forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 45

Ik was mijn koffer aan het inpakken. Morgen was het kamp al en ik had geen idee wat ik allemaal mee moest nemen. Mark was ook zijn koffer aan het inpakken. Alleen deed hij het voor iets heel anders. Hij ging bijna op huwelijksreis met Yara. Het was onder schooltijd, oftewel Yara ging wat school missen, maar goed, ik ook.

Ze hadden hun huwelijksreis in Amerika gepland, California en daarna zouden ze doorreizen naar Nederland, omdat Yara daar familie had of zoiets. 

Mijn ouders hadden besloten dat ze ook weer thuis kwamen wonen. Het maakte me blij, ik had het gevoel alsof ik eindelijk weer ouders had. Maar nu moesten ze eerst nog naar Amerika om hun zaken af te ronden. Dat betekende dat ze me nu ook niet konden helpen.

Ik wilde Yara bellen om te vragen of ze me wilde helpen met mijn koffer inpakken, maar ik besefte me dat zij waarschijnlijk ook bezig is met haar koffer.

Ik was random dingen uit mijn kast aan het pakken, toen ik plotseling gebeld werd. Ik rende naar mijn telefoon en nam snel op.

"Hallo?" zei ik. "Hallo, met Kai." zei de persoon aan de andere kant van de lijn. Waarom belde hij me.

"Ik wilde je even bellen, omdat je misschien nogal verward was na ons gesprek op de bruiloft. Dus ik wilde even met je bellen."

"Helaas kan dat op dit moment even niet. Ik heb wat problemen met mijn koffer inpakken." zei ik.

"Ik kan je wel helpen." bood Kai aan. "Uhm is goed." zei ik. Stemde ik nou serieus in? Waarom?

"Oké, dan kom ik er nu aan." zei hij.

Ik besloot om tijdelijk te stoppen met mijn koffer en om wat drinken te gaan halen. Tien minuten later hoorde ik inderdaad de bel gaan. Ik deed de deur open en daar was Kai.

"Hoi." Zei hij en hij keek naar zijn voeten. "Hoi." Zei ik terug. Ik grinnikte een beetje. Hij deed altijd zo stoer en nu hij heeft toegegeven dat hij iets fout heeft gedaan, doet hij zo. Ik moet toegeven dat het wel schattig is, maar ik zou het toch beter vinden als hij nu even ging lachen.

Ik pakte zijn arm en trok hem mee naar binnen. Toen we binnen stonden begon Kai te praten. "Ik wilde je vragen of we misschien wel weer vrienden konden worden?" vroeg hij, weer naar zijn voeten starend.

"Tuurlijk." Zei ik. Ik wilde gewoon dat hij weer blij was. Ik had hem natuurlijk nog niet helemaal vergeven, maar ik vond het vreselijk dat hij zo zenuwachtig deed.

En eindelijk kwam er een lach door op zijn gezicht.

"Laten we je koffer dan maar gaan inpakken." Zei hij.

(Mark POV)

Sinds ik bijna op huwelijksreis ga met Yara, wilde ik vandaag Lisa nog even zien. Ik reed in de richting van het ziekenhuis. Ik liep meteen door naar haar kamer en liep naar binnen. Ik ging op haar bed zitten. Ze lag vandaag wel heel erg onder de dekens. Ik trok de dekens een beetje naar beneden zodat ik haar hoofd kon zien.

Maar toen schrok ik. Ik keek niet naar Lisa. Ik keek naar heel iemand anders! Ik rende zo snel mogelijk de kamer uit en deed de deur dicht. Ik stond tegen de muur aan en voelde dat er tranen over mijn gezicht liepen.

Waar is Lisa? Iemand tikte me op mijn schouder. "Is er iets aan de hand, jongeman?" vroeg een dokter.

"Weet u waar Lisa is?" vroeg ik. De dokter trok zijn wenkbrauwen op. "Ja, die is weg. Die is al bij haar familie."

"Ik ben haar familie en ze is niet thuis. Is ze wakker?" vroeg ik. Ik snapte er helemaal niets meer van. Waarom is ze weg uit het ziekenhuis?

Nu keek de dokter wel heel erg verbaasd. "Ja, ze is wakker. Uw vriend zei dat hij Lisa naar u zou brengen." zei hij.

"Jackson." fluisterde ik. "Sorry, wat zei u?" vroeg de dokter. "Niets, dank u wel voor de informatie."

Ik rende het ziekenhuis uit en stapte in de auto. Ik reed vol gas richting Jackson.