စုလုရီ
အပိုင်း (၄၀) နှလုံးသားတံခါး
မီးရှူးမီးပန်းသံများ ရပ်သွားသဖြင့် ကောင်းကင်ကြီးကလည်း ပြန်တည်ငြိမ်သွားသည်။
စုလုရီက အေးလာသဖြင့် စုချီ၏ ကိုယ်လုံးကို မှီကာ "အေးလိုက်တာ အစ်ကိုကြီးရယ်" ဟု ပြောလိုက်၏။
စုချီက ခဏကြာ တိတ်ဆိတ်ပြီးနောက် "ပြန်ကြမယ်" ဟု ပြောပြီး အောက်သို့ ပြန်ဆင်းလာခဲ့ကြသည်။
အောက်သို့ ရောက်သောအခါ မျှော်စင်၏ ဘေးပတ်ပတ်လည်၌ ဆိုင်များ၊ လူများ ရှုပ်နေသဖြင့် တက္ကစီကားများ အထဲဝင်၍ မရပေ။
ထို့ကြောင့် အပြင်သို့ လမ်းလျှောက်ထွက်မှသာ တက္ကစီငှား၍ ရမည် ဖြစ်၏။
စုလုရီက လူများရှုပ်ထွေးကာ ဆူညံနေသဖြင့် စုချီ၏ လက်ကို ဆွဲပြီး "မြစ်ကမ်းနားကနေ သွားကြမယ် အစ်ကိုကြီး။ အဲ့ဘက်က လူရှင်းတယ်" ဟု ပြောလိုက်သည်။
စုချီက "အင်း" ဟု ပြန်ပြောကာ မြစ်ကမ်းနံဘေးသို့ လမ်းလျှောက် သွားလိုက်ကြ၏။
မြစ်ကမ်းနံဘေး၌ နှစ်ယောက်သား တိတ်ဆိတ်စွာ လမ်းလျှောက်လာကြရင်း စုလုရီက ခလုတ်တိုက်လေသည်။
လဲကျလုနီးနီး အချိန်၌ သူ၏ ရင်ဘတ်ရှေ့သို့ လက်တစ်စုံရောက်လာကာ သူ၏ ကိုယ်ကို ဆွဲမလိုက်၏။
"မင်း ဘာတွေ အလျင်လိုနေတာလဲ။ လမ်း သေချာ ကြည့်လျှောက်လေ"
"အင်းပါ အစ်ကိုကြီးရဲ့။ ကြည့်လျှောက်ပါတယ်"
"မင်းလမ်းရော လျှောက်နိုင်သေးရဲ့လား"
"ကျွန်တော် ခြေထောက် တစ်ဖက်တည်းနဲ့တော့ ခုန်ပြီး သွားနိုင်ပါတယ်"
ခလုတ်တိုက်မိသဖြင့် စုလုရီ၏ ခြေထောက်မှာ ပြန်နာသွားကာ လမ်းမလျှောက်နိုင် ဖြစ်နေ၏။
ထို့ကြောင့် စုချီက စုလုရီ၏ လက်ကိုဆွဲကာ "ငါ့ ကျောပေါ်တက်" ဟု ပြောလိုက်သည်။
"အစ်ကိုကြီးက အကောင်းဆုံးပဲ" ဟု ပြောကာ စုလုရီက စုချီ၏ ကျောပေါ်သို့ တက်လိုက်၏။
"ဒီတစ်ခါပဲ ရမယ်နော်"
"အင်းပါ အစ်ကိုကြီးရဲ့"
နှစ်ယောက်သား ကိုယ်ချင်း နီးကပ်နေကြသဖြင့် စုချီ၏ နှလုံးသား၌ ရင်ခုန်သံများ ဗလောင်ဆူလာသည်။
စုလုရီ၏ အသက်ရှူသံကိုလည်း ခံစားနေရ၏။
နှစ်ပေါင်း (၂၀) ကျော်အတွင်း ပထမဆုံးကြိမ်အဖြစ် စုချီက စုလုရီကို ချစ်နေသည်ကို သိလိုက်ရသည်။
သူ၏ စိတ်ထဲ၌လည်း "ဒီလိုလုပ်မိတာ ဒီတစ်ခါနောက်ဆုံးပဲ။ နောက်ထပ် မလုပ်တော့ဘူး" ဟု တွေးကာ စုလုရီကို ကျောပေါ်၌ သယ်ရင်း ဟိုတယ်သို့ ပြန်လာခဲ့၏။
နိုင်းမြို့မှ ပြန်လာပြီးနောက် ဒီဇင်ဘာလသို့ ရောက်ရှိလာသည်။
စုချီမှာ အရင်ကထက် ပို၍ အလုပ်များလာပြီး ရုံးခန်း၌ နေ့တစ်ဝက်ခန့် အမြဲ မရှိတော့ပေ။
