forbidden love (Park Jimin ff)

Hoofdstuk 68

(Kai POV)

"Doe er iets aan! Ik ben net vrienden geworden met Mina en dan ontvoer je haar beste vriendin!" schreeuwde ik door de telefoon.

"Het was niet mijn plan,  het was dat van Sehun." Chen klonk verdrietig. Ik voelde me meteen rot.

"Sorry, ik weet het, maar Sehun doet echt slechte dingen. Je moet hem tegenhouden." zei ik.

"Ja, maar hoe? Wat kan ik doen?" vroeg Chen.

"Laat haar vrij." zei ik resoluut.

Ik hoorde Chen slikken aan de andere kant van de lijn. Ik weet dat ik veel van hem vroeg, omdat hij bang was voor Sehun.

"Ik weet dat ik veel van je vraag, het spijt me. Zodra je haar vrij hebt, moet je me bellen en daarna ga je met Yara mee, om Mark te zoeken. Als je niet binnen een dag belt, weet ik wat er is en dan kom ik direct naar Nederland."

"Oké." zei Chen. Hij klonk angstig, maar ik wist dat hij het zou doen. Ik hoopte dat Sehun hem niet zou zien.

(Chen POV)

Ik wist dat ik dit moest doen, maar ik durfde het niet. Sehun werd echt snel boos.

Het werd al donker. Ik had besloten om dit om middernacht te doen, omdat iedereen dan sliep. Het begon steeds donkerder te worden en ik werd steeds zenuwachtiger. Suho kwam naast me staan.

"Is er iets? Je lijkt zo zenuwachtig."  zei hij. Ik schudde snel mijn hoofd en Suho ging verder met waar hij mee bezig was.

Nu kwam D.O..

"Je bent zo zenuwachtig, waarom? Alles is onder controle. Sehun heeft Yara ontvoerd en niemand heeft het gezien. Dus waarom ben je zo zenuwachtig?" Hij keek me recht aan.

"Ik ben niet zenuwachtig." zei ik, maar mijn stem trilde. D.O. schudde zijn hoofd en liep weg.

Het werd donkerder en donkerder. Ik liep naar mijn kamer en zei dat ik ging slapen. Iedereen knikte gewoon.

Ik zuchtte toen ik in mijn kamer was. Dit ging zo moeilijk worden. Ik ging in de vensterbank zitten en keek uit op het klotsende water onder het raam.

We hadden een prachtplek gevonden. De schuilplaats stond op een rots net buiten het dorp. Het was volledig afgeschermd door grotere rotsen, dus het dorp kon ons niet zien. Je kon het alleen via een boot bereiken en niemand was zo gek om met dit weer te gaan varen.

We waren hier pas een paar weken. Dit huis was leegstaand en Sehun had het meteen ingenomen.

Niemand had begrepen waarom hij plotseling naar Nederland wilde. Hij vertelde het ons pas in het vliegtuig. Ik had niet mee willen doen aan dit, maar ik kon niet terug.

Het was nu zo donker, dat alleen de lantaarn die we hadden neergezet op de punt van de rots nog zichtbaar was. Ik besefte me hoe moeilijk dit zou worden. Ik moest met een boot ervandoor. Er lagen hier twee boten, dus ik zou de tweede gewoon laten afdrijven, dan konden ze hier alleen nog maar weg door de rotsen op te klimmen.

Ik voelde me wel schuldig tegenover de andere jongens, zij hadden dit ook niet gewild. Maar het is nou eenmaal zo.

Ik hoorde de jongens op de gang stommelen. Iedereen ging waarschijnlijk slapen. Ik besloot nog even te wachten, om te horen of dit de laatste waren, want meestal bleef Sehun iets langer op.

En inderdaad om 1 uur hoorde ik ook hem zijn kamer in gaan. Ik deed langzaam de deur van mijn kamer open en keek om het hoekje. De gang was verlaten.

Ik sloop de trap af en liep naar de kamer waar Yara opgesloten was. Ik zocht de sleutels, maar ik kon ze nergens vinden.

Ik herinnerde me iets en het was naar. Sehun houdt de sleutels altijd bij zich. Ik sloop de trap weer op en opende de deur van Sehun's kamer zachtjes. Ik keek om het hoekje en zag dat Sehun lag te slapen.

Ik liep op mijn tenen zijn kamer in en keek rond, op zoek naar de sleutels. Ik zag ze liggen op zijn nachtkastje. Ik pakte zo langzaam mogelijk de sleutels, terwijl ik bleek kijken naar Sehun.

Plotseling bewoog hij! Hij maakte een vreemd geluid en draaide zich om. Gelukkig, hij sliep nog.

Ik pakte de sleutels nu wat sneller en het rammelende geluid was ook best wel hard. Verschrikt keek ik naar Sehun. Hij had niet eens bewogen.

Ik liep zo snel mogelijk weer naar beneden en opende de deur van Yara's kamer. Ik liep zo snel mogelijk naar binnen en sloot de deur achter me. Ik keek recht in twee grote ogen. "Wat doe jij hier?" vroeg ze.

Ik schrok toen ik zag dat ze blauwe plekken had en een snee op haar wang. "Wat heeft hij gedaan?" fluisterde ik ontzet.

"Ik wilde hem niet vertellen waar Mark is." zei Yara eigenwijs en ze sloeg haar armen over elkaar. Zelfs als ze ontvoerd is, is haar gedrag nog zo. Ik moest er toch wel om grinniken.

"Zo grappig is het niet, hoor." zei ze en ik zag dat ze tranen in haar ogen had. "Sorry. Ik kom je bevrijden." zei ik.

"Echt?" vroeg ze. Ik knuffelde haar, omdat ik zag dat ze dat nodig had. "Ja." zei ik zacht. "Alles komt goed." Ik was zo blij dat ik haar kon redden.

"Laten we gaan, voordat-"

"Voordat wat?" Nee, nee, dit kan niet.

"D.O.?" zei ik verbaasd.

"Dat heb je goed gehoord." D.O. grinnikte. "Was je van plan om te ontsnappen?"

Ik keek boos. "Hoe wist je dat?"

D.O. lachte. "Jij kan geen geheimen hebben. Ik had je vanmiddag al door, toen je zo zenuwachtig was."

