စုလုရီ
အပိုင်(၅၃) ငါမင်းကို လိုက်ချင်တယ်
"ဘွန်း"
စုလုရီ၏ စိတ်ထဲ၌ ဗုံးပေါက်ကွဲကာ ဆွံ့အသွားသည်။
စုချီက "ငါ မင်းကို ကြိုက်တယ်" ဟု တိုက်ရိုက် မပြောသော်လည်း စုချီ၏ ရင်ခုန်သံများက သက်သေပြနေ၏။
စုလုရီက စုချီ၏ ရင်ခွင်ထဲ၌ ရပ်နေကာ အေးခဲနေသည်။
ထို့နောက် သူ၏ ခါးမှ စုချီ၏ လက်က တဖြည်းဖြည်း ဖယ်သွားကာ စုလုရီကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး "မင်း မေးမယ့် စကားကို ငါ ဖြေပေးရမလား" ဟု မေးလိုက်သည်။
စုလုရီက ခေါင်းခါကာ "ရတယ် အစ်ကိုကြီး၊ သိသွားပြီ" ဟု ပြောလိုက်သည်။
"ဒါဆို ကောင်းတာပေါ့"
စုလုရီက စုချီ၏ စကားကြောင့် မိနစ် အနည်းငယ် အတွေး ပျောက်ကွယ်သွားကာ ခဏကြာမှ အသိပြန်ဝင်လာခဲ့၏။
ထို့နောက် စုချီ၏ အဝေးသို့ ဆုတ်သွားကာ စုချီနှင့်ဝေးသွားမှ စုလုရီက စိတ်သက်သာရာ ရသွားတော့သည်။
"အစ်ကိုကြီး...ဘာတွေပြောနေတာလဲ။ ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ ကြိုက်တာလဲ"
"ငါ မင်းကို ထပ်ဖက်ချင်သေးတယ်"
"..."
"မဟုတ်ဘူးလေ အစ်ကိုကြီးရဲ့။ ကျွန်တော် မေးတာက ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ စိတ်ဝင်စားသွားတာလဲလို့လေ"
"ဘာလို့ ကြိုက်လို့ မရရမှာလဲ။ မင်းကိုယ်မင်း အထင် မသေးစမ်းပါနဲ့ စုလုရီရာ"
"အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး၊ အစ်ကိုကြီးကလည်း"
"ဒါဆိုလည်း မင်းရဲ့ ကောင်းတဲ့ အချက်တွေကို လက်ခံလိုက်လေ။ မင်းက ငါ့ကို အမြဲတမ်း စိတ်တိုအောင် လုပ်တာက လွဲရင် ကျန်တာ အကုန်အဆင်ပြေပါတယ်"
စုချီက ဖွင့်ပြောရင်း မကျေနပ်ချက်များကိုပါ ထည့်ပြောနေသဖြင့် စုလုရီ၌ ပြောစရာ စကား မရှိတော့ပေ။
"အစ်ကိုကြီးကမှ ခဏခဏ စိတ်တိုနေတာ မဟုတ်ဘူးလား"
"ငါ မင်းကို ဂရုစိုက်လို့ စိတ်တိုနေရတာပေါ့"
စုချီ၏ စကားကြောင့် စုလုရီက ရင်ခုန်သွားကာ "ကျွန်...ကျွန်တော်..."
"မင်း အလျင်လိုစရာ မလိုပါဘူး။ မင်း သေချာ စဉ်းစားပြီးမှ ငါ့ကို ပြော" ဟု စုချီက ဖြတ်ပြောလိုက်၏။
ထို့ကြောင့် စုလုရီက စိတ်သက်သာရာ ရသွားတော့သည်။
စုလုရီက လွယ်လွယ်နှင့် ခေါင်းညိတ် လက်မခံချင်သေးသော်လည်း သူ၏ အစ်ကိုကြီး ဖြစ်နေသဖြင့် ငြင်းပယ်ရန် ခက်ခဲနေ၏။
"ဒါဆို အေးဆေးနေလို့ ရပြီမလား"
"မဟုတ်ဘူး"
"ငါ မင်းကို အရင်လိုက်မှာ"
...
