန်ယင်သွားသည်။
သေစမ်း...စုလုရီ ကုတင်နဲ့ ဆောင့်မိတာကြောင့် သေမတက် နာသွားလေသည်။
စုချီရဲ့ မျက်လုံးတွေက အရင်ညက တစ်ပုံစံထဲဖြစ်သည်။ တစ်ခုလေးမှ ပြောင်းလဲမသွားပေ။ အဲ့တာ ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိ လုပ်တာ ထင်ရှားနေတာပဲ။
“ရှောင်ရီ၊ မင်း အဆင်ပြေရဲ့လား”
ယုရှင်းရန်လည်း ထိတ်လန့်သွားသည်။ သူမက ထကာ သူ့ကို စစ်ဆေးလိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ သူမက နောက်လှည့်လိုက်ပြီး စုချီကို စိုက်ကြည့်ကာ ...
"မင်း ဘာလို့ သူ့ကိုခြောက်လန့်ရတာလဲ"
စုလုရီက မျက်လုံးထဲ မျက်ရည်တွေ ဝိုင်းလျက် အိပ်ရာအောက်က ကုန်းရုန်းထွက်လာခဲ့သည်။ သူက ခေါင်းကိုမော့ကာ စုချီကို ကြည့်လိုက်သည်။သူက လက်ဝါးကိုဖြန့်ကာ ကြယ်သီးလေးကို ပြပြီးပြောလိုက်သည်။
“အစ်ကိုကြီး၊ ငါ မင်းရဲ့ကြယ်သီး ရှာတွေ့ခဲ့ပြီ”
မင်း နည်းနည်းလောက်လေးပဲ အားနာစိတ်လေးဝင်လိုက်မယ်ဆိုရင်...
စုချီက တည်ညိမ်တဲ့အမူအရာနဲ့ပဲ ယုရှင်းရန်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
“ကျွန်တော်က ရှောင်ရိီကို ဂရုစိုက်ပေးရုံလေးတင်ပါ။ အဲ့တာက သူ့ကို ကြောက်လန့်သွားစေမယ်လို့ မထင်မိဘူး”
စုလုရီ၏ မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။
ဘယ်လိုတောင် ကြာပန်းဖြူဆန်လိုက်လဲ။ စုချီက သူ့လိုမျိုး ကြာပန်းဖြူပုံဟန်ဆောင်ပြီး သူ့ကို နှိမ်နင်းဖို့ကြံစည်နေတာလား။
ယုရှင်းရန် သူ့ကို အပြစ်မတင်နိုင်တော့ပေ။ သူမက သနားစိတ်လေးနဲ့ပဲ စုလုရီရဲ့နီရဲနေတဲ့ နဖူလေးကိုပွတ်ပေးနေလိုက်တော့သည်။
စုချီက စုလုရီရဲ့အမူအရာကိုကြည့်လိုက်ပြီး သူတို့အခုလို ပြောင်းလဲလိုက်တဲ့အချိန်မှာ အနည်းငယ် ပျော်ရွှင်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။လက်စသတ်တော့ ကြာပန်းဖြူ ဖြစ်ရတယ်ဆိုတာ သည်လို ခံစားချက်ပါလား...
သူ နောက်ထပ်ပညာတစ်ခု ထပ်ရလိုက်တာပဲ။
ညရောက်တော့ စုလုရီက သူ့အခန်းသူပြန်သွားပြီး ရေချိုးပြီးတာနဲ့ သူ့နဖူးသူလှန်ကာ မှန်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သူ့ဆံပင်တွေက ကောင်းတဲ့ထဲပါသည်။ အဲ့တာတွေက နက်မှောင်ပြီး ထူထဲသည်။သူ့ဆံပင်တွေက ပျော့ပျောင်းတာကြောင့် ထောင်ထောင်လေးဖြစ်နေဖို့က တော်တော်လေးခက်ခဲသည်။
အဲ့မှာ ဘုသီးလေးရှိသင့်သည်။ သူက တိုးတိုးလေးအော်လိုက်လေသည်။ သူက မှန်သေးသေးလေးကိုယူပြီး သူ့ခေါင်းထိပ်လေးကို ကြည့်လိုက်သည်။ဒါပေမဲ့ မှန်က မငြိမ်တဲ့အပြင် အလင်းပါ ပြန်နေတာကြောင့် သူအကြာကြီး ကြည့်နေတာတောင် ကောင်းကောင်းမမြင်ရပေ။ သူ သူ့ဆံပင်ထူထူကြားမှာ အနီအပြာကွက်ကွက်ကြီးကိုသာ မှုန်ဝါးဝါးမြင်လိုက်ရသည်။
သည်ခန္ဓာကိုယ်က နည်းနည်းလေး ထိခိုက်မိရင်တောင် ဒဏ်ရာ အလွယ်တကူရနိုင်တဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဖြစ်ကြောင်း စုလုရီ သိသွားသည်။ သူ သည်နေ့ သူခေါင်းကို ဆောင့်မိတော့ ကြမ်းပြင်ပေါ်ကိုလည်း တံတောင်နဲ့ ဆောင့်မိသွားသေးသည်။ အဲ့အချိန်မှာပဲ ဆောင့်မိတဲ့နေရာက ပွန်းသွားခဲ့သည်။ နာတာကတော့ အဲ့လောက်ကြီး မနာပေမယ့် ကြည့်ရတာတော့ ကြောက်စရာကောင်းနေသည်။
သူ အရင်ခန္ဓာကိုယ်ပိုင်ရှင်ရဲ့အကြောင်းကို ဖတ်ခဲ့တဲ့အချိန်တုန်းက ...
