စုလုရီ
အပိုင်း (၄၃) ထိန်းချုပ်၍ မရသော
စုလုရီ၏ အင်္ကျီလည်ပင်းမှာ ဟိုက်နေသဖြင့် လည်တိုင် ဖွေးဖွေးလေးနှင့် မှဲ့နီလေးမှာ အတိုင်းသား ပေါ်နေ၏။
စုချီက စုလုရီ၏ လက်ကိုဆွဲကာ သူ၏ အနားသို့ ဆွဲခေါ်လိုက်သည်။
"အစ်ကိုကြီး ..."
စုလုရီက ရုတ်တရက် ဆွဲခေါ်ခံလိုက်ရသဖြင့် လန့်သွား၏။
စုချီ၏ အကြမ်းပတမ်း ဆွဲခေါ်မှုကြောင့် ပွချောင်နေသော အင်္ကျီကလည်း လျော့ကျကာ စုလုရီ၏ ပခုံးသားများပါ ပေါ်လာတော့သည်။
စုချီက စိတ်ကို ပြန်ထိန်းလိုက်ပြီး ပုံမှန် လေသံဖြင့် "မင်း အင်္ကျီကို ပြောင်းပြန် ဝတ်ထားတယ်" ဟု စုလုရီ၏ အနားကို ကပ်ကာ ပြောလိုက်၏။
"ကျွန်တော် ဝတ်ထားတာ ပြောင်းပြန်ကြီလား"
စုလုရီက ဆွယ်တာကို ပြန်ပြောင်းဝတ်ကာ ဂျပ်ကပ်ကို ပြန်ထပ်ဝတ်လိုက်သည်။
စိုသွားသော ဆွယ်တာကိုမူ အိမ်၌ ယူလျှော်ရန်အတွက် စက္ကူအိတ်ထဲသို့ ထည့်ထားလိုက်၏။
စုလုရီ ဝတ်ထားသော ဆွယ်တာ၏ လည်ပင်းဝမှာ ဟိုက်လွန်းသဖြင့် ဂျပ်ကပ် ထပ်ဝတ်ထားသော်လည်း လည်တိုင်များကို မြင်နေရသေးသည်။
ထို့ကြောင့် စုချီက အပြင်သို့ ထွက်သွားကာ စုလုရီအတွက် လည်စည်းပုဝါ ထည့်ထားသော အိတ်ကို သွားယူလိုက်၏။
ထို့နောက် ပြန်ဝင်လာကာ "ဆွယ်တာက အရမ်းဟိုက်လွန်းတယ်။ ဒီပုဝါကို ပတ်ထားလိုက်" ဟု စုလုရီထံသို့ အိတ်ကိုပေးကာ ပြောလိုက်သည်။
အိတ်မှာ အသစ်စက်စက် ဖြစ်နေပြီး ကြည့်လိုက်ရုံဖြင့် ဈေးကြီးမှန်း သိသာ၏။
စုလုရီက "တောင်းပန်ပါတယ် အစ်ကိုကြီး" ဟု ပြောကာ ပုဝါကို ယူပတ်လိုက်သည်။
အလုပ် ဆင်းသောအခါ ဆေးရုံသို့ တန်းသွားလိုက်ကြ၏။
ဆေးရုံသို့ ရောက်သောအခါ ယုရှင်းရန်နှင့် စုကျန်းချန်တို့ပါ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
လမ်း၌ ကိတ်မုန့် ဝင်ဝယ်ခဲ့သဖြင့် စုချီက ကိတ်မုန့်ကို စားပွဲပေါ်သို့ တင်ကာ "အဖေ ညကျရင် စားလို့ရအောင်လို့ ဝယ်လာတာ" ဟု ပြောလိုက်၏။
"ဘာလို့ အများကြီး ဝယ်လာတာလဲ သားကြီးရယ်" ဟု စုကျစ်ထုံက ကုတင်မှ ထထိုင်ကာ ပြောလိုက်သည်။
ထို့နောက် "နောက်အပတ်ကျရင် အဖေ ဆေးရုံက ဆင်းရတော့မယ်။ သား (၃) က ခရစ္စမတ်မှာ လုပ်ရမယ့် အလုပ်ပေါ်လာလို့ အိမ် ပြန်မလာနိုင်တော့ဘူးလို့ ပြောတယ်။ အဲ့ဒါကြောင့် မင်းတို့ အမေနဲ့ တိုင်ပင်လိုက်တာတော့ အဖေတို့ သား (၃) ပြန်လာမှပဲ တောင်ပိုင်းကို သွားကြတော့မယ်လို့ စဉ်းစားထားတယ်" ဟု စုကျစ်ထုံက ဆက်ပြောလိုက်၏။
