forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 86

(Jimin POV)

"Jongens, kom snel! Die persoon is hier!" hoorde ik Mina roepen. Ik keek geschrokken op. "Kom, we moeten gaan!" zei ik tegen Mark en we begonnen onmiddellijk te rennen naar Mina, die ook al aan het rennen was.

"We moeten hem insluiten!" riep Mark hijgend. "Je hebt gelijk! Jij die kant, ik die kant!" riep ik terug, terwijl ik wees naar twee verschillende kanten. We splitsten op en ik zag al snel iets bewegen.

Die persoon kon snel rennen, zodra hij mij zag was hij alweer gedraaid. "Mark, pak hem!" riep ik, maar Mark kon hem net niet pakken. Toen zag ik dat Mina net naast het pad stond waar de persoon rende en ze stak haar voet uit op het moment dat hij voorbij rende.

Hij viel en kwam met zijn gezicht op de grond terecht. Hij bleef stil liggen. Ik rende naar ze toe. Ik kwam naast Mina staan en keek naar de persoon. Wacht, kende ik deze persoon niet?

Ik ging door mijn knieën en hoorde de persoon hijgen. Ik pakte hem bij zijn schouders beet en draaide hem om. "Wat is dit? Waarom ben je hier?" riep ik woedend.

Het was mijn bloedeigen broer, Jihyun. Hij keek me bang aan, ik was nog nooit zo boos op hem geweest. "Ik heb een reden!" zei hij om zichzelf te verdedigen.

"En dat is?" vroeg ik terwijl ik hem tegen de grond gedrukt hield. "Ik ben nu niet echt in de juiste positie om te praten." zei Jihyun.

"Ow ja." Ik stopte met hem tegen de grond drukken, maar ik hield wel zijn arm vast, voor het geval dat hij weer weg zou rennen. "Heb jij de foto online gezet?" vroeg ik. Hij knikte. Ik was teleurgesteld in mijn broer, ik had dit nooit van hem verwacht.

"Waarom wil je mijn relatie verpesten?" vroeg ik. Hij hief zijn handen verdedigend op. "Ik wilde je relatie niet verpesten, ik meen het!" zei hij.

"Waarom heb je het gedaan dan!" schreeuwde ik woedend.

Hij keek me bang aan. Het deed me pijn om hem zo te zien, het is nog steeds mijn broertje. "Sorry." zei ik. "Als je een goede reden hebt, vertel het dan."

Hij knikte. "Sinds je begon met je carrière ging het slecht met je. Je was nogal een perfectionist en als iets niet perfect was, moest het beter. Op een gegeven moment zeiden de jongens zelfs dat je bijna niets meer at, ik maakte me zorgen om je. Ik wilde gewoon dat het beter met je ging en dat je naar huis zou komen. Je was niet meer hetzelfde in die tijd en ik miste je." zei Jihyun.

Ik keek bezorgd naar mijn broertje toen ik zag dat hij tranen in zijn ogen had. "Dat is al heel lang niet meer zo, maak je geen zorgen. Ik wist niet dat je er zoveel moeite mee had, anders had ik je wel op de hoogte gehouden. Ik wist ook niet dat je me miste, ik zal voortaan meer contact met je houden." zei ik. "Maar ik vind dit nog steeds geen reden om dit te doen."

Hij keek naar beneden. "Het spijt me." zei hij. Ik gaf hem een knuffel, daarna draaide ik me om. "Dit is dus mijn jongere broer, Jihyun. Niet zo'n goed moment om hem aan jullie voor te stellen, maar het is nou eenmaal niet anders.

Hij hief ongemakkelijk zijn hand op. Hij voelde zich schuldig, maar ik zag aan Mina dat ze hem alweer vergeven had. "Ik ben Mina, zijn vriendin." zei ze en ze stak haar hand uit. Hij glimlachte en schudde haar hand.

"Het spijt me, Mina." zei hij daarna.

Ze glimlachte. "Ik vind het dom van je, maar ik vind het lief dat je je zoveel zorgen om hem maakt. Het is je voor mijn part vergeven." zei ze.

Hij glimlachte dankbaar. De rest gaf hem ook een hand en ze stelden zich voor aan hem. Niemand kon blijkbaar lang boos blijven op Jihyun.

"Maar hoe wist hij dat je hier was?" vroeg Mina plotseling aan mij.

"Ik heb het blijkbaar toch aan een paar mensen verteld." glimlachte ik, maar plotseling werd ik bezorgd.

"Maar wat gaat er nu gebeuren met Bighit en zo?" vroeg ik mezelf hardop af.