𝐻𝐴𝑅𝑅𝑌 𝑃𝑂𝑇𝑇𝐸𝑅 𝑉𝐸 𝐾𝐼𝑍𝐼𝐿 𝐾𝐴𝐻𝐼̇𝑁 | ❝ Seni sevmekle nefes almak arasında seçim yapmak zorunda kalsaydım, son nefesimi seni sevdiğimi söylemek için kullanırdım. ❞
'𝐖𝐚𝐭𝐭𝐩𝐚𝐝𝐅𝐚𝐧𝐟𝐢𝐜𝐬𝐓𝐑' 𝐨𝐤𝐮𝐦𝐚 𝐥𝐢𝐬𝐭𝐞𝐬𝐢𝐧𝐝𝐞
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
✯★✯
Bu evin çok güzel bir salonu vardı. Tatlı turuncu perdeleri, arka planı beyaz, üzeri sarı ve turuncu tonlarda döşenmiş çiçekli kanepeleri, dört sandalyeli ufak bir yemek masası... Ve çok fazla fotoğrafın bulunduğu uzun çekmeceli şifonyer. Fotoğrafların hepsinde annem ve babam vardı. Küçüklük fotoğrafları; annemin kızıl saçlı bir bebekle fotoğrafı; annemin büyükannemle olan başka bir resmi; babamın, Sirius ve ailesiyle çekilmiş ayrı ayrı fotoğrafları; annem, babam ve Barty Jr.'ın bulunduğu fotoğraf; Slytherin üniformaları ve arkadaşlarıyla çekildiği fotoğraflar...
Karnı burnunda annem ve babamın fotoğrafına yaşlı gözlerle bakarken, parmağımı babamın yüzünde gezdirip buruk bir şekilde gülümsedim. Eğer annem susmamış olsaydı, babamın gidişini engellemiş olsaydı ve belki Dumbledore'a her şeyi anlatmış olsaydı her şey farklı olabilirdi. Belki benim ve Harry'nin, anne ve babalarımız hayatta olabilirdi. Yere düştüğümde beni ayağa kaldıracak bir babam olabilirdi ve her şeye rağmen mutlu bir ailem olabilirdi.
Ama annem bencildi, yaşamak uğruna susmayı tercih etti ve sonucunda ise babam öldü. Ancak tanrı her zaman yanımızdaydı ve onun günahlarını yanına bırakmayarak, annemi de hayattan kopardı.
Yalnız mıydım?
"Bebeğim," dedi Harry arkamdan sıkıca bana sarılıp, yanağını yanağıma yaslarken. "İyi misin?"
Yalnız değildim. Ve bir süre daha olmayacaktım.
"Teşekkür ederim," dedim titreyen bir sesle. Yaşaran gözlerimi sıkıca kapatıp ona yaslanırken, "Yanımda olduğun için." diye devam ettim.
"Ben teşekkür ederim," dedi beni çevirip sırtımı büyük şifonyere yaslarken. Elleriyle yüzümü kavrayıp, gözlerimin altında birikmiş yaşları silerek, "Başımı çoğu beladan kurtardığın için." dedi gülerek. Ben de ona katılıp gülerken, bir anda dudaklarımı öpüp durdu. "Beni asla bırakma, olur mu?" dediğinde o an ağlamak istedim ama onun yerine dudaklarıma sahte ama inandırıcı kocaman bir gülümseme yerleştirip cevap vermek yerine dudaklarımı dudaklarına kapatıp sorusundan kaçtım.
