forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 40

Na het ja-woord te hebben gegeven reden we richting Yara's huis om daar het feest te vieren. Het was een ontzettend mooie ceremonie geworden en ze leken heel gelukkig samen. Ik was blij voor ze. Ik liep naast Hoseok toen ik de tuin van Yara inliep.

"Vond je het een mooi ceremonie?" vroeg ik aan hem.

"Ja, zeker." antwoordde hij. Hij keek de tuin rond alsof hij naar iemand zocht.

"Oké, kom mee." zei hij plotseling. Hij deed zijn hand voor mijn ogen en trok me mee.

"Hoseok!" riep ik geschrokken. Hij remde plotseling. Hij haalde zijn hand voor mijn ogen vandaan en ik keek twee mensen aan.

"Mam, Pap?" zei ik verbaasd. Toen kwam ik tot de realisatie en ik begon te huilen. Ik was boos op ze en tegelijkertijd heel blij dat ze er waren. Ik knuffelde hun huilend.

Ik zag dat zij ook aan het huilen waren. "Het spijt me dat we altijd weg waren." zei mijn moeder. "We moesten hier een tijd weg. We hadden ons nooit beseft hoe zwaar dit was voor jullie, totdat deze jongeman ons belde." Mijn moeder wees naar Hoseok.

Ik draaide me om naar hem en glimlachte door mijn tranen heen. Ik knuffelde hem stevig. "Dankjewel."

"Ga je er nou toch vandoor met mijn vriendin." Jimin kwam aanlopen en trok Hoseok bij me weg. Hij zei het op een geamuseerde toon, maar zijn ogen stonden helemaal niet geamuseerd. Hij keek bijna boos. Ondanks dat kon hij toch glimlachen.

Ik vraag me af wat er was. Er zou wel niks zijn. Ik maak me hoogstwaarschijnlijk weer eens druk om niets. Plotseling voelde ik iemand op mijn schouder tikken. Ik draaide me om, maar toen ik zag wie het was, deed ik meteen een paar stappen achteruit.

"Kai? Wat doe jij hier?" vroeg ik wantrouwend. Hoewel hij niet veel kwaad in de zin leek te hebben, hij liep in een pak en het leek alsof hij hier ook te gast was, vertrouwde ik hem niet.

"Ik-ik kom mijn excuses aanbieden aan je." zuchtte hij. "En aan Jimin. Ik probeer je duidelijk te maken waarom ik zo deed. Ik ben met vele meisjes uitgegaan en ik had verwacht dat ik jou ook weer zo makkelijk kon laten gaan, maar ik kon het niet. Ik was boos op Jimin, omdat hij verkering met jou kreeg. Je bent het eerste meisje dat ik echt leuk heb gevonden."

Hij zuchtte. "Ik ben er nu achter gekomen dat je niet dezelfde gevoelens hebt en ik vind jou nu ook niet meer leuk. Het spijt me dat ik je heb lastiggevallen."

Ik merkte dat ik hem geloofde. Het klonk in ieder geval oprecht. "Ik vergeef je." zei ik. "Waarom kwam je hier naar toe?"

"Mijn oom en tante kwamen hier heen, dus ik ging met ze mee." zei hij.

Ik knikte en hij ook. Daarna draaide hij zich om en verdween in de menigte. Ik was blij dat hij zijn excuses had aangeboden.

Nu moest ik alleen nog maar met Jackson praten.

(Jackson POV)

Ik stond bij de jassen om mijn telefoon te halen, toen ik iemand anders zijn telefoon af hoorde gaan. Ik hoorde dat het bij Marks jas vandaan kwam en ik haalde zijn telefoon uit zijn jaszak. Ik keek op het beeldscherm en keek wie er belde. Ik schrok toen ik zag dat het het ziekenhuis was. Ik was meteen bang dat er iets met Lisa was. Ik besloot om op te nemen.

"Is er iets met Lisa aan de hand?" vroeg ik gestrest voordat de dokter die belde zijn naam kon zeggen.

"Ik kan zeggen, ja."

"Wat is er met haar aan de hand?"

"Ze is wakker!"