(စုချီရဲ့အိပ်ရာပေါ်ကို လှဲလိုက်ကာ သူက သူ့လက်နဲ့လည်ပင်းပေါ်မှာ အနီစက်တစ်စက် ကျန်အောင် လုပ်လိုက်သည်။)
အဲ့တာက တော်တော်လေး ဒေါသထွက်စရာကောင်းတယ်လို့ သူထင်ခဲ့ဖူးသည်။ သူ ဘယ်လိုတောင် အဲ့လိုမျိုး အမှတ်အသား လုပ်နိုင်ရတာလဲ။
အခုတော့ သူနားလည်သွားပြီ : သူက တကယ်ကို တော်တဲ့သူမှန်း သိလာခဲ့၏။
သူ အိပ်ရာဝင်တဲ့အချိန်မှာတော့ ဆယ်နာရီတောင်မထိုးသေးပေ။ မနက်ဖြန်ပါတီပွဲမှာ မူလပိုင်ရှင်ရဲ့မိတ်ဆွေနဲ့ တွေ့ရမှာကို တွေးလိုက်ပြီး စုလုရီ WeChat က မိတ်ဆွေအချို့နဲ့ ပြောထားတာတွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။
မက်ဆေ့ အဟောင်းတွေကို ဖွင့်ခြင်း....
[စုလုရီ] : သခင်လေးဖန်၊ ကျွန်တော်က စု မိသားစုက လေးယောက်မြောက် သခင်လေး စုလုရီပါ။ ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တစ်ချိန်ချိန်လောက် ထမင်းအတူတူစားကြမလား...
[စုလုရီ] : သခင်လေးရူ၊ ကျွန်တော်က စုမိသားစုက လေးယောက်မြောက် သခင်လေး စုလုရီပါ။ ကျွန်တော်တို့ ဒီနေ့လေးတင်တွေ့ခဲ့ကြသေးတယ်လေ မှတ်မိလား...
[စုလုရီ] : သခင်လေးကျောက်၊ ကျွန်တော်က စုမိသစုရဲ့လေးယောက်မြောက် သခင်လေး စုလုရီပါ။ ခင်ဗျားက ပန်းတွေနဲ့သစ်ပင်တွေကို သဘောကျတယ်လို့ ကျွန်တော်ကြားမိလို့၊ ဒီအပတ်ပိတ်ရက် နာမည်ကြီးတဲ့ ပန်းပြပွဲကို သွားကြည့်ဖို့ စိတ်ဝင်စားလား...
