စုလုရီ
အပိုင်း (၃၃) သုံးပွင့်ဆိုင်
ထိုလူ၏ မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရသောအခါ စုလုရီ ထိတ်လန့်သွားလေ၏။
တစ်ချိန်တည်း၌ စုချီကလည်း ရပ်တန့်သွားသည်။
လီရှင်းကျောင်းက သူတို့နှစ်ယောက်ကို သတိမထားမိဘဲ ရှေ့သို့လျှောက်သွားကာ "ရှောင်နျဲ့၊ ဒီနေ့ နေ့လည်စာအတွက် လူတွေ ပိုခေါ်လာလို့ ရတယ် မလား" ဟု မေးလိုက်၏။
နျဲ့ယီဟုက ပြုံးပြကာ "ရတာပေါ့။ ကျွန်တော် အဆင်ပြေပါတယ်" ဟု ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
ထို့နောက် စုလုရီဘက်သို့ လှည့်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ ထိုအခါ လီရှင်းကျောင်းက အံ့ဩသွားပြီး ... "မင်းတို့နှစ်ယောက်က သိနေကြတာလား" ဟု မေးလိုက်၏။
ထိုအခါ နျဲ့ယီဟုက "ကျွန်တော် မစ္စတာ စုနဲ့တော့ မရင်းနှီးသေးပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ရှောင်ရီနဲ့တော့ အရမ်း ရင်းနှီးတယ်။ မစ္စတာ စုနဲ့လည်း နောက်ဆို ရင်းနှီးသွားမှာပါ" ဟု ပြောလိုက်သည်။
နျဲ့ယီဟုက စုလုရီကို ဝင်ရောနေသဖြင့် စုချီ မကြိုက်တော့ပေ။ ထိုအခါ စုလုရီက စုချီအနားသို့ ကပ်ကာ "ကျွန်တော်က လူမှုရေးညံ့လို့ ကျွန်တော် အစ်ကို စကားကိုပဲ နားထောင်တတ်တယ်" ဟု ပြောလိုက်လေ၏။
လီရှင်းကျောင်းက စုလုရီ၏ စကားကို ကြားလိုက်သောအခါ အံ့ဩသွားသည်။ အစပိုင်း၌ စုချီ၏ ဘေး၌ ပါလာသော စုလုရီကို သတိမထားမိသော်လည်း ယခုကဲ့သို့ ပြောလိုက်သောအခါ စုမိသားစု၏ အငယ်ဆုံးသား ဖြစ်နေသည်ကို သိသွား၏။
နျဲ့ယီဟုက ခဏကြာသောအခါ စုလုရီ ဘက်သို့ လှည့်ကာ "ဟိုတစ်ခါတုန်းက မစ္စတာ စုက အရှေ့တောင်အာရှ ဟင်းလျာတွေ ကြိုက်တယ်လို့ ပြောဖူးတယ်နော်။ ကျွန်တော်တို့ဆီက စားဖိုမှူးက အခု မီနူးအသစ် ထွင်ထားတယ်။ လိုက်ပြီးတော့ မြည်းကြည့်ပါလား" ဟု ဖိတ်ခေါ်လိုက်သည်။
ထိုအခါ စုလုရီက "ရပါတယ်။ မလိုက်တော့ပါဘူး။ မစ္စတာ နျဲ့တို့ဆိုင်က စားဖိုမှူးကြီးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောပေးပါ" ဟု ပြန်ပြောလိုက်၏။
နျဲ့ယီဟုက ကြောင်သွားကာ "မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော် ဖိတ်တာပါ" ဟု ပြောလိုက်လေသည်။
ထိုအခါ ကြားထဲမှ လီရှင်းကျောင်းက "ရှောင်နျဲ့ရေ၊ ဒီတစ်ခါက ကျွန်တော် ဖိတ်ကျွေးတာဆိုတော့ နောက်တစ်ခါမှ ထပ်ချိန်းလိုက်ကြပေါ့။ ဒီတစ်ခါတော့ ကျွန်တော် သွားမယ့်ဆိီကိုပဲ သွားကြတာပေါ့" ဟု ပြောလိုက်တော့၏။
"ဒါဆိုလည်း ကောင်းပါပြီဗျာ" ဟု နျဲ့ယီဟုက ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ဒါရိုက်တာ စုကရော ဘယ်လိုလဲ" ဟု လီရှင်းကျောင်းက မေးလိုက်သောအခါ စုချီက "ဒါရိုက်တာ လီ သဘောအတိုင်းပါပဲ" ဟု ပြန်ဖြေလိုက်လေ၏။
