forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 41

(Jackson POV)

Na dat telefoontje dacht ik na over wat ik zou doen. Zou ik het aan Mark vertellen? Maar misschien zou ik dan zijn dag verpesten. Maar ik denk dat hij het wel wil weten.

Ik zette al deze tegenstrijdige gedachten uit mijn hoofd. Ik besloot het gewoon niet te vertellen. Ik sprintte naar mijn auto en reed naar het ziekenhuis. Het was al avond, dus het was niet erg druk in het ziekenhuis.

Ik rende zo snel mogelijk naar Lisa's kamer en zag dat er een dokter was. Hij kwam meteen op mij aflopen.

"Bent u Mark Tuan?" vroeg de dokter. Ik zei gewoon de waarheid. "Nee, ik ben zijn beste vriend."

"Ik kan u feliciteren, ze is wakker. Er is alleen één probleem. De laatste keer dat ze wakker was, was toen ze vijf was. En ze moet alles weer opnieuw leren. Zelfs dingen zoals lopen en praten. Ze kan u waarschijnlijk ook niet herkennen." zei de dokter.

"Dat had ik ook niet verwacht." Ik liep om de dokter heen om Lisa te zien. Ik keek haar aan en zag dat haar ogen open waren. Ik begon te huilen. Ze heeft zoveel gemist in haar leven. Ik zat op haar bed en keek naar haar. "Je bent wakker." fluisterde ik terwijl ik haar wang streelde. "Ik heb je gemist."

Ik stond op van het bed. "Kan ze me wel verstaan?" vroeg ik aan de dokter. Plotseling voelde ik een hand om mijn pols. Het was Lisa, ze kon nog wel gewoon bewegen. Ik keek naar haar en ze knikte.

Daarna antwoordde de dokter. "Zoals je kunt zien, ja. Maar haar spieren zijn heel erg zwak geworden, waardoor ze niet veel kan bewegen. En haar stembanden zijn zolang niet gebruikt dat ze niet kan praten, die moeten weer worden opgewarmd."

"Kan ik niet voor haar zorgen?" vroeg ik voorzichtig, terwijl ik weer op het bed ging zitten.

"Als je haar mee neemt naar het huis van meneer en mevrouw Tuan kan dat. Lisa is nu drie dagen wakker en het lijkt erop dat ze alles heel snel leert, dus het revalidatie centrum zou niet relevant zijn. Hier is haar rolstoel. Ik zou u wel willen vragen of u elke dag wilt bellen naar het ziekenhuis om te vertellen hoe het met haar gaat en of ze vooruitgang boekt. Zodra het niet goed met haar gaat moet u zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen." zei de dokter.

Daarna hielp hij me met Lisa in een rolstoel zetten en ik duwde richting de lift. In de lift begon ik tegen haar te praten. "Herken je me nog?" vroeg ik voor de zekerheid. Waarschijnlijk herkende ze me niet, want de laatste keer dat we elkaar zagen was toen ik zeven was.

Ze schudde bijna onmerkbaar nee. "Ik ben Jackson." zei ik. Toen ik dat zei werden haar ogen groot. Ze probeerde iets te zeggen, maar uit haar mond kwamen alleen wat piepgeluiden.

"Ssssst, zeg maar niet, dat is beter voor je stembanden. Over een week of zoiets kun je waarschijnlijk wel weer praten." zei ik en ik gaf haar een kus op haar hoofd.

Ik glimlachte. Ze kon me herinneren.

(Mina POV)

Ik was bij het feest in de tuin van Yara de kaarsjes aan het aanzetten en ze op de leliebladen aan het zetten. Yara en Mark waren aan het kijken en ze vonden het prachtig. Toen Mark zag dat onze ouders hier waren was hij in eerste instantie geschrokken. Daarna rende hij met tranen in zijn ogen op ze af om ze te omhelzen.

Ik was klaar met het laatste kaarsje aan te steken en op een lelieblad te zetten. Ik stond op en klopte het gras van mijn jurk af.

Ik besloot dat het tijd was om Jackson te vertellen dat het weer aan was met Jimin. Ik weet dat ik dat eigenlijk al veel eerder had moeten doen, maar ik was toen alleen maar bezig met Jimin en ik had helemaal niet meer aan hem gedacht.

Ik liep rond om hem te zoeken. Ik heb wel twee keer de hele tuin doorgezocht, maar ik kon hem nergens vinden.

Ik gaf het op. Misschien was hij al weg.