စုချီက "အင်း၊ အဖေ" ဟု ပြန်ပြောလိုက်သည်။
မိသားစုများ စကား ပြောကြပြီးနောက် ည (၉) နာရီ အချိန်၌ အိမ်သို့ ပြန်လာလိုက်ကြ၏။
စုကျစ်ထုံက ခရစ္စမတ် မတိုင်ခင်ည၌ ဆေးရုံမှ ဆင်းလာခဲ့သည်။
ကျန်သည့် မိသားစုများက စုကျစ်ထုံကို ကြိုဆိုပွဲလုပ်ရန် တိုင်ပင်နေကြ၏။
ယုရှင်းရန်က ခြံဝင်းထဲ၌ ခရစ္စမတ် သစ်ပင်ကြီး ထားကာ မီးများဖြင့် အလှဆင်ထားမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။
စုကျန်းချန်က တီးဝိုင်းအဖွဲ့ပါ ငှားပြီး ဖျော်ဖြေပွဲလုပ်ရန် အကြံပေးလိုက်၏။
စုလုရီက "Go Home" သီချင်းဖြင့် ကြိုဆိုမည်ဟု ဝင်ပြောလိုက်သည်။
စုချီက ဘာမှ ဝင်မပြောသဖြင့် စုလုရီက စုချီဘက်သို့ လှည့်ကာ "အစ်ကိုကြီးရော၊ ဘာပြင်ဆင်ထားလဲ" ဟု မေးလိုက်၏။
ထိုအခါ စုချီက "မျက်လုံး အကာနဲ့ နားကြပ်" ဟု ဖြေလိုက်သဖြင့် အားလုံး ဆွံ့အသွားကြသည်။
ထို့နောက် ထိုအစီအစဉ်များကို အကောင်အထည်ဖော်ကာ စုကျစ်ထုံကို ကြိုဆိုလိုက်ကြ၏။
နောက်တစ်နေ့ မနက် (၈) နာရီအချိန်၌ စုမိသားစု၏ အိမ်တံခါးပေါက်မှ တံခါးခေါက်သံ ထွက်လာခဲ့သည်။
မိသားစုဝင်များ မနက်စာ စားနေကြသဖြင့် အိမ်တော်ထိန်း မားဝူကပဲ တံခါးသွားဖွင့် ပေးလိုက်၏။
မားဝူ ပြန်ဝင်လာသောအခါ လက်ထဲ၌ ပန်းစည်းတစ်ခု ပါလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
မားဝူ - "သခင်ကြီး စု၊ လူတစ်ယောက်က ပန်းစည်း ပို့လိုက်ပါတယ်"
စုကျစ်ထုံ - "ဘယ်သူ ပို့လိုက်တာလဲ"
စုလုရီ - "ဆေးရုံအုပ်က အဖေ ဆေးရုံက ဆင်းရလို့ ပို့လိုက်တာများလား"
မားဝူ - "ဟင်၊ သခင်လေး ရှောင်ရီ အတွက်တဲ့"
စုလုရီက လန့်သွားကာ "ဟင်" ဟု နှုတ်မှ ထွက်သွား၏။
"ခရစ္စမတ်မှာ ပျော်ရွှင်ပါစေ ရှောင်ရီ။ ကိုယ် မင်းကို ကောင်းကင်ပေါ်က ကြယ်တွေကို ခူးပေးပြီး ပင်လယ်ထဲက ပုလဲတွေကို ရေငုပ် ရှာပေးချင်ပေမယ့် ဝေးလွန်းလို့ ဆောင်းရာသီ ပန်းတွေကိုပဲ မင်းလေးအတွက် အထူးပြင်ဆင်ပေးလိုက်တယ်၊ နျဲ့ယီဟု"
စုကျစ်ထုံက ကတ်ပေါ်၌ ရေးထားသော စာကို ဖတ်
ကာ စုလုရီထံ လှမ်းမေးလိုက်၏။
"သားငယ်ရော၊ ဒီစာကို ဘယ်လိုထင်လဲ"
"ကဗျာဆန်တယ်လို့ ထင်ပါတယ်၊ ပါးပါး"
စုလုရီ၏ အဖြေကြောင့် အားလုံးမှာ ဆွံ့အသွားကြသည်။
ထို့ကြောင့် စုကျစ်ထုံက စုချီဘက်သို့ လှည့်ကာ ... "သူဌေးက သားငယ်နဲ့ အမြဲတမ်း အတူတူ ရှိနေတာဆိုတော့ သူဌေးရော ဒီလူကို သိလား။ ဒီလူက လူကောင်းလား" ဟု မေးလိုက်၏။