ထို့နောက် အားလုံးက ကုမ္ပဏီ ထွက်ပေါက်ဆီသို့ ဦးတည် လျှောက်လိုက်ကြသည်။
စုလုရီက လမ်းလျှောက်ရင်း စုချီ၏ အနီးမှ တဖြည်းဖြည်း ခွာခွာသွားသဖြင့် စုချီက စုလုရီ၏ ကျောကို ကိုင်ကာ သူ့အနီးသို့ ပြန်ဆွဲကပ်လိုက်သည်။
"ငါ့ အနားမှာပဲနေ။ မင်း ဘာလို့ ထွက်ပြေးနေတာလဲ" ဟုလည်း မေးလိုက်၏။
"အင်းပါ" ဟု စုလုရီက ခေါင်းငုံ့ကာ ဖြေလိုက်တော့သည်။
လီရှင်းကျောင်း ခေါ်သွားသော နေရာမှာ သူတို့ ကုမ္ပဏီဘေးရှိ ကြယ်လေးပွင့် ဟိုတယ်၏ စားသောက်ဆိုင် ဖြစ်၏။
စားသောက်ဆိုင်၏ အပြင်အဆင်မှာ ခမ်းနားလှသည်။ ဈေးနှုန်းမှာလည်း မနည်းလှသဖြင့် ဧည့်သည်များကို ဖိတ်ကျွေးရန် သင့်တော်သည့် နေရာကောင်းတစ်ခု ဖြစ်၏။
ထိုနေရာသို့ စုလုရီတို့ ရောက်သွားသောအခါ ဝန်ထမ်းမှ ကြိုတင် နေရာယူထားသော အခန်းဆီသို့ လမ်းပြပေးသည်။
အခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ လီရှင်းကျောင်းမှ ဟင်းပွဲများကို မှာလိုက်၏။
စုလုရီက စုချီ၏ ဘေး၌ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး နျဲ့ယီဟုက စုလုရီဘေးရှိ လွတ်နေသာ ခုံတွင် ဝင်ထိုင်ရန် ကြိုးပမ်းလိုက်သည်။
ထိုအခါ စုချီက ရှောင်ချင်ကို အချက်ပြလိုက်သဖြင့် ရှောင်ချင်က ဝင်တားကာ "အားတော့ နာပါတယ်၊ မစ္စတာ နျဲ့။ ကျွန်တော် သခင်လေးကို ဟင်းထည့်ပေးရမှာမို့ ကျွန်တော် ဒီမှာ ထိုင်မှ ရမှာမို့လို့ပါ" ဟု ပြောပြီး ဝင်ထိုင်လိုက်၏။
ဟင်းလျာများက လျင်မြန်စွာ ရောက်လာခဲ့သည်။
လီရှင်းကျောင်း၊ စုချီနှင့် နျဲ့ယီဟုတို့က အလုပ်ကိစ္စများကို ဆွေးနွေးနေကြသည်။
စုလုရီက အစပိုင်းတွင် ရှက်နေသော်လည်း နောက်ပိုင်း စုချီတို့ စကားပြောနေသည့် အချိန်၌ ခေါင်းမဖော်တမ်း စားလေတော့၏။
ဘေးနားမှနေကာ ဟင်းထည့်ပေးနေသော ရှောင်ချင်မှာလည်း လက်မလည်တော့ပေ။
စားသောက်ပြီးနောက် ဟိုတယ်မှ ထွက်လာခဲ့ကြသည်။
လီရှင်းကျောင်းက တစ်ယောက်ချင်းဆီကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်၏။
နျဲ့ယီဟုက စုလုရီထံ ချဉ်းကပ်ကာ "ကျွန်တော်တို့ ခဏခဏ တွေ့နေတာတောင် ဆက်သွယ်လို့ရမယ့် ဖုန်းနံပါတ် မရှိသေးဘူးနော်။ ဒါဆို ဒီလို လုပ်ပါလား။ Wechat မှာ အပ်ထားကြမယ်လေ" ဟု ပြောပြီး စုလုရီထံ ဖုန်းထိုးပေးလိုက်သည်။
စုလုရီကလည်း တုန်တုန်ရီရီဖြင့် ဖုန်းကို ထုတ်ကာ အပ်လိုက်ပြီး "ဟု" ဟူသော နာမည်ဖြင့် မှတ်ထားလိုက်၏။
ထိုအခါ နျဲ့ယီဟုက မြင်သွားပြီး "ကျွန်တော့် မျိုးရိုးနာမည်က နျဲ့" ဟု ပြောလိုက်သည်။
စုလုရီက လူမိသွားသဖြင့် လန့်သွားကာ "ဒါဆို မစ္စတာ နျဲ့ရဲ့ နာမည် အပြည့်အစုံက ဘာလဲ" ဟု မေးလိုက်လေ၏။
နျဲ့ယီဟုက အလုပ် လိပ်စာကဒ်ကို စုလုရီထံပေးလိုက်ပြီး "ဒါ ကျွန်တော့် နာမည်" ဟု ပြောလိုက်သည်။
