Hoofdstuk 92

357 17 10
                                    

(Mina POV)

De jongens openden de show en daarna begonnen ze met het eerste nummer, 'DNA'. Het klonk geweldig, zoals altijd. Ik had de jongens nog nooit zien optreden en het was echt geweldig om te zien.

Na DNA, deden ze het nummer 'Save me'. Het was mijn favoriete nummer van hen, dus ik vond het sowieso leuk. Na 'Save me' stopten de jongens even.

Maar plotseling begon Jimin te praten. "Ik wil iets vertellen." begon hij. Ik vroeg me af wat hij zo nodig onder de show wilde vertellen. "Jullie hebben onlangs waarschijnlijk wel een bericht voorbij zien gaan?"

De hele zaal schreeuwde ja. Jimin knikte. "Daar wil ik iets over zeggen." Plotseling schrok ik. Wat ging hij zeggen over dat?

"Ik wilde zeggen, het is inderdaad waar. Mina en ik hebben een relatie." zei hij.

Er klonk een heel uitbundig gejuich vanuit de zaal en het klonk positief.

"Mina is hier vanavond." zei Jimin plotseling. Hij keek me aan vanaf het podium. "Wat doe je?" siste ik gefrustreerd naar hem. Jimin wenkte me, maar ik bleef verstijfd staan, totdat Lisa me duwde. "Loop nou!" zei ze ongeduldig.

Langzaam liep ik het trappetje van het podium op, waar Jimin al met een uitgestoken hand voor me stond. "Wees niet bang, ze vinden het geweldig." fluisterde hij in mijn oor. Zodra ik het podium betrad, hoorde ik de hele zaal schreeuwen.

Jimin leidde me tot het midden van het podium. "Dit is dus Mina, voor het geval dat jullie haar nog niet kennen, ze zit in de girlband 'Girls Life' en ze is gisteren gedebuteerd." zei hij.

"Jimin, wat is dit?" vroeg ik zachtjes aan hem. "Rustig maar." zei hij. Plotseling pakte hij mijn schouder en draaide hij me om. "Jimin-"

Ik werd onderbroken doordat Jimin me zoende. Op een podium. In een zaal waar een paar duizend fans waren. Ik schrok eerst en verstijfde compleet, maar daarna ontspande ik. Ik merkte uiteindelijk niet eens dat de hele zaal aan het juichen was, dat was nu een achtergrondgeluid. Ik had het gevoel alsof alleen Jimin en ik hier waren.

Toen Jimin eindelijk losliet, glimlachte hij. Het gejuich uit de zaal verstomde weer een beetje. Ik glimlachte nu ook. Het was een heel mooi moment.

Toen plotseling vanuit het niets ging Jimin zitten. Op één knie. Hij pakte iets uit zijn zak een doosje. En toen ging alles in slowmotion. Hij zat recht voor me op één knie en hij opende het doosje. Er zat een prachtige ring in.

Ik hoorde en zag even niets meer behalve Jimin. Hij kuchte en daarna begon hij te spreken. "Ik weet niet of ik het beste moment heb uitgekozen, maar het gaat wel het beste moment worden." Hij glimlachte onzeker tussen zijn woorden door. "We hebben al zoveel meegemaakt in een korte tijd, waardoor ik het gevoel heb alsof ik je al jaren ken. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, als van jou. Daarom doe ik het nu."

Hij kuchte nog een keer en hij keek heel zenuwachtig om hoog naar me. Ik stond nog steeds verschrikt naar hem te kijken.

En toen kwam die ene, belangrijke zin. "Mina, wil je met me trouwen?"

forbidden love (Park Jimin ff)Where stories live. Discover now