စုချီက မျက်မှောင်ကို ကြုတ်ကာ "မကောင်းဘူး" ဟု ဖြေလိုက်သည်။
အားလုံးက စုချီ၏ စကားကြောင့် စုလုရီအတွက် စိုးရိမ်သွားကြ၏။
ထိုအခါ စုလုရီက "သူ ရေးထားတဲ့ ကဗျာက ကောင်းပါတယ် အစ်ကိုကြီးရဲ့" ဟု ဝင်ပြောလိုက်သည်။
စုချီက စိတ်ဆိုးသွားကာ "မင်းရဲ့ အသိအမှတ် ပြုတဲ့ အဆင့်က ဒီလောက်ပဲ ရှိတာလား" ဟု လေသံမာမာဖြင့် ပြောလိုက်၏။
နာရီဝက်ကြာ အပြန်အလှန် ဆွေးနွေးကြပြီးနောက် စုကျစ်ထုံနှင့် ယုရှင်းရန်က တစ်ခုခု တိုင်ပင်ရန် အတွက် အခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်ကြသည်။
ထမင်းစားပွဲ၌ ညီအစ်ကို သုံးယောက်သာ ကျန်ခဲ့ပြီး စုကျန်းချန်ကလည်း ပန်းများကို စစ်ဆေးနေသဖြင့် စုချီက "ညီ (၂)၊ မင်း အခန်းထဲကို ယူသွားပြီး ကြည့်လိုက်" ဟု ပြောလိုက်၏။
ထို့ကြောင့် စုကျန်းချန်က ပန်းစည်းကို ယူကာ အပေါ်သို့ တက်သွားလိုက်သည်။
ထမင်းစားပွဲ၌ စုချီနှင့် စုလုရီတို့ နှစ်ယောက်တည်းသာ ကျန်ခဲ့တော့၏။
စုလုရီက ခေါင်းကို ငုံ့ထားသဖြင့် စုချီက "ငါ မင်းကို စိတ်ဆိုးနေတာ မဟုတ်ဘူး" ဟု ပြောလိုက်သည်။
ထိုအခါ စုလုရီက ခေါင်းကို မော့ပြီး စုချီကို ကြည့်လိုက်ရာ ခံစားချက်များ ရှုပ်ထွေးနေသော မျက်နှာအမူအရာကို တွေ့လိုက်ရ၏။
စုလုရီက စက္ကန့်အနည်းငယ်ခန့် ကြောင်သွားကာ ... "အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော် လှည့်စားခံရမှာကို စိုးရိမ်နေတာ ကျွန်တော် သိပါတယ်" ဟု ပြောလိုက်သည်။
စုချီက ပြန်မပြောပေ။ စုချီက မလိမ်ချင်သော်လည်း အမှန်တရားကိုမူ မပြောနိုင်။
ယခုအချိန်၌ သူ၏ စိတ်ခံစားချက် တစ်ခုလုံးမှာ ရှုပ်ထွေး နေ၏။
စုကျစ်ထုံတို့ အခန်းထဲ၌ ထိုကိစ္စကို အတန်ကြာ ဆွေးနွေးပြီးနောက် စုကျစ်ထုံက အခန်းထဲမှ ထွက်လာကာ ထမင်းစားခန်းဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။
ထိုအခါ စုချီ၏ မျက်နှာက တင်းမာနေပြီး စုလုရီက စုချီ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်၌ ညိုးငယ်စွာ ထိုင်နေသည်ကို တွေ့လိုက်၏။
ထို့ကြောင့် စုကျစ်ထုံက "သူဌေး၊ ခဏလာခဲ့ပါဦး။ အဖေ ပြောစရာရှိလို့" ဟု ပြောကာ စုချီကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
...…….................................
.........................................
အပိုင်း (၄၃) ပြီးပါပြီ။