…
အကုန်လုံးက ဝင်ဖတ်ပေမယ့် ပြန်ဖြေတာမျိုး မရှိပေ။
ကြည့်ရတာ နောက်ထပ်နံပါတ်တွေကိုလည်း စစ်စရာ မလိုတော့ဘူး ထင်တာပဲ။
စုလုရီ သက်ပြင်းချလိုက်သည်။ သူက ဖုန်းကိုပိတ်ကာ အောက်ဆင်းပြီး ရေသောက်ဖို့လုပ်လိုက်သည်။ သူမီးဖိုချောင်ထဲကို ဝင်ဝင်ချင်းပဲ စုချီနဲ့ထိပ်တိုက်တိုးလေသည်။ အဲ့အေးစက်နေတဲ့မျက်လုံးတွေက သူ့တံတောင်ဆစ်ကို ဒဏ်ရာကို စစ်ဆေးနေသလိုမျိုး ခဏလောက်ရပ်သွားလေ၏။
စုလုရီရဲ့ခေါင်းက အခုထိ နာနေတုန်းပဲဖြစ်သည်။လောလောဆယ်တော့ သူ ဘာမှလုပ်ချင်စိတ် မရှိပေ။ သူက စုချီကို ကျော်သွားပြီ သောက်ဖို့ ရေထည့်လိုက်သည်။
သူ ရေသောက်လို့ပြီးသွားတာနဲ့ အပေါ်ထပ် ပြန်တက်သွားသည်။ သူ အိပ်ရာပေါ်ထိုင်နေရုံရှိသေး တံခါးခေါက်သံ ထွက်လာခဲ့သည်။ အဲ့နောက် တံခါးက ပွင့်သွားပြီး အထဲဝင်လာတဲ့သူက အံ့ဩစရာကောင်းအောင် စုချီ ဖြစ်နေလေ၏။
စုလုရီခမျာ အံ့ဩလွန်းလို့ ပါးစပ်တောင် မထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲ ဟသွားရသည်။
ပွင့်နေတဲ့ ပါးစပ်ကို လျစ်လျူရှုပြီး စုချီက အဲ့လူဆီ တည့်တည့်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ သူ ခပ်နီးနီးကို ရောက်သွားတဲ့အခါမှာတော့ သူလက်ထဲက ပုလင်းသေးသေးလေးကို စုလုရီ လက်ထဲပစ်ချလိုက်သည်။
အဲ့တာက ဂန္ဓာပန်း ဆီပုလင်း ဖြစ်သည်။
{TN _ အမှန်တော့ safflower oil ပါ။ ဒါပေမယ့် safflower ဆိုပြီး မြန်မာနာမည်နဲ့ပန်း မရှိလို့ google မှာရှာလိုက်တော့ ဂန္ဓမာ ပန်းမျိုးနွယ်လို့ပြောတာကြောင့် ဂန္ဓမာ ပန်းလို့ သုံးလိုက်ရတာပါ}
“မင်းဘာသာ လိမ်းလိုက်”
စုလုရီက သူ့တံတောင်ဆစ်က ခရမ်းရောင်ဒဏ်ရာကြီးကိုကြည့်ပြီး ...
“အဲ့တာက မနာပါဘူး..အခုလိုမျိုးတွေ မလိုပါဘူး”
စုချီက ရွဲ့သလို ပြောလိုက်သည်။
“အချိန်ကျလာတဲ့ အခါကျရင် မင်းက အဖေ့ကို ငါမင်းကို အနိုင်ကျင့်တယ်ဆိုပြီး ပြောတော့မှာ မဟုတ်လား”
စုလုရီ ရှင်းပြလိုက်ရသည်။
“မဟုတ်...မဟုတ်ဘူး...ငါ တံတောင်ဆစ်က တကယ် မနာတာပါ။ အဲ့တာက ကြည့်လို့သာ ကြောက်စရာကောင်းတာ..တကယ်တော့ ခေါင်းက ဒဏ်ရာကမှပိုနာတာ”
“အဲ့တာဆိုလည်း မင်း ခေါင်းကိုလိမ်းလိုက်”
စုချီက ပြောပြီးတာနဲ့ လှည့်ထွက်လာခဲ့သည်။ဒါပေမယ့် စုလုရီက အလောတကြီး ...
“ငါ ခေါင်းထိပ်ကို မမြင်ရလို့”
စုချီ ; “သာမာန်လူတွေက သူတို့ခေါင်းထိပ် သူတို့မမြင်ရဘူး”
စုလုရီက အဲ့တာကို နားလည်သည်။
“ဒါပေမယ့် ငါတို့က တခြားတစ်ယောက်ရဲ့ခေါင်းကို မြင်ရတယ်လေ”
စုချီက ခေါင်းညိတ်ကာ ...
“ဟုတ်တယ်လေ။ ငါ မင်းခေါင်းပေါ်က ဘုသီးကြီးကို မြင်သားပဲ”
“…”
စုလုရီက သူ့လက်ကို ထောက်ထားလိုက်ပြီး ...
“မင်းက ငါ မင်းကိုတောင်းဆိုတာကိုလိုချင်တာလား”
ငါးမိနစ်အကြာ ...
နှစ်ယောက်လုံးက ရေချိုးခန်းထဲတွင် မတ်တပ်ရပ်နေကြသည်။
လေထုထဲတွင် ဂန္ဓမာပန်းအဆီနံ့က ပျံ့လွင့်နေလေပြီး အဲ့တာက အနည်းငယ် ညှော်နံ့နံလေသည်။ စုချီက ငုံ့လိုက်ကာ စုလုရီရဲ့ဆံပင်တွေကို ဆွဲလိုက်ပြီး ဂန္ဓမာပန်းအဆီကို လိမ်းပေးလိုက်သည်။ ညိုညစ်ညစ်အရည်တွေက ဆံပင်ကြားထဲ စိမ့်ဝင်သွားပြီး သူ့လက်နဲ့ လက်သည်းတွေကြားထဲလည်း စီးကျသွား၏။ သူ့လက်တစ်ခုလုံး အဲ့တာအနံ့နဲ့ ပြည့်နေလေသည်။
စုလုရီက စုချီ သူ့ခေါင်းထိပ်ကို အတင်းဖိနေတာကို ခံစားမိတော့ ...
