forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 61

(Taehyung POV)

We zouden vandaag de videoclip van het nummer van de meiden gaan opnemen. Ik voelde me alleen nog steeds slecht, tegenover Jungkook. Ik dacht eraan om gewoon te doen alsof ik ziek was.

Ik liep naar Namjoon's kamer en deed de deur open. "Namjoon, zou je willen zeggen dat ik ziek ben tegen de manager?" vroeg ik aan hem. Hij zat op zijn bed muziek te luisteren. "Je ziet er niet heel ziek uit." zei hij.

Waarom ging ik dan ook naar Namjoon? Hij heeft het altijd meteen door als ik lieg. "Ik voel me wel ziek." zei ik stug. Ik had beter naar Yoongi kunnen gaan, die boeide het niet of ik nou echt ziek was of niet.

"Tae, wat is er aan de hand?" vroeg hij. Wacht, als hij niet wist wat er aan de hand was... Had Jungkook het aan niemand verteld?

"Je weet niet wat er gebeurd is?" vroeg ik.

Hij keek verbaasd op. "Nee? Wat is er gebeurd?"

Ik zuchtte en keek naar beneden. "Je kan het mij vertellen, ik veroordeel je niet." zei Namjoon.

Ik glimlachte naar hem, maar mijn ogen deden niet mee. Ik schaamde me echt voor mijn actie.

"Heb je Jungkook na gistermiddag nog gezien?" vroeg ik.

Hij knikte.

"Heb je gezien hoe hij eruit zag? Met de blauwe blekken en zo?" vroeg ik.

"Ja. Weet jij wat er gebeurd is? Ik durfde het niet te vragen, omdat hij al zo boos keek."

Ik zuchtte en haalde mijn hand door mijn haar. "Dat heb ik gedaan."

Namjoon schrok. "Wat? Waarom?" Hij klonk een beetje boos.

"Je zei dat je niet zou oordelen!" zei ik boos.

"Sorry." Zuchtte hij. "Ga verder. Waarom heb je dat gedaan?"

Ik vertelde hem het hele verhaal. Toen ik klaar was knikte hij. "Ik begrijp je aanleiding wel, maar niet helemaal. Misschien zou Jungkook minder boos zijn als je hem vertelde waarom je dat deed."

Ik keek verdrietig. "Hij wilde niet luisteren."

Namjoon keek me aan. "Zou je je beter voelen als ik met hem ging praten?" vroeg hij. Ik knikte. "Dat zou fijn zijn." zei ik. "Nu maar hopen dat hij wil luisteren."

(Mina POV)

We gingen bijna beginnen aan de videoclip, dus ik belde Mark nog snel. Het vreemde was, hij nam niet op. Sinds wanneer neemt Mark niet op? Hij neem altijd op. Ik maakte me meteen bezorgd.

Maar ik had niet veel tijd meer, dus ik kon hem niet nog een keer bellen.

We begonnen aan de videoclip. Ik kon me niet concentreren de choreografie en het zingen lukte ook niet. Het was echt ontzettend moeilijk.

"Mina, opnieuw!" riep de cameraman telkens weer.

"Sorry." zei ik. De enige scenes die lukten, waren de scenes waar ik serieus voor me uit moest staren.

De manager kwam naar me toe gelopen met een bezorgde blik op zijn gezicht. "Mina, gaat het wel? Is het beter als we morgen verder filmen?"

Ik schudde mijn hoofd. "Nee, het gaat wel." Waarom maakte ik me dan ook zo druk? Hij zat vast gewoon op een terrasje aan de Amsterdamse grachten samen met Yara. Toch had ik het vreemde gevoel dat er iets was...

"Laten we verder gaan." zei ik vastbesloten.

(Mark POV)

Ik weet heel zeker dat ik haar net nog zag. Waar is ze gebleven? Ik dacht terug aan een moment hiervoor. We zaten gewoon op een terrasje, en toen....

 ~Flashback~

"Sehun?" hoorde ik Yara zeggen. Ik keek nu ook naar de zijkant van de tafel, waar een lange jongen met donker haar stond.

"Ken je hem?" vroeg ik aan haar. Ze knikte.

Ze boog zich naar mij toe. "Zullen we gaan?" fluisterde ze. Ik keek vreemd op. Waarom fluisterde ze? "Is goed." zei ik.

We stonden op en we liepen in de richting van ons hotel. Ik keek nog een keer naar de jongen, hij bleef ons na staren. Yara deed plotseling anders. Waar is haar altijd blije houding gebleven? Ze liep continu om zich heen te kijken.

"Is er iets?" vroeg ik aan haar. Ze glimlachte zenuwachtig. "Nee, ik moet gewoon even naar het toilet." zei ze.

"Oh, dat komt goed uit, want er zijn hier toiletten." glimlachte ik.

We liepen erheen. "Beloof je dat je hier blijft?"

Ik keek verbaasd. "Tuurlijk, altijd." zei ik.

Ze verdween in de mensenmassa bij de wc's.