ယနေ့၌ စုချီက ထူးဆန်းစွာဖြင့် ရုံးခန်း၌ ရှိနေပြီး စုလုရီက စာရွက်စာတမ်းများကို စီနေသည်။
ထိုအချိန်၌ ရှောင်ချင်က တံခါးကို ခေါက်ကာ ဝင်လာခဲ့၏။
"ဒါရိုက်တာ စု၊ ခိုင်းထားတဲ့အတိုင်း လေယာဉ်လက်မှတ်ကို ကြိုတင်ဝယ်ယူထားတာ ဖျက်သိမ်းပြီးပါပြီ"
"အင်း၊ အနီးဆုံး တစ်ခုကို ပြောင်းဝယ်လိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့ ဒါရိုက်တာ စု။ နှစ်ယောက်စာပဲလား"
"အင်း"
ရှောင်ချင် ထွက်သွားပြီးနောက် စုလုရီက "အစ်ကိုကြီး၊ ခရီး ထပ်ထွက်ရဦးမှာလား" ဟု မေးလိုက်သည်။
"အင်း၊ ဒီသောကြာနေ့ ထပ်ထွက်ရမယ်"
"လေယာဉ်လက်မှတ်က နှစ်ယောက်စာပဲဆိုတော့ ရှောင်ချင့်ကို ဒီတစ်ခေါက် မခေါ်တော့ဘူးလား"
"ရှောင်ချင့်ကို မခေါ်ဘူးလို့ ဘယ်သူက ပြောလို့လဲ"
"ဒါဆို အစ်ကိုကြီး မလိုက်ဘူးလား"
"မင်း နေခဲ့ရမှာ"
"... ..."
စုလုရီက ခဏတာ ငြိမ်သွားပြီးနောက် "ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ မခေါ်တာလဲ အစ်ကိုကြီး။ အစ်ကိုကြီးတို့သွားရင် ကျွန်တော် တစ်ယောက်တည်း အပေါ်ဆုံးထပ်မှာ ကျန်ခဲ့မှာပေါ့" ဟု ငိုမဲ့မဲ့ မျက်နှာဖြင့် တောင်းဆိုလိုက်၏။
စုမိသားစု၏ ညီအစ်ကိုများ မကြာခဏ ရန်ဖြစ်ကြသည်ကို ဒရိုက်ဘာ လင်းမှ တစ်ဆင့် စုကျစ်ထုံတို့ တစ်မိသားစုလုံး သိထားပြီးသား ဖြစ်သည်။
မနက်စာ စားသည့်အချိန်၌ စုလုရီက အချစ်ထမင်းလုံးကို လုံးကာ စုကျန်းချန်၏ ပန်းကန်ထဲသို့ ထည့်ပေးလိုက်၏။
"အစ်ကို (၂) အတွက်... စားနော်"
ဤတစ်ခေါက်၌ စုကျန်းချန်က မငြင်းတော့ဘဲ "အင်း ကျေးဇူး" ဟု ပြောကာ ယူစားလိုက်သည်။
စုချီက ထမင်း စားနေရင်း စုလုရီကို မော့ကြည့်ကာ ခဏကြာပြီးနောက် ပြန်ငုံ့ကာ ဆက်စားနေလိုက်၏။
စုကျစ်ထုံက နားမလည်သည့် မျက်နှာထားဖြင့် "အစ်ကိုကြီးကိုရော ပေးဖို့မေ့သွားတာလား သားငယ်လေး" ဟု မေးလိုက်သည်။
စုလုရီက နွားနို့သောက်ရင်း စုချီကို ကြည့်လိုက်ကာ "အစ်ကိုကြီးကိုလား" ဟု မေးလိုက်၏။
စုချီက တူကို ချကာ ပါးစပ်ကို သုတ်လိုက်ပြီး "မတောင်းဆိုရဲပါဘူး" ဟု ပြောကာ ထထွက်သွားသည်။
ပါးစပ်ထဲသို့ ထမင်းလုံးတစ်ဝက် ရောက်နှင့်နေပြီးသော စုကျန်းချန်ကမူ ဘာမှ မသိလိုက်ဘဲ ကြောင်တောင်တောင် ဖြစ်နေ၏။
မနက်စာ စားပြီးနောက် စုလုရီက စုချီ၏ ကားပေါ်သို့ တက်ကာ အလုပ်တူတူ သွားခဲ့ကြသည်။