“နာတယ် ...အစ်ကိုကြီး.. ညင်ညင်သာသာလေး လုပ်ပါ၊ သာသာလေး...”
“ငါ ညင်ညင်သာသာလေး မလုပ်တတ်ဘူး”
“အဲ့တာဆိုလည်း တစ်ခါလောက် လေနဲ့မှုတ်ပေးစမ်းပါ”
ရေချိုးခန်းထဲက အသံတွေက အလွှာတွေကြားပဲတင့်သံထပ်နေပြီး စုချီကတော့ သူ့အော်သံတွေကြောင့် ခေါင်းကိုက်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားသည်။သူက ခပ်မြန်မြန်ပဲ ခေါင်းထိပ်လေးကို မှုတ်ပေးလိုက်၏။
တကယ်ကို ခဏလေးပါပဲ...လေကလည်း အဲ့လောက် အားမများပေ။
ဆံပင်လေးနှစ်ချောင်းက သူကိုလေမှုတ်ပေးလို့ ကျေးဇူးတင်နေသလိုမျိုး သေးသေးလေးထောင်လာလေသည်။
စုချီ သူ့ စိတ်ထဲတွေးလိုက်သည်။ ဆံပင်ကတောင် ပိုင်ရှင်ထက် ပိုယဉ်ကျေးသေးတယ်။
စုလုရီက တစ်ခုခုကို ခံစားမိသွားကာ ...
“ဘာလို့ ငါ့ခေါင်းက ကျဥ်လာတယ်လို့ ခံစားရတာလဲ။ မင်း ငါ့ကို အတွေးတွေထဲမှာ နောက်တစ်ကြိမ် အနိုင်ကျင့်နေပြန်ပြီမလား”
ဆေးလိမ်းပေးနေတဲ့ စုချီရဲ့လက်တွေကို အားနည်းနည်း ထပ်ထည့်လိုက်သည်။
“အာ့၊ နာတယ်”
“နောက်ထပ် မကျဥ်တော့ဘူးလေ”
ဆေးလိမ်းပေးတာက အမှိုက်ပုံကို ရှင်းပေးလိုက်သလိုပင်။ သူတို့ရဲ့ညီအစ်ကို ချစ်ခြင်းက ထူးခြားလေသည်။ စုလုရီက သူ့ နှလုံးသားထဲက စိတ်မကောင်းခြင်းများစွာနဲ့ ခေါင်းစဉ်ပြောင်းလိုက်သည်။
“အစ်ကိုကြီး၊ ငါ လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံရာမှာ တော်တော်ညံ့လား”
စုချီက လုံးဝ မပါးနပ်ပေ။
“ဟုတ်တယ်”
စုလုရီက အနည်းငယ် နင်သွားလေသည်။ ပြီးတာနဲ့ သူက စိတ်မကောင်းစွာ ပြောလိုက်သည်။
“သူငယ်ချင်းလေး တစ်ယောက်၊ နှစ်ယောက်လောက်တော့ရှိမှာပါ၊ ဟုတ်တယ်မလား”
သူက ရက်စက်တဲ့ ဗိီလိန်ကြီးဆိုရင်တောင်မှ သူမှာလည်း သူ့လို ရပ်စက်တဲ့ ဗီလိန် သူငယ်ချင်းတွေရှိမှာပဲလေ၊ အာ့ ... စုလုရီက တကယ်ကြည့်ကောင်းလှသည်။ သူ့ မျက်နှာလေးကို ထောက်ထားပြီးတော့ ပဲဖြစ်ဖြစ် သူငယ်ချင်း မရှိဘူးဆိုတာ မဖြစ်နိုင်ဘူး။
စုချီ ; “မင်း ဖားတွေကို ဘယ်လိုခေါ်လည်း သိလား”
စုလုရီ ; “....”
ဟုတ်ပြီ၊ သူသိသွားပြီ..အထီးကျန်သမားလေးတဲ့
.
