စုလုရီ
အပိုင်း (၃၉) ရင်ခုန်သံ
ရေပူစမ်း၌ ကန် အမျိုးအစားပေါင်း (၃၂) ကန် ရှိရာ အတိမ်အနက် မတူညီကြပေ။
ရေပူများ၏ အရှိန်ကြောင့် ရေကန်၏ ဘေးပတ်ပတ်လည်၌လည်း မြူခိုးများကဲ့သို့ ရေနွေးငွေ့များက အုံ့ဆိုင်းနေ၏။
ကျောက်တုံး စင်္ကြန်လမ်း၏ တစ်ဖက်တစ်ချပ်၌ လမ်းညွှန်ဆိုင်းဘုတ်များကိုလည်း ထောင်ထားသည်။
စုလုရီက အရှေ့မှ လျှောက်သွားကာ "အစ်ကိုကြီး၊ မြန်မြန်လာလေ" ဟု အနောက်၌ ကျန်ခဲ့သော စုချီကို လှမ်းခေါ်လိုက်၏။
ထို့နောက် ကျောက်တုံးများဖြင့် အလှဆင်ထားကာ သစ်ပင်၏ အရိပ်အောက်၌ ရှိသော ကန်တစ်ခုကို စုလုရီက မျက်စိကျသွားခဲ့သည်။
စုလုရီက ဖြည်းဖြည်းချင်း ဆင်းသွားလိုက်ပြီး ...
"အစ်ကိုကြီး၊ လာလေ။ နွေးနေတာပဲ" ဟု စုချီကို အော်ပြောလိုက်၏။
စုချီလည်း လိုက်ဆင်းခဲ့ရာ သူတို့နှစ်ဦး၏ အကွာအဝေးမှာ ၃ မီတာခန့်သာ ရှိသည်။
စုလုရီက ရေထဲ၌ ထိုင်ချလိုက်ပြီး "ရှောင်ချင်ရော လာမှာလား၊ အစ်ကိုကြီး" ဟု မေးလိုက်၏။
"ဘယ် သိမလဲ။ ငါက လိုက်ကြည့်နေတာမှ မဟုတ်တာ" ဟု စုချီက လေသံ ခပ်မာမာဖြင့် ပြောလိုက်သောကြောင့် စုလုရီက စုချီကို "နေလို့ မကောင်းဘူးလား၊ အစ်ကိုကြီး" ဟု မေးလိုက်သည်။
စုချီက မထင်မှတ်ထားသည့် မျက်နှာဖြင့် စုလုရီဘက်သို့ လှည့်လာကာ "မင်းကို အဲ့စကား ဘယ်သူသင်ပေးတာလဲ" ဟု မေးလိုက်၏။
"ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် တတ်လာတာပါ"
..........
ခဏကြာပြိးနောက် ဝန်ထမ်းတစ်ယောက်က အစားအသောက် ဗန်းကို ကိုင်ကာ ဝင်လာပြီး ... "သူဌေးဝမ်က ဒါတွေ ပို့ခိုင်းလိုက်လို့ပါ ခင်ဗျာ" ဟု ပြောလိုက်သည်။
"အင်း၊ ကျေးဇူးပဲ"
ဝန်ထမ်း ထွက်သွားသောအခါ စုလုရီက "အဲ့ဒါတွေကို စားလို့ရလား၊ အစ်ကိုကြီး" ဟု စုချီကို မေးလိုက်၏။
"ရတာပေါ့"
ထို့ကြောင့် စုလုရီက အစားအသောက် ဗန်းဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
"လဲ မကျစေနဲ့နော်"
"အင်းပါ၊ ကောင်းကောင်း လျှောက်တတ်ပါတယ်"
"အား ..."