လမ်းတစ်ဝက်၌ စုလုရီက ခေါင်းကို ငုံကာ "အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်တော့်ကို ဘာလို့ ဒီတစ်ခေါက် မခေါ်တာလဲ။ ကျွန်တော်က ပြဿနာပဲ ရှာနေလို့လား" ဟုလေသံပျော့ဖြင့် မေးလိုက်၏။
စုချီက "အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး" ဟု ပြောလိုက်သော်လည်း စုလုရီကို ပေးစရာ အကြောင်းပြချက် မရှိသဖြင့် နှုတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်။
နှစ်ယောက်သား ထိုအချိန်မှ စ၍ ခရီးသွားမည့် ရက်မတိုင်ခင်အထိ ခပ်တန်းတန်း ဖြစ်နေကြကာ ခရီးသွားမည့် ရက်မတိုင်ခင် ည၌ စုချီက အဝတ်အစားများကို ထုတ်ပိုးနေ၏။
ထိုအချိန်၌ စုလုရီက တံခါး လာခေါက်ကာ "အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်တော့်ကို မခေါ်သွားပေမယ့် ခရီးမှာ အဆင်ပြေပါစေနော်" ဟု မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် လာပြောသည်။
စုချီက ကြည့်ရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားကာ "ပြန်လာရင် လက်ဆောင် ဝယ်လာခဲ့မယ်" ဟုနှစ်သိမ့်လိုက်၏။
"အဲ့ဒါဆိုလည်း ဈေးကြီးတာ ဝယ်ခဲ့"
"ပြောတတ်တယ်"
စုလုရီက စုချီကို နှုတ်ဆက်ကာ အခန်းသို့ ပြန်လာပြီး အိပ်ယာဝင်လိုက်သည်။
မနက်သို့ ရောက်သောအခါ စုကျစ်ထုံက သူငယ်ချင်းအိမ် သွားလည်ရန် ဒါရိုက်ဘာ လင်းကို ခေါ်သွားသဖြင့် စုလုရီက တက္ကစီဖြင့် အလုပ်သွားရန် ပြင်လိုက်၏။
ထိုအခါ စုချီက တားကာ "ဒီနေ့ အလုပ် မသွားနဲ့တော့။ ငါ မင်းကို ခွင့်ပေးတယ်" ဟု ပြောလိုက်သည်။
စုကျစ်ထုံကို လိုက်ပို့ပြီး ပြန်လာသော ယုရှင်းရန်ကလည်း "ဟုတ်တယ် သားငယ်လေး။ ညက နှင်းတွေကျထားတော့ အပြင်မှာ လမ်းတွေ ချော်နေတယ်။ မကျွမ်းကျင်တဲ့ ကားသမားနဲ့ တွေ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ" ဟု စိတ်ပူစွာ ပြောလိုက်၏။
ထို့ကြောင့် စုလုရီက "ဟုတ်ကဲ့။ အဲ့ဒါဆို အစ်ကိုကြီးလည်း လမ်းသွားတာ ဂရုစိုက်ဦးနော်" ဟု ပြောကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
စုချီ၏ လေယာဉ်ချိန်မှာ နေ့လည်ခင်း ဖြစ်၏။
သိုသော် စုချီ ခရီး မသွားဖြစ်လိုက်ပေ။
နံနက် (၁၀) နာရီအချိန်၌ ယုရှင်းရန်ဆီသို့ ဖုန်းတစ်ခု ဝင်လာခဲ့သည်။