နောက်တစ်နေ့ စုလုရီ အိပ်ရာနိုးတော့ သူ့လက်က ဒဏ်ရာတွေက မနေ့ကထက် ပိုဆိုးလာတာကို သိလိုက်သည်။ အဲ့တာက နည်းနည်းတောင် ပြန့်လာသလိုပင်။
သူ မနက်စာ စားဖို့ အောက်ဆင်းသွားချိန်မှာတော့ စုကျစ်ထုံနဲ့ စုချီက ကုမ္ပဏီကို သွားပြီဖြစ်သည်။ ယုရှင်းရန်တစ်ယောက်ထဲသာ အဲ့မှာရှိနေပြီး ငါးဆန်ပြုတ်ပန်းကန်ကို ကိုင်ကာ သေချာလေးချထားလိုက်သည်။
“ရှောင်ရီ၊ ငါးဆန်ပြုတ်လေး နည်းနည်းလောက်သောက်လိုက်ပါအုန်း။ မင်း မနေ့တုန်းက ခေါင်းခိုက်မိထားတယ်လေ၊ အဲ့တာက သက်သာစေလိမ့်မယ်“
စုလုရီက သူရှေ့က ငါးဆန်ပြုတ်အိုးအကြီးကြီးကိုကြည့်ပြီး အချိန်အကြာကြီး ဆွံ့အသွားလေ၏။
ငါးက ဦးနှောက်အတွက် အထောက်အကူပြုတာမဟုတ်လား။ သူမက ငါ ဦးနှောက်ပျက်သွားတယ်လို့ ထင်နေတာလား။
“အမေ၊ ကျွန်တော် ဒီလောက်အများကြီး မစားနိုင်ဘူးလေ”
“မင်း ဆန်ပြုတ်နည်းနည်းလေးပဲ စားပြီး အိုးထဲက ငါးဖတ်တွေကိုတော့ အကုန်စားရမယ်“
စုလုရီ ရှုံ့မဲ့ကာ ခေါင်းကို မော့လိုက်သည် : အဲ့တာက တစ်အိုးလုံးပဲလေ ...
အိုးတစ်ဝက်စာလောက် ငါးဖတ်တွေကို စားပြီးနောက် ယုရှင်းရန်က အလုပ်သမားကို ခေါ်ကာ သူ့ကို ဆေးလိမ်းပေးခိုင်းလိုက်သည်။ သူက စုလုရီရဲ့ခေါင်းသေးသေးလေးကို ကိုင်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်၏။
“တော်သေးတာပေါ့၊ မင်းမှာ ဆံပင်ထူထူရှိပြီး ဘုသီးလေးကို ကွယ်ထားနိုင်လို့။ မဟုတ်ရင် မင်း ပါတီပွဲသွားတဲ့အခါကျရင် ဒီအခြေအနေက ဘယ်လို ပြန့်သွားမယ်ဆိုတာ သိမှာ မဟုတ်ဘူး”
စုလုရီက စပ်စုလိုက်သည်။
“ဘယ်လို ကောလဟာလမျိုး ဖြစ်လောက်လဲ”
ယုရှင်းရန်ရဲ့မျက်လုံးက သူ့ကိုကြည့်လာပြီး ...
“အဲ့တာက ရှင်းပါတယ်။ သူတို့က မင်းက စုမိသားစုမှာ အပယ်ခံဖြစ်နေပြီး စုမိသားစုက မင်းကို နှိပ်စက်တယ်၊ မင်းရဲ့ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ ဆက်ဆံရေး ဆိုးဝါးပြီး မင်းက ကလေးဆိုးလေး ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိမ့်မယ်”
စုလုရီက နာနာခံခံပဲ နားထောင်ကာ သူ့စိတ်ထဲပြောလိုက်သည်။ ဒုတိယတစ်ခုက အမှန်တရားနဲ့တော်တော်လေးနီစပ်တာပဲ။
ယုရှင်းရန်က အဲ့တာကို ပြောလိုက်ရလို့ ဒေါသထွက်လာခဲ့သည်။
“အဲ့အကြောင်း မပြောကြရအောင်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လူတွေဆိုတာ မျိုးစုံရှိတယ်။ အထက်တန်းလွှာလူတန်းစားက ရှုပ်ထွေးပြီး အတင်းအဖျင်းတွေပြောရတာ သဘောကျကြတယ်။ ညကျရင် မင်းအစ်ကိုကြီး အနားကပ်နေပြီး အခြားသူတွေကို မင်းကို အနိုင်ကျင့်တာမခံနဲ့...မှတ်ထား”
စုလုရီက သူမကို စိတ်ချစေရန် ပြောလိုက်သည်။
“တကယ်လို့ ကျွန်တော် အိမ်သာသွားရင်တောင် အစ်ကိုကြီးကို ကျွန်တော်နဲ့အတူ ခေါ်သွားမယ်”
ယုရှင်းရန်က သူ့ခေါင်းလေးကို လက်နဲ့ရိုက်လိုက်သည်။