လိပ်စာကဒ်ပေါ်၌ ရေးထားသော နာမည် စာလုံးများမှာ တွန့်လိမ်နေသည့်အပြင် စုချီ၏ အကြည့်ကို ကြောက်နေသဖြင့် စုလုရီက "နျဲ့ချီကျီ" ဟု မှတ်လိုက်လေတော့၏။
နျဲ့ယီဟုမှာ ဘာမှ ဆက်မပြောနိုင်တော့ပေ။
စုချီနှင့် စုလုရီတို့ ကုမ္ပဏီသို့ ပြန်ရောက်သောအခါ စုချီက "မင်း ဒီနေ့လည်ခင်း နားလိုက်တော့" ဟု ပြောလိုက်သည်။
"ဘာလို့လဲ ဟင်"
"မင်း အပြောအဆို တတ်လို့ ဆုချတာ"
စုချီ၏ စကားကို နားမလည်သော်လည်း စုလုရီက ဆုချသည် ဆိုသဖြင့် လက်ခံလိုက်တော့သည်။
ထို့နောက် ရုံးဆင်းချိန်သို့ ရောက်လာကာ အတူတူ ရုံးဆင်းခဲ့ကြ၏။
စုလုရီက စုချီ၏ ကားပေါ်၌ ထိုင်နေရင်း ကျောယားလာသဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်လာတော့သည်။
ထိုအခါ စုချီက သတိထားမိသွားကာ ကားကို လမ်းဘေးသို့ ချရပ်လိုက်၏။
"မင်း ဘာဖြစ်လို့ လှုပ်ရွနေတာလဲ"
"ယားလို့ အစ်ကိုကြီး"
"ဓာတ်မတည့်တာ ဖြစ်နေတာလား"
"ဟင်"
စုချီက ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ ကားကို ဆေးရုံသို့ မောင်းသွားလိုက်သည်။
ဆေးရုံသို့ ရောက်သောအခါ စုချီက ကြိုဖုန်းဆက်ထားသဖြင့် ဆရာဝန် အခန်းသို့ တန်းဝင်သွားရ၏။
ဆရာဝန်က စစ်ဆေးမှုတွေ လုပ်ပြီးနောက် "မင်း ရေညှိနဲ့ ဓာတ်မတည့်လို့ ဖြစ်သွားတာ။ အခုက အစဆိုတော့ သိပ် မစိုးရိမ်ရပေမယ့် နောက်ပိုင်း ပိုဆိုးလာရင် အသက် အန္တရာယ်တောင် ရှိနိုင်တယ်။ အခုတော့ သောက်ဆေး ညွှန်းပေးလိုက်မယ်။ ဆေးသောက်လိုက်ရင် သက်သာသွားလိမ့်မယ်" ဟု ပြောလိုက်၏။
စုချီက အိမ်ပြန်နောက်ကျမည် ဖြစ်ကြောင်းကို အိမ်သို့ ဖုန်းဆက်ကာ အကျိုးအကြောင်း ရှင်းပြလိုက်သည်။
စုလုရီက ဆေးရုံအပြင်၌ စောင့်နေလိုက်ပြီး စုချီက ဆေးထုပ်ကို ကိုင်ကာ ဆေးရုံမှ ထွက်လာခဲ့၏။
ထို့နောက် စိတ်တိုနေသော မျက်နှာဖြင့် ဆေးထုပ်ကို ပစ်ပေးကာ "ရော့၊ မင်း ဘာနဲ့ မတည့်ဘူးလဲ ဆိုတာကိုတောင် မသိဘူးလား။ ပြီးတော့ မင်း အဲ့ဒါတွေ အများကြီး စားလာတာ သေချင်လို့လား" ဟု ပြောလိုက်သည်။
စုလုရီက စုချီ ဤကဲ့သို့ ဒေါသထွက်နေသည့်ပုံစံကို မမြင်ဖူးသဖြင့် ကြောင်သွားလေ၏။
ခဏကြာပြီးနောက် စုချီက "ငါ မင်း ရေညှိနဲ့ ဓာတ်မတည့်တာကို မသိခဲ့ဘူး" ဟု လေသံပျော့နှင့် ပြောလိုက်သည်။
ထိုအခါမှသာ စုလုရီက သူ၏ အစ်ကိုကြီးက သူ့ကိုယ်သူ အပြစ်တင်နေကြောင်းကို သိလိုက်လေ၏။
အိမ်သို့ ရောက်သည့်တိုင်အောင် စကားထပ် မပြောကြတော့ဘဲ ကားမောင်းလာခဲ့ကြသည်။
အိမ်သို့ ပြန်ရောက်သောအခါ စုကျစ်ထုံ၊ ယုရှင်းရန်နှင့် စုကျန်းချန်တို့က စုလုရီ၏ သတင်းကို ကြားပြီး စောင့်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏။
စုချီက ဘာမှ မပြောဘဲ အပေါ်ထပ်သို့ တန်းတက်သွားလေသည်။
...…….................................
.........................................
အပိုင်း (၃၃) ပြီးပါပြီ။