စုလုရီက ရေထဲရှိ ကျောက်တုံးနှင့် ခလုတ်တိုက်မိကာ အပြင်းအထန် နာသွားသဖြင့် ကျယ်လောင်စွာ ထအော်မိလေသည်။
စုလုရီက ထပ်တိုက်မိမည် စိုးသဖြင့် ထိုနေရာ၌ ရပ်နေကာ စုချီ ထံသို့ "အစ်ကိုကြီး၊ သတိထားနော်။ ရေအောက်မှာ ကျောက်တုံးတွေ ရှိတယ်" ဟု သတိလှမ်းပေးလိုက်၏။
ထိုအခါ စုလုရီ၏ အော်သံကြားကတည်းက အနောက်သို့ ရောက်လာသော စုချီက စုလုရီကို ဆွဲမကာ ကန်ဘောင်ပေါ်သို့ ရောက်အောင် ကူညီပေးလိုက်သည်။
စုလုရီက အနည်းငယ် သက်သာသွားသဖြင့် စုချီကို "အဆင်ပြေသွားပြီ" ဟု ပြောမည်အပြုတွင် စုချီ၏ မျက်နှာမှာ နာကျင်နေသည့် ပုံစံ ဖြစ်နေသဖြင့် ... "အစ်ကိုကြီးရော၊ ခလုတ် တိုက်မိသွားတာလား" ဟု မေးလိုက်၏။
"မဟုတ်ဘူး။ မင်းထိုင်နေ။ ခြေထောက်ကို မလိုက်"
စုချီက စုလုရီ၏ ခြေထောက်ကို မကြည့်လိုက်သောအခါ ခြေချောင်းများက ရဲနေသည်။
ထို့ကြောင့် သူ၏ လက်ချောင်းများဖြင့် ညင်သာစွာ ပွတ်ပေးကာ "ဒီနားက နာနေတာလား" ဟု မေးလိုက်၏။
"မနာတော့ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုကြီးရဲ့ လက်တွေက ကြမ်းတော့ အစ်ကိုကြီး ပွတ်တာ နာတယ်"
"နုလိုက်တာ။ ပြန်ကြမယ်"
"ဘာလို့ ပြန်မှာလဲဟင်"
"ပိုး မဝင်ချင်ရင် ဆေးမြန်မြန် လိမ်းရမှာပေါ့"
စုလုရီ၏ မျက်လုံးများက အစားအသောက် ဗန်းဆိီသို့ ရောက်ကာ "ဒါတွေ ကျန်သေးတယ်လေ။ ဒီအတိုင်းထားခဲ့ရင် နှမြောစရာကြီး" ဟု ဝမ်းနည်းသွားသည့် လေသံဖြင့် ပြောလိုက်၏။
စုချီက သက်ပြင်းချကာ အစားအသောက် ဗန်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး "ဟင်း...မင်း စားချင်နေရင်လည်း မြန်မြန်စား။ ပြီးရင် သွားကြမယ်" ဟု ပြောလိုက်သည်။
အဝတ်အစားများ ပြန်လဲပြီးနောက် စုချီက ကောင်တာမှ ဆေးဗူး တောင်းလာကာ စုလုရီကို လိမ်းပေးလိုက်၏။
"ကျွန်တော်တို့ ဟိုတယ်ကို ရေထဲမှာ ကျောက်တုံးတွေ မထားဖို့ သတိပေးလိုက်ရင် ကောင်းမလား၊ အစ်ကိုကြီး"
"ငါ ပြောခဲ့ပြီးပြီ"
ထို့နောက် ရှောင်ချင်မှ ဖုန်းဆက်လာသဖြင့် ရှောင်ချင်နှင့် ပြန်ဆုံကာ ဟိုတယ်သို့ ပြန်သွားကြ၏။
စုချီက ညစာကို ဟိုတယ်အခန်း၌သာ မှာစားလိုက်သည်။
ညစာ စားနေသည့်အချိန်၌ စုလုရီက သူ၏ အတွေ့အကြုံများကို ကျိုးချင်းချန်တို့ထံ ပြန်၍ ဖောက်သည်ချနေ၏။
ထိုအခါ ကျိုးချင်းချန်က နိုင်းမြို့မျှော်စင် ရှိသည့်အကြောင်းကို ပြောလိုက်သဖြင့် စုလုရီက စုချီကို သွားရန် ပူဆာလိုက်သည်။
"အစ်ကိုကြီ၊ ကျွန်တော်တို့ ဒီည နိုင်းမြို့မျှော်စင်ကို သွားကြည့်ကြမလား"
"မင်း ခြေထောက် နာနေတယ်လေ"
"အခု သက်သာသွားပါပြီ။ ပြီးတော့ အစ်ကိုကြီးလည်း အတူတူ ရှိနေမှာပဲကို၊ နော်....နော်... သွားကြမယ်နော်"
စုချီက မငြင်းတော့ဘဲ ထမင်းသာ ငုံ့စားနေလိုက်တော့၏။
နိုင်းမြို့မျှော်စင်မှာ (၄၀၈) မီတာ အမြင့်ရှိသည်။ ထို့အပြင် ဓာတ်လှေကားကလည်း မှန်အကြည် ဖြစ်သဖြင့် အပြင်သို့ အကုန်မြင်နေရသည်။
စုလုရီက အမြင့်ကြောက်တတ်သူ ဖြစ်သဖြင့် ဓာတ်လှေကားသို့ စဝင်သည့် အချိန်ကပင် စုချီ၏ လက်မောင်းကို ဖက်ကာ တုန်ရီနေ၏။
"မင်း အမြင့်ကြောက်တတ်တာကို ဘာလို့ ဒီကို လာချင်ရတာလဲ"
"ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိန်ခေါ်ကြည့်ချင်လို့ပါ"
"အခုက မင်းက ငါ့ကို စိန်ခေါ်ခိုင်းနေတာ ဖြစ်နေပြီ"
..........
