forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 87

(Mina POV)
Zodra we erachter kwamen dat het Jimin's  broer was, heb ik hem gevraagd of hij de foto wilde verwijderen. Gelukkig heeft hij dat ook gedaan.

Ik begreep hem op zich wel, dat hij het gedaan had zodat Jimin weer thuis zo komen en zich beter zou voelen, maar het ging al een stuk beter met Jimin. Toen ik heb had gevraagd naar de tijd dat het slecht had gegaan had hij een onduidelijk antwoord gegeven. "Het gaat een stuk beter met me sinds ik jou ken." had hij gezegd met een stralende glimlach.

Ik werd de volgende ochtend al vroeg wakker van mijn wekker. Het was tijd om naar Bighit te gaan. Ik keek naast me en zag dat Jimin nog sliep. Ik schudde hem zachtjes wakker en hij opende zijn ogen langzaam.

"Is 't al tijd?" vroeg hij slaperig. Ik knikte. We kleedden snel om en gingen ontbijten. We hadden besloten dat mijn ouders, Mark en Yara mee zouden gaan, zodat ze Lisa nog even konden zien. Ook Jihyun ging mee. Ik hoopte dat we konden blijven bij Bighit, maar ik vreesde het ergste.

Al snel waren we onderweg naar Bighit. Het was stil in de auto, iedereen was zenuwachtig voor ons.

We kwamen aan bij Bighit en we liepen onmiddellijk naar binnen, waar de meiden en de jongens al stonden. Ik liep meteen met mijn ouders naar Lisa. Ik knuffelde haar en mijn ouders deden hetzelfde. Ik besloot ze maar even alleen te laten.

Hoseok liep naar me toe. "Hoi." zei hij ongemakkelijk. "Hoi." antwoordde ik. Ik vroeg me af wat hij zo ongemakkelijk vond. "Is er iets?" vroeg ik bezorgd.

Hij keek verbaasd. "Heb je het niet doorgehad?" vroeg hij. "Kom mee." zei hij en hij trok me aan mijn arm weg van de groep, naar buiten. Hij keek nogal gefrustreerd.

"Heb je niet doorgehad dat ik smoorverliefd op je ben?" vroeg hij gestrest. "Ik heb je geprobeerd te zoenen, omdat ik egoïstisch was! Ik kan er niet mee leven, Mina! Ik kan er niet mee leven dat je het niet doorhebt!"

Plotseling kwam het besef binnen. Ongelovig schudde ik mijn hoofd. "Nee, nee, dit kan niet." mompelde ik zachtjes. Hoseok keek verdrietig.

"Helaas kan dit wel. Het spijt me. Het is beter als we elkaar zoveel mogelijk vermijden, voordat ik weer zoiets stoms doe. Ik wil jou en Jimin geen pijn doen." zei hij verdrietig. Hij draaide zich om en liep langzaam weg.

Er sprongen tranen in mijn ogen, toen ik me besefte dat ik zojuist één van mijn beste vrienden zou verliezen. Ik rende achter hem aan en draaide hem om, zodat ik hem kon knuffelen. Ik zag dat hij ook huilde.

"Waarom moet je me dan ook leuk vinden?" vroeg ik gefrustreerd. "Ik wil je niet kwijtraken. Moeten we elkaar echt vermijden?"

Hij knikte. "Het spijt me, maar het zal echt nodig zijn. Ik wil niet dat ik weer iets doms doe. Het is beter als we elkaar mijden."

Ik knikte met een brok in mijn keel. Hoseok draaide zich weer om. Waarom moet er dan ook zoveel drama in mijn leven gebeuren? Ik had echt het gevoel alsof ik in een drama-film speelde.

Verdrietig liep ik ook weer terug naar binnen. Ik zag dat Hoseok alweer druk stond te praten met de rest. Alleen aan zijn rode ogen kon je zien wat er net gebeurd was.

Ik liep naar Jimin toe. Hij had meteen door wat er was en hij knuffelde me. "Ik heb zojuist één van mijn beste vrienden verloren." mompelde ik triest. Hij knikte. "Ik weet het, maar Hoseok heeft de goede keus gemaakt." zei hij.

"Waarom doet de goede keus dan zoveel pijn?" fluisterde ik zacht.

"Soms is dat nou eenmaal zo." antwoordde Jimin.

Plotseling vloog de deur open en kwam de manager binnen. Hij wenkt Jimin en mij om mee te lopen. We liepen meteen door naar zijn kantoor.

"Ik heb dus gezegd dat jullie mogen blijven. Ik heb ook gezegd dat jullie samen mochten blijven." begon hij. Daarna bleef hij een tijdje stil, in gedachten verzonken. We keken hem hoopvol aan.

"Ik zag gisteren een bericht op Instagram over jullie." zei hij. "En daar ben ik niet zo blij mee, om eerlijk te zijn."

We knikten. De manager zuchtte.

"Maar omdat ik een hele slechte manager ben geweest voor jullie, heb ik iets besloten. Jullie kunnen blijven!"