ဖုန်းချပြီးသည်နှင့် ယုရှင်းရန်က စုချီနှင့် စုလုရီတို့ထံ အလျင်အမြန် ပြေးသွားကာ "မင်းတို့ အဖေ လဲကျလို့တဲ့ အခု ဆေးရုံကို ရောက်နေတယ်" ဟုပြောလိုက်၏။
စုချီလည်း ချင်ချင်းထကာ ကားသော့ကို ယူလိုက်ပြီး သုံးယောက်သား ဆေးရုံသို့ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
ဆေးရုံသို့ ရောက်သောအခါ စုကျစ်ထုံမှာ ကားပေါ်က အဆင်း နှင်းများကို နင်းမိသဖြင့် ချော်လဲကာ ခြေထောက်ကျိုးသွားကြောင်းကို သိလိုက်ရ၏။
စုလုရီက စုကျစ်ထုံ ဘေးသို့ လာကာ လိုအပ်သည်များကို လုပ်ပေးနေသည်။
စုချီကလည်း ဆရာဝန်နှင့် တွေ့ပြီး အခန်းထဲသို့ ပြန်ဝင်လာသဖြင့် "သူဌေး၊ ဒီနေ့ ခရီး သွားရမှာမလား။ သွားတော့လေ။ နောက်ကျနေမယ်" ဟု စုကျစ်ထုံက ပြောလိုက်၏။
ထိုအခါ စုချီက "မသွားတော့ဘူး အဖေ။ အရေးမကြီးလို့ ဖျက်လိုက်ပြီ" ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။
နေ့လည်ခင်း၌ စုကျန်းချန်ပါ ထပ်ရောက်လာခဲ့၏။
ညစာ စားပြီးနောက် စုကျစ်ထုံက အားလုံးကို ပြန်လွှတ်သောအခါ စုလုရီက အစောင့်အဖြစ် နေခဲ့ပေးမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။
ထို့ကြောင့် စုချီနှင့်အတူ ယုရှင်းရန်တို့က ပြန်သွားကြ၏။
စုကျစ်ထုံ၏ အခန်းမှာ V.I.P အခန်း ဖြစ်သဖြင့် လူနာစောင့်အတွက် သီးသန့်ကုတင် ရှိသည်။
စုလုရီက အိပ်ယာတောင်းရန် ထွက်သွားပြီး ပြန်ဝင်လာချိန်၌ စုချီကို အခန်းထဲ၌ တွေ့လိုက်ရ၏။
"ဟင် ... အစ်ကိုကြီး၊ ပြန်သွားတာ မဟုတ်ဘူးလား"
"ငါ အဖေနဲ့ မင်းကို စိတ်မချလို့ ပြန်လာတာ။ ဒီည ငါလည်း အတူတူ အိပ်မယ်"
ည (၁၀) နာရီ အချိန်၌ စုကျစ်ထုံက အိပ်ပျော်သွား၏။
ထို့ကြောင့် စုလုရီနှင့် စုချီက လူနာစောင့် အခန်းသို့ သွားကာ ကိုယ်လက် ဆေးကြောလိုက်ကြသည်။
စုချီက စုလုရီကို အချိန်လဲပြီး အိပ်မည်ဟုဆိုကာ အရင် အိပ်ခိုင်းလိုက်၏။
တိတ်ဆိတ်နေသော လူနာအခန်းထဲ၌ ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ်နေသည့် အသံကား စုချီ၏ ရင်ခုန်သံပင် ဖြစ်သည်။
စုချီ၏ စိတ်ထဲ၌လည်း သူ၏ နှလုံးသား တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်ပါက အချစ်ရေလှိုင်းများ အတိုင်းမသိ လျှံကျတော့မည် ဖြစ်ကြောင်းကို သိနေ၏။
...…….................................
.........................................
အပိုင်း (၄၀) ပြီးပါပြီ။