“အဲ့လိုမျိုး မဟုတ်ဘူးလေ”
“…”
ညစာစားချိန်နီးလာတဲ့အခါမှာတော့ စုချီ ပြန်လာခဲ့သည်။ စုလုရီက အပေါ်ထပ်ကို မြန်မြန်တက်သွားပြီး နောက်တစ်ခါ ရေချိုးကာ ဂန္ဓမာပန်းအဆီနံ့ကိုပျောက်အောင်လုပ်ပြီး အင်္ကျီလဲလိုက်သည်။
ယုရှင်းယန်က စုချီကို ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်ပြီး အသေးစိတ် ညွှန်ကြားနေလေသည်။ လှေကားက အသံကြားတော့ သူက ခေါင်းကို လှည့်ကာ မျက်လုံးတွေက မြင့်တက်သွားရ၏။
စုလုရီမှာ ကောင်းမွန်တဲ့ပုံစံလေး ရှိသည်။ သူ ခြေထောက်တွေက ရှည်လျားသွယ်လျနေသည်။မီးခိုးရောင်းဖျော့ဖျော့ဘောင်းဘီက သူ့တင်ပါနဲ့ခြေထောက်တွေရဲ့ကောက်ကြောင်းကို ကောင်းစွာဖော်ပြထားလေသည်။ ရှပ်အင်္ကျီအောက်က သူ့ခါးက သေးသွယ်ပေမယ့် ချိနဲ့ နေတာတော့ မဟုတ်ပေ။မင်း ကိုင်စရာမလိုဘဲနဲ့တောင် အဲ့တာက လှပကောင်းမွန်တဲ့ခါးမှန်း သိနိုင်သည်။ ခါးလှမှန်းသိရဖို့ ဆုပ်ကိုင်စရာ မလိုအပ်ပေ။
သူက လှေကားကနေ ဆင်းလာခဲ့သည်။ သူ့ ဆံပင်တွေက နက်မှောင်နေပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း နီရဲနေလေသည်။ သူမှာ လှပကျော့ရှင်းခြင်းတွေအပြည့်ပဲဖြစ်သည်။
နာမည်ကြီးမိသားစုက မြင့်မြတ်တဲ့တော်ဝင်တွေကို ပ်ျုးထောင်ပေးတယ်ဆိုရင် စုလုရီက ကောင်းကောင်းမွန်မွန်လေး ပျိုးထောင်ခံခဲ့ရသည်။
“အဲ့တစ်ခုက အရမ်းကြည့်ကောင်းတာပဲ”
ယုရှင်းရန်က သူ့ကို လက်ယက်ခေါ်ကာ စုချီနဲ့အတူရပ်ခိုင်းထားလိုက်သည်။
“ငါ့မှာ တော်တော်လေး ကောင်းမွန်တဲ့အမြင်ရှိတာပဲ။ ဒီနှစ်ခုက ညီအစ်ကိုတွေနဲ့ တူတယ်”
စုချီရဲ့ဝတ်စုံက မီးခိုးနက်နက်ဖြစ်ပြီး တည်ငြိမ်တဲ့ လေထုနဲ့ အရမ်းကြီးလည်း မှိုင်းမနေပေ။ သူကအရပ်ရှည်တာကြောင့် အခုလို ဝတ်စုံနဲ့ဆို သူ့အရှိန်အဝါက ကြီးမားလှသည်။ သူ သွားတဲ့နေရာတိုင်းက လူတိုင်းကို ဖိအားပေးနိုင်လေသည်။
ယုရှင်းရန် ကြည့်လေလေ၊ ကျေနပ်လာလေဖြစ်သည်။ ဘယ်သူကမှ သူ့ သားကြီးရဲ့အရှိန်အဝါနဲ့တည်ရှိမှုကို မယှဉ်နိုင်ဘူး။ သူမ မွေးရကျိုး တကယ်နပ်တယ်။
“အမေ၊ ကျွန်တော်တို့ သွားတော့မယ်”
စုချီက သူ့လက်ကိုမြှောက်ကာ အချိန်ကိုကြည့်လိုက်သည်။
ယုရှင်းယန်က ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“သွား...သွား”
နှစ်ယောက်သားက သီးသန့်ကားထဲ ဝင်သွားပြီး အဝေးပြေး လမ်းမပေါ် မောင်းထွက်သွားတော့သည်။
ကျဉ်းမြောင်းတဲ့နေရာထဲမှာ လေထုက မသက်သာလှပေ။ စုလုရီက မသက်မသာ ဖြစ်နေတာမို့ ကော်လံကို နည်းနည်းဆွဲချလိုက်သည်။ ကားရဲ့ပုံရိပ်က ပြတင်းပေါက်မှန်မှာ ထင်နေပြီး သူ့အကြည့်တွေကလည်း စုချီရဲ့ လက်ကောက်ဝက်မှာ ကျောက်ချနေလေသည်။
Blancpain နာရီ၊ နီလာနဲ့ လုပ်ထားတဲ့မှန်၊ ခရစ်စတယ်နဲ့ လုပ်ထားတဲ့ မှန်ဘီလူး၊ နီရွှေရောင်မှန်ဘောင်၊ ခမ်းနားပြီး ကြီးကျယ်လှသည်။ သူနဲ့တော်တော်လေးလိုက်တယ်။