ည (၉) နာရီခန့်တွင် စုလုရီက ရေချိုးပြီး အိပ်ယာဝင်လိုက်သည်။
သို့သော် မနက်မိုးလင်းခါနီးမှ အိပ်ပျော်သွားကာ စုချီ တံခါး လာခေါက်မှ နိုးလာခဲ့သည်။
ဆေးကြော သန့်စင်ပြီးနောက် အောက်ထပ်သို့ ဆင်းလာကာ စုချီ၏ မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ မနက်စာကို ငုံ့စားနေတော့သည်။
"ငုံ့ပြီး စားတာ ပိုမြန်မယ်လို့ ထင်နေလို့လား"
စုချီ၏ အသံမှာ ပုံမှန် ဖြစ်နေသဖြင့် စုလုရီက မော့ကြည့်ကာ "ဘာလို့ အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေတာလဲ" ဟု မေးလိုက်၏။
"ငါ ကြိုက်လို့"
"..."
စုလုရီက စုချီကို အရှုံးပေးကာ ဆက်မငြင်းတော့ပေ။
မနက်စာ စားပြီးနောက် ရုံးသို့ သွားရန် နှစ်ယောက်သား ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
အပြင်၌ အေးနေသဖြင့် စုလုရီက သွားချင်းရိုက်ကာ ခိုက်ခိုက်တုန်ပြီး ကားဆီသို့ လျှောက်လာခဲ့၏။
ကားပေါ်သို့ ရောက်သောအခါ စုချီက အနွေးစက်ကို ဖွင့်ပေးထားလိုက်သည်။
ထို့နောက် စုချီက ကားစက်ကို နှိုးကာ ကုမ္ပဏီသို့ စတင် ထွက်ခွာလာခဲ့၏။
ကုမ္ပဏီသို့ ရောက်သောအခါ ရှောင်ချင်ကအစည်းအဝေးရှိသဖြင့် စုချီ၏ အခန်းထဲ၌ ထိုင်စောင့်နေသည်။
ထို့နောက် လိုအပ်သည်များကို ပြင်ဆင်ကာ စုချီနှင့်အတူ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းသွား၏။
ရုံးခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း ကျန်ခဲ့သော စုလုရီက ခုံ၌ထိုင်ကာ အဘိဓာန် စာအုပ်ကို ဖတ်နေလိုက်သည်။
ထို့နောက် ဖုန်းမှ အချက်ပေးသံ မြည်လာသဖြင့် ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်ရာ လွီချင်းလင်းထံမှ စာဖြစ်ကြောင်းကို သိလိုက်ရ၏။
လွီချင်းလင်း - "ဒီနေ့ ဦးလေး စုတို့ လာလည်တုန်းက အစ်ကို လုရီနဲ့ အစ်ကိုကြီးတို့ ပြန်သွားကြတယ်လို့ ပြောတယ်။ အစ်ကို လုရီက ဘာလို့ လိုက်သွားတာလဲ။ အစ်ကိုကြီး မရှိရင် အစ်ကို လုရီ စားချင်တာ စားလို့ရပြီဟာကို"
စုလုရီ - "အစ်ကို့မှာ လုပ်ရမယ့် အလုပ်ပေါ်လာလို့ အစ်ကိုကြီးနဲ့ လိုက်ပြန်လိုက်တာ"
လွီချင်းလင်း - "ဦးလေး စုကို မေးကြည့်တော့ အစ်ကို လုရီက လိုက်သွားစရာ မလိုဘူးဆို။ အစ်ကို လုရီက အစ်ကိုကြီးအနားကို အဲ့လောက် လိုက်ကပ်နေလို့ အစ်ကိုကြီးက ဂရုစိုက်နေတာကိုး"
စုလုရီက လန့်သွားကာ ဖုန်းကို စားပွဲပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။
"အစ်ကိုကြီးက ငါ့ကို ချစ်နေမှန်း သူ ဘယ်လို သိသွားတာပါလိမ့်" ဟုလည်း စိတ်ထဲ၌ တွေးလိုက်၏။
ထိုအချိန်၌ စုချီ အစည်းအဝေးမှ ပြန်လာသဖြင့် စုလုရီက စုချီက အကျိုးအကြောင်း ပြောပြကာ တိုင်ပင်လိုက်သည်။
"ညီမလေး လင်းလင်းက ကျွန်တော့်ကို အစ်ကိုကြီးနဲ့ ဘာလို့ ပြန်လိုက်သွားတာလဲလို့ မေးနေတယ်။ ကျွန်တော် ဘယ်လိုဖြေလိုက်ရမလဲ"
"အင်း....ငါ မင်းကို မခွဲနိုင်လို့ မင်းကိုပါ ခေါ်သွားတာလို့ ဖြေလိုက်"
"..."
