၇၀ခုနှစ်များဆီမှစည်းကမ်းကြီးသည့်ဇနီးသည်

Part 7

ညစာစားချိန်အမှီ တစ်မိသားစုလုံးအိမ်ပြန်ရောက်လာကြသော်လည်း တဝမ်နှင့်မိုင်စွေ့မောင်နှမနှစ်ယောက်မှာ ယခုထိပြန်မရောက်သေးပေ။

ယခုကာလ၌ မြို့တွင်းလုံခြုံရေးမှာအထူးကောင်းမွန်လာသည်။ လမ်းပေါ်၌ ပြန်ပေးသမားများလည်း မရှိတော့သလို ရွာကနေမြို့ထဲသို့သွားရာ ‌လမ်းတစ်လမ်းသာရှိသည်။ လမ်းပျောက်ဖို့ရန်မဖြစ်နိုင်ပေ။ ၁၁နှစ်အရွယ်ကောင်ကလေးက ၉နှစ်အရွယ်သူ့ညီမလေးအား ဦးဆောင်ခေါ်လာမည်ဖြစ်၍ လူကြီးများစိတ်ပူစရာအကြောင်းတော့မရှိပေ။

လင်းလန် စိတ်နည်းနည်းပူနေသည်။ တဝမ်နှင့်မိုင်စွေ့မောင်နှမနှစ်ယောက်ကို စိတ်ပူခြင်းတော့မဟုတ်။ ဦးလေးအငယ်နှင့်ဒေါ်ငယ်လေးတို့နောက်လိုက်သွားပြီး ဘာမှအကျိုးမှဖြစ်မလာမည်ကို စိတ်ပူ‌၍ဖြစ်သည်။

အနာဂတ်တွင်တော့ သူမကလေးနှစ်ယောက်ကို ထိုလင်မယားလက်မှ လွတ်နိုင်မည့်နည်းအား ရှာထားရမည်။

သူမ၏ခဲအိုနှင့်ယောက်မများမှာ မစ္စစ်ဟန် အသက်ကြီးမှရလာသောကလေးများဖြစ်သဖြင့် ဖူးဖူးမှုတ်အချစ်ခံရသူများဖြစ်ကြသည်။ သူတို့၏ အထက်တန်းကျောင်းအသုံးစရိတ်ကို ခြိုးခြံလို၍ မိသားစုအတွက် အဝတ်အစားနှင့်အစားအသောက်ကိုပင် လောက်ငှအောင်မပေးချင်ကြ။

သူမ၏ခဲအိုသည် စားသောက်ဆိုင်များ၌သာ တစ်နေ့လုံး သောက်စားပျော်ပါးကာ သူဌေးသားတစ်ယောက်ကဲ့သို့ သုံးဖြုန်းလေ့ရှိသည်။

မြေရှင်မိသားစု၏သူဌေးသမီးပုံစံဖမ်းတတ်သော သူမ၏ယောက်မမှာ နွေဦးကျရေကိုပင် လက်နှင့်မထိချေ။ ခြေမွှေးမီးမလောင်လက်မွှေးမီးမလောင်ဖူးဖူးမှုတ်ခံထားရပြီး တူ၊ တူမများကပင် သူမ၏အဝတ်များအား လျှော်ပေးရ၏။

သူတို့သားအမိများ ၁၀ရက်သို့မဟုတ်လဝက်လောက် တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦးမတွေ့ရလျှင် မစ္စစ်ဟန်မှာ သူမအပြစ်ဟုသာတွေးပူနေတတ်သည်။

သူတို့သုံးဖြုန်းသောပိုက်ဆံများသည် ဟန်ချင်စုန့်ရှာထားသည်များသာ။ သို့သော် ဟန်ချင်စုန့်ကလေးများကတော့ ထိုငွေများ၏ တစ်ပဲလောက်ကိုပင် သုံးနိုင်ကြသည်မဟုတ်။ ထိုသည်လည်း မူလကိုယ်၏အမှားမဟုတ်ပေ။