“ကြိုက်လား”
“ဘာကိုလဲ”
စုလုရီက လှည့်ကာ စုချီ သူ့လက်ကောက်ဝတ်ကိုမြှောက်ပြတာကို ကြည့်လိုက်သည်။ သူက တကယ်စိတ်ပျက်စရာကောင်းတာပဲ။ စုချီရဲ့အမြင်က အဲ့လောက် စူးရှလိမ့်မယ်လို့ သူ မထင်ထားပေ။
“မဟုတ်ပါဘူး၊ အစ်ကိုကြီးက အဲ့လိုတွေ ဝတ်တာနဲ့လိုက်တယ်လို့ တွေးနေရုံပါ”
စုချီက ရယ်လိုက်ကာ ...
“ဘယ်လိုဟာတွေလဲ”
စုလုရီ ; “ဈေးကြီးတာတွေ”
“…”
စုချီတစ်ယောက် နဖူးတွေ တွန့်ကျိုးသွားသည်။
“俗”
{TN _ 俗 အဲ့တာက ကျော်ကြားတယ် ကြီးကျယ်တယ်ဆိုတဲ့အဓိပ္ပါယ်ပါ၊ e tran မှာ အဲ့အတိုင်းရေးထားလို့ အဲ့အတိုင်းရေးလိုက်တာပါ}
.
ပါတီက ကော့တေးပါတီနဲ့ ခပ်ဆင်ဆင်ဖြစ်ပြီး ညခြောက်နာရီမှာ စမှာဖြစ်သည်။ သူတို့ပွဲကိုရောက်တော့ မစခင် ဆယ်မိနစ် အလိုလောက်ဖြစ်ကာ အခြားဧည့်သည်တွေလည်း အခုမှ လာကြတုန်းဖြစ်သည်။
စုချီနဲ့ စုလုရီ ကားထဲက ထွက်လိုက်တာနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်က ရှစ်ဆလောက် တိတ်သွားသလိုပင်။
အမျိုးမျိုးသော အကြည့်တွေက သူတို့ကို ကြည့်နေလေသည်။ အံ့ဩခြင်းတွေ စပ်စုခြင်းတွေ မထီမဲ့မြင်ပြုတဲ့ အကြည့်တွေနဲ့ တွန့်ဆုတ်နေတဲ့အကြည့်တွေ...
စုချီရဲ့မျက်နှာကတော့ သူ့ဘေးက လူတွေနဲ့ ဘာကိစ္စမှမရှိသလို မပြောင်းလဲပေ။
စုလုရီရဲ့အမူအရာလည်း မပြောင်းလဲပေ။ အဆုံးမှာတော့ အကြည့်တွေ အကုန်လုံးက သူ့ကို ဦးတည်နေတာပဲလေ။
အဲ့တာ မူလပိုင်ရှင်ကြောင့်ပဲလေ သူက ဘာလို့ ဂရုစိုက်ရမှာလဲ။
အခုချိန်မှာ စုချီက တကယ်ကောင်းတဲ့သူဆိုတာ သိနိုင်သည်။ သူက သူ့ (စုလုရီ) ကို မကျေနပ်ပေမယ့် သူ့ကို ဒီလို အခြေအနေကြီးမှာတော့ တစ်ယောက်တည်း ထားမသွားဘူးလေ။
စုလုရီက စုချီရဲ့အပြူအမူတွေကို ခွင့်လွှတ်ပေးဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
သူက စုချီကို တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။
“ဒီလို ခက်ခဲတဲ့ စမ်းသပ်မှုတွေကို ငါတို့အတူတူဖြတ်သန်းမယ်လို့ မျှော်လင့်ပါတယ်”
စုချီကလည်း သူ့လိုမျိုး အသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ပြန်ပြောလာသည်။
“အခုလို ကမောက်ကမတွေ ဖြစ်အောင်လုပ်တာ မင်းလေ”
“…”
ခန်းမထဲ ဝင်လိုက်တာနဲ့ ကြိုဆိုရေးဝန်ထမ်းတွေက သူတို့ကို ဖိတ်စာပြခိုင်းလေသည်။ စုချီက လှည့်လိုက်ပြီး စုလုရီကို ပြောလိုက်သည်။
“နေရာတစ်နေရာရှာပြီး အရင်ထိုင်နေလိုက်။ ငါတစ်ယောက်ယောက်နဲ့ စကားပြောစရာရှိသေးလို့ ပါတီ မစခင် ပြန်လာခဲ့မယ်”
သူပြောပြီးတာနဲ့ သူက တစ်ခုခုကို အမှတ်ရသွားကာ စိတ်ဆင်းရဲနေတဲ့ အမူအရာနဲ့ ပြောလိုက်သည်။
“အရင်တစ်ခေါက်ကလို လျှောက်မလုပ်နဲ့တော့နော်၊ နားလည်လား”
စုလုရီကတော့ ဘာမှ နားမလည်တော့ပေ...ဘာကြီးတုန်း ...