ရုံးဆင်းချိန်သို့ ရောက်သောအခါ နှစ်ယောက်သား ကားဆီသို့ ဆင်းလာပြီး အိမ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။
လမ်းတစ်ဝက်သို့ ရောက်သောအခါ စုချီက စုလုရီဘက်သို့ လှည့်ကာ "အိမ်မှာ ဆောက်လုပ်ရေး အလုပ်တွေ မသိမ်းသေးရင် နားငြီးနေလိမ့်မယ်။ ဆိုင်တစ်ခုခုမှာ ဝင်စားကြမလား" ဟု မေးလိုက်၏။
စုလုရီကလည်း "အင်း ... အစ်ကိုကြီး၊ ဒါဆိုလည်း ဆိုင်မှာ သွားစားကြမယ်လေ။ မဟုတ်လည်း ဒီရက်ပိုင်း မှာစားနေရတာပဲဆိုတော့ မထူးပါဘူး" ဟုပြောလိုက်သည်။
မီးပွိုင့် စိမ်းသွားသောအခါ စုချီက စတီယာရင်ကိုလှည့်ပြီး အခြားနေရာသို့ ဦးတည်လိုက်၏။
ဆယ်မိနစ်ခန့်ကြာပြီးနောက် အမဲသားစားသောက်ဆိုင် တစ်ခု၏ ရှေ့၌ ကားရပ်လိုက်သည်။
စုချီက ဦးဆောင်ပြီး ဝင်သွားကာ ပြတင်းပေါက်ဘေးရှိ ထိုင်ခုံ၌ ဝင်ထိုင်လိုက်၏။
ထို့နောက် စားပွဲထိုး ရောက်လာပြီး "ဘာမှာချင်ပါလဲ ခင်ဗျာ" ဟု မေးလိုက်သည်။
စုချီက မီနူးစာအုပ်ကို စုလုရီထံသို့ လှမ်းပေးကာ "မင်း ကြိုက်တာ မှာလိုက်" ဟု ပြောလိုက်၏။
ထို့ကြောင့် စုလုရီက အမဲသား ခေါက်ဆွဲ၊ အမဲသား အစပ်ကြော်၊ အမဲသား မုန်ညင်းကြော်နှင့် တို့ဖူးဟင်း၊ အမဲသား ခရမ်းချဉ်သီး စွပ်ပြုတ်တို့ကို မှာလိုက်သည်။
ထိုအခါ စားပွဲထိုးက အံ့ဩသွားကာ "ဧည့်သည်က ဒါအကုန်ပဲလား ခင်ဗျ" ဟု မေးလိုက်၏။
"ဟုတ်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်ပဲ။ ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်"
"ကျွန်တော်တို့ ဟင်းပွဲတွေက ကြီးလို့ပါ"
"အဲ့ဒါဆို ကောင်းတာပေါ့"
ဟင်းပွဲကြီးသည်ဟု သိလိုက်ရသဖြင့် စုလုရီက ပျော်သွားကာ စုချီက ပြုံးပြီး စုလုရီကို ကြည့်နေသည်။
ထို့ကြောင့် စုလုရီက "အစ်ကိုကြီး ဘာလို့ ရယ်နေတာလဲ" ဟု မေးလိုက်သည်။
"မင်းအတွက် ဝမ်းသာလို့ပါ"
"အများကြီး စားရတော့မှာ မို့လို့လား"
"မင်းအတွက် စားတာက ပျော်ရွှင်စရာ ဆိုတော့ ကောင်းကင်ပေါ်မှာ သွားပျော်ရတော့မှာ မို့လို့"
"..."
စုလုရီက စုချီ၏ နောက်ပြောင် စကားကြောင့် ထိတ်လန့်သွား၏။
ဟင်းပွဲများ ရောက်လာသောအခါ စုလုရီက ဟိုတစ်ပွဲ၊ သည်တစ်ပွဲ နှိုက်ကာ စားသောက်နေသည်။
စုချီက မစားဘဲ "မင်း ဘယ်ဟာကို အကြိုက်ဆုံးလဲ" ဟု မေးလိုက်၏။
"အမဲသား ခေါက်ဆွဲ"
"ဟုတ်လား။ ဘယ်လို အရသာရှိလဲ"
"အစ်ကိုကြီး စားကြည့်ပါလား။ စားလို့ ကောင်းတယ်"
"မတူဘူးလေ"
"ဘာက မတူတာလဲ အစ်ကိုကြီး"
"မင်း သိချင်တယ်ဆိုရင် ငါ့ကို မြန်မြန် ပြန်ကြိုက်လိုက်"
...…….................................
.........................................
အပိုင်း (၅၃) ပြီးပါပြီ။