ဓာတ်လှေကားမှ ထွက်လာသောအခါ စုလုရီက စုချီ၏ လက်မောင်းကို တင်းကျပ်စွာ ကိုင်ထားရင်း "စိတ်လှုပ်ရှားစရာကြီးနော်၊ အစ်ကိုကြီး" ဟု ပြောလိုက်၏။
"မကြောက်ပါနဲ့။ ထပ်ပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရမှာတွေ ရှိသေးတယ်" ဟု စုချီက ကြင်နာစွာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်လေသည်။
စုလုရီက ထိုစကားကို ကြားလိုက်သောအခါ တောင့်တင်းသွား၏။
ရှုခင်း ကြည့်ရန်အတွက် မျှော်စင်တစ်ခုလုံးကို မှန်များဖြင့်သာ ဆောက်လုပ်ထားသည်။
စုလုရီက ည၏ အလှကို ခံစားချင်သော်လည်း အောက်သို့ မကြည့်ရဲသဖြင့် စုချီ၏ လက်ကိုတွဲကာ ရှေ့တည့်တည့်သို့သာ ကြည့်နေ၏။
ခဏကြာပြီးနောက် အယောက် (၂၀) ထက်ကျော်သော ခရီးသွားအဖွဲ့က ရောက်လာခဲ့သည်။
ထို့ကြောင့် မျှော်စင်ထဲရှိ နေရာမှာ ကျဉ်းကျပ်သွားတော့၏။
ထို့အပြင် ကလေးများက ကစားကြရင်း စုလုရီကို တွန်းမိရာ စုလုရီမှာ စုချီ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ရောက်သွားလေသည်။
"ဖြောင်း.....ဖြောင်း"
ထိုအချိန်၌ မျှော်စင်၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုက်မှ မီးရှူး မီးပန်းများ ထလွှတ်လိုက်၏။
လူများက စုပြုံ လာသဖြင့် စုလုရီတို့မှာ ထိုအနေအထားဖြင့်သာ မလှုပ်မယှက် ရပ်နေရတော့သည်။
ဧည့်လမ်းညွှန်က "မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ ရှိတဲ့ ရုပ်မြင်သံကြား မျှော်စင်က (၂၅) ရက်နေ့ရောက်တိုင်း မီးရှူးမီးပန်း လွှတ်လေ့ရှိပါတယ်" ဟု ရှင်းပြလိုက်၏။
"အစ်ကိုကြီး၊ ကျွန်တော်တို့ လာလိုက်တာ မှန်သွားတယ် မလား" ဟု ပြောကာ စုလုရီက ကောင်းကင်ထက်မှ မီးရှူးမီးပန်းများကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြည့်နေသည်။
မီးရှူးမီးပန်းများ ရပ်သွားမှသာ လူအုပ်ကြီးက လူစု ခွဲထားကြ၏။
"ဒုတ် ဒုတ်....ဒုတ် ဒုတ်"
သို့သော် မီးရှူးမီးပန်း အသံများ ရပ်သွားသော်လည်း မရပ်နိုင်သည်ကား စုချီ၏ ရင်ခုန်သံပင် ဖြစ်လေသည်။
...…….................................
.........................................
အပိုင်း (၃၉) ပြီးပါပြီ။