စုချီက ပြောပြီးတာနဲ့ ထွက်သွားတော့သည်။ စုလုရီက တစ်ယောက်ထဲ ရှုပ်ထွေးစွာနဲ့ ပွဲထဲ ဝင်သွားကာ ဘယ်သူမှ မထိုင်တဲ့ နေရာကို ရှာတွေ့သွား၏။ အဲ့တာ စာအုပ်ထဲမှာ မပါတဲ့ အကြောင်းအရာပဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ခဏလောက် ထိုင်နေပြီးနောက် စုလုရီ သူ့နောက်က တီးတိုးပြောသံ ကြားလိုက်ရသည်။
“အဲ့တာ စုမိသားစုက အယောင်ဆောင်ကောင်မဟုတ်ဘူးလား။ သူက ဘာလို့ ဒီမှာရှိနေတာလဲ”
“တော်တော် အရည်ထူတာပဲ။ အရင် တစ်ခေါက်တုန်းက သူက ဖန်မိသားစုရဲ့သခင်လေးဆီ ပြေးဝင်သွားပြီး သူ့ကိုယ်သူ ဝိုင်နဲ့ လောင်းလိုက်လေ။ သခင်လေးက သူ့ကို လျစ်လျူရှုတာနဲ့ သူက နောက်ထပ် ဒုတိယ သခင်ငယ်လေးဆီ ပြေးဝင်ပြီ ဖြားယောင်းဖို့ ကြံစည်ပါလေရော”
စုလုရီ ; " ... "
မဖြစ်နိုင်ဘူး။ သူမှာ ကိုယ်လုပ်တော် နှစ်ယောက်ရှိပြီး သူ့ ကျောပေါ်မှာ လေးလံတဲ့ အချစ်အကြွေးတွေကိုများ သယ်ဆောင်ထားသလား။
“အို၊ အဲ့တာပြီးတာနဲ့ သူက သခင်လေး ကု၊ ဒုတိယသခင်လေး ဆန်း၊ ဒုတိယ သခင်လေး ကျောက် နဲ့နောက်ထပ် သခင်လေး သုံး၊ လေးယောက်ပဲ...အဲ့တာက ခန်းမ အပြည့်နီးပါပဲ”
စုလုရီ...သူ လွန်ကဲစွာ တွေးလိုက်မိသည်။ အဲ့တာက ကြွေသားဘုရင် ဖြစ်ရခြင်း အကြောင်းပေါ့ ...
“ဟ…အံ့ဩစရာပဲ။ မြို့ပတ်ရထား ရှောင်းဟော်ချီ”
“ဟုတ်တယ်။ ဖန်မိသားစုရော၊ ကျောက်မိသားစုရော၊ ဆန်းမိသားစုပါ ဒီကိုလာကြမှာတဲ့။ ရှောင်းဟော်ချီ အခြားသူတွေနဲ့ဘယ်လိုချိတ်မလဲဆိုတာမြင်ရဖို့ မစောင့်နိုင်တော့ဘူး”
စုလုရီ : " ... "
——
စုလုရီ : ဖိတ်ကြားမှုတွက်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ အိမ်က ကျွန်တော် ခံစားဖို့ လုံလောက်နေပါပြီ။
စုချီ : ဟီးဟီး ...
_____
Footnotes:
ကြာပန်းဖြူ - အပြင်ပန်းမှာဖြူစင်ပြီး အတွင်းစိတ်ထဲတွင် ဆန့်ကျင်ဘက်ဖြစ်နေသောသူ
