forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 60

(Mina POV)

Ik staarde hem recht aan, hij staarde terug. "Ik ga je niet wegsturen, omdat ik ervan overtuigd ben dat je een reden had. Vertel gewoon die reden!"

Het leek alsof hij zijn geduld begon te verliezen, maar hij herpakte zich snel. "Ik wil gewoon dat er geen onderling geruzie tussen jullie is."

Ik vroeg me plotseling iets af. "Is dat waarom we ook geen relaties mogen hebben? Om de ruzies tegen te gaan?"

Hij schudde zijn hoofd. "Dat is maar een deel van de reden. Als ik het toe zou laten om jullie te laten daten, met wie dan ook, dan zouden de fans gek worden. Er zijn er heus wel een paar die het goed zouden oppikken, maar er zijn er ook bij die je dan het liefst zouden willen vermoorden."

Ik schrok ervan. Ik had me nooit bedacht, dat als het uit zo komen dat ik en Jimin iets hadden, dat de fans gek zouden kunnen worden. We moesten extra voorzichtig doen.

"Hoezo vroeg je dat? Date je iemand?" vroeg hij wantrouwig. Ik schudde snel mijn hoofd. "Nee."

"Dan is het goed." Hij stond weer op uit zijn stoel. "Ik weet niet wie je beschermt door te liegen, maar je trouwheid fascineert me. Er zijn niet veel mensen die zich laten wegsturen in plaats van de waarheid te vertellen. Ik zou je ook niet echt wegsturen, dat is gewoon een dreigement, dat ik nooit zou uitvoeren. Je moet weten dat ik nooit iemand van de jongens of meiden zou wegsturen."

Ik zuchtte. Dan zou Haneul dus ook nooit weggaan. "Bent u serieus?" vroeg ik. Hij knikte.

Ik dacht na. Het zou geen kwaad kunnen om de waarheid te spreken. Alleen voor Haneul misschien, maar dat boeide me niet.

Ik vertelde het hele verhaal, maar natuurlijk liet ik mij en Jimin er buiten. Ik verteld wel veel over Haneul, in de hoop dat hij zou inzien dat hij beter Areum had kunnen kiezen in plaats van Haneul.

Hij bleef maar knikken. "Ik dacht al zoiets." zei hij uiteindelijk. "Ik begrijp nu ook volledig waarom je haar op de grond had gegooid."

Ik grinnikte. "Dat is mooi."

(Jimin POV)

Ik hoorde voetstappen op de gang. Ik rende naar de deur van de slaapkamer en deed deze open. "En? Hoe ging het?" vroeg ik.

Mina kwam binnen met een verdrietig gezicht. "Ik ga mijn koffers pakken." zei ze. "Waarschijnlijk zullen we elkaar nooit meer zien."

De tranen sprongen in mijn ogen. "Serieus. Maar-"

Mina onderbrak me met keihard gelach. "Huilde je nou serieus? Het was maar een grap! Ik heb de waarheid verteld en iedereen mag blijven.

"Ik huilde niet, er zat iets in mijn oog." zei ik, pissig omdat ik me voor de gek had laten houden.

"Tuurlijk, tuurlijk." grinnikte Mina. Zij had nu ook tranen in haar ogen, maar die waren van het lachen. "Je had je gezicht moeten zien." zei ze en ze begon alweer te lachen.

Ik pakte een kussen van het bed af en sloeg haar daarmee op haar hoofd. "Dat krijg je ervan als je me uitlacht, omdat ik van je hou!" zei ik en ik knuffelde haar.