forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 76

(Mina POV)

Verschrikt keken we op. De manager stond naar ons te kijken met een woedende blik. "Wat is dit? Jullie kennen de regel!"

Ik keek naar de grond met een beschaamde blik. "Ja." zeiden ik en Jimin zacht.

"We gaan onmiddellijk terug naar het kantoor!" riep hij woedend.

Van de ooit zo vriendelijke manager was plotseling niets meer over. Met grote passen liep hij voor ons uit. Wat deed hij überhaupt in Nederland?

"Ga je spullen pakken!" Hij gebaarde ons om in de lift te stappen. Ik wist het zeker, dit was het einde van mijn carrière. Ik hoopte alleen dat dit niet ook het einde voor Jimin's carrière betekende.

We liepen onze kamer in en pakten onze koffers. De manager stond buiten de kamer op ons te wachten. "Het spijt me zo, dit is allemaal mijn schuld." zei ik. "Ik hoop echt dat je niet wordt ontslagen."

Jimin keek alsof ik gek was. "Het is niet jouw schuld! En als ik niet wordt ontslagen en jij wel, dan neem ik ontslag! Maar waarschijnlijk wordt ik ook ontslagen."

Ik liep naar hem toe met tranen in mijn ogen. "Ik wil dat je door gaat als je niet wordt ontslagen. Beloof me dat." Ik pakte zijn gezicht vast met beide handen.

Hij keek me aan met verdrietige ogen. "Maar-"

"Nee." zei ik.

"Dan zal ik hopen dat ik wordt ontslagen, maar ik beloof het."

Ik knikte triest. "Dit is misschien de laatste keer dat we elkaar zien." zei ik, terwijl de tranen over mijn gezicht liepen. Jimin knikte, ook hij had tranen in zijn ogen.

Hij liep op me af en knuffelde me. Daarna draaide hij zijn gezicht naar het mijne en zoende me. Daarna liet hij los en draaide zich om, om zijn spullen verder in te pakken. Ik weet dat het slecht is om zo te denken, maar ook ik hoopte dat hij ontslagen zou worden.

~Time Skip~

De vliegreis zat er al weer op. Iedereen was weer terug op de werkplaats.

"Kom mee naar mijn kantoor." De manager sprak nogal afstandelijk, alsof hij ons niet eens kende.

We liepen achter hem aan naar zijn kantoor en we namen plaats in de stoelen voor zijn bureau. "Jullie weten dat dit echt niet kan."

We knikten.

"Ik heb genoeg redenen om jullie weg te sturen!" Hij klonk weer boos. "Ik had dit nooit van jullie verwacht."

Hij was teleurgesteld in ons. Dat maakte het nog erger.

"Het is mijn schuld." zei ik en ik stond op. "Stuur alleen mij weg."

Jimin trok aan mijn arm zodat ik weer ging zitten. "Dat is niet waar." zei hij.

"Ik zou jullie het beste allebei kunnen wegsturen, maar Jimin is te bekend om dat nog te doen. Het spijt me Mina, maar ik ontsla je."

Jimin leek van zijn stuk gebracht. Hij dacht diep na. "Dan neem ik ontslag."

Wat? "Je had het beloofd!" riep ik tegen Jimin. "Het spijt me." fluisterde hij in mijn oor.

De manager leek plotseling woedend. "Dan doe je dat toch! Verlaat allebei onmiddellijk dit gebouw!" Hij wees naar de deur.

"Eerst onze spullen pakken." Het leek net alsof het Jimin niets meer kon schelen. We liepen door de gangen. Ik voelde de hele tijd tranen opkomen, maar ik probeerde ze weg te drukken. Daar ging mijn droom...