Ik stapte uit de auto en liep richting de school, want ik moest nog één straat lopen.
"Ga je geen afscheid nemen?" vroeg Jimin met een pruillip. Ik lacht, hij zag er heel schattig uit zo.
"Doei." zei ik droog. We zagen elkaar over een paar minuten weer op school.
"Krijg ik geen afscheidskusje?" vroeg hij nog steeds pruilend. Ik deed alsof ik heel diep nadacht.
"Oké, goed dan." zei ik. Ik boog naar hem toe om hem een kusje op zijn wang te geven, maar op net voordat ik zijn huid raakte draaide hij zijn hoofd, waardoor ik hem op zijn mond zoende.
"Jimin." zei ik lachend. Hij grinnikte.
Daarna liep ik snel door naar school, want ik was al laat. Daar aangekomen zag ik meteen Yara staan. Ze stond buiten te wachten. Ik liep zo snel mogelijk langs haar, want ik wilde niet met haar praten.
Toen voelde ik een hand op mijn schouder. Ik draaide me om. "Wat?" vroeg ik gefrustreerd, omdat ik nu toch met haar moest praten.
"Wat is er aan de hand?" vroeg Yara.
"Dat kan ik beter aan jou vragen!" Als ze wilde praten dan gingen we praten. "Je hebt mijn broer verraden , voor Kai en je hebt gelogen tegen mij!"
Yara keek me geschrokken aan. "Het spijt me zo."
Ik werd nog bozer. "Beetje laat."
"Het spijt me zo erg. Ik wilde Mark niet verraden, ik was dronken. En ik wilde ook nooit tegen je liegen." zei ze verdrietig.
"Het maakt niet meer uit, het is te laat." zei ik nog een keer.
"Alsjeblieft, vergeef me. Ik had al verwacht dat je boos zou zijn, dus ik wilde het niet vertellen. Ik wilde onze vriendschap niet verpesten. Mark was in het begin ook boos, maar hij heeft me uiteindelijk ook kunnen vergeven."
Ik fronste. "In het begin?"
Yara knikte. "Hij heeft je zeker niet het hele verhaal verteld."
Ik schudde mijn hoofd. "Waarschijnlijk niet."
"Ik wil niet meer liegen, Mark wilde het je al eerder vertellen, ik wilde het niet." Dus het was waarschijnlijk Yara aan de telefoon. Maar dan...
"Mark en ik hebben weer verkering." zei Yara. Toen brak ik. Niet omdat ze weer verkering hadden, maar omdat Mark me niets had verteld. Hij vertelde mij altijd alles, en ik hem ook. Ik liep weg van Yara zonder nog een woord te zeggen. Ik had tranen in mijn ogen.
"Het spijt me!" riep Yara me nog achterna en haar stem brak. Ik hoorde haar huilen, maar het kon me niets schelen. Ik moest hier snel weg.
(Jimin POV)
Het was pauze en ik had net aangevraagd of ik Mina's nieuwe instructeur kon worden. Gelukkig kon het, dus van dat probleem waren we ook af. Ik kon nu dus de hele pauze met Mina doorbrengen. Vanmiddag waren de voorrondes al, dus we moesten wel gaan oefenen.
Ik liep naar de gymzalen en zag dat Mina daar nog niet was. Vreemd, want ik was al te laat.
Ik liep terug naar de gang en begon haar te zoeken. Ik kon haar nergens vinden in de school, maar toen hoorde ik iemand haar naam zeggen tegen iemand anders. Aan haar stem te horen was het Haneul.
"Weet je wel Mina?" vroeg ze spottend. "Die loopt buiten te janken. Ik denk niet dat die vanmiddag meedoet." En ze lachte.
Ik voelde dat ik boos werd, dus ik liep snel weg, voordat ik tegen haar zou gaan schreeuwen.
Ik liep snel naar buiten en zag Mina daar zitten. Ze zat op een bankje voor de school en ze was inderdaad aan het huilen. Ik liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. Ze keek op om te zien wie het was.
Zelfs als ze heeft gehuild is ze nog mooi, dacht ik.
"Wat is er?" vroeg ik zacht.
En toen begon ze te vertellen.
YOU ARE READING
forbidden love (Park Jimin ff)
Fanfiction"Betekent dit dat we elkaar niet meer mogen zien?" vroeg hij. "Nee, maar we kunnen geen relatie hebben. Dat mocht jij sowieso niet, dus het maakt niet heel veel verschil." antwoordde ik. "Je gaat niet echt bij me weg, hé?" Hij doet een stap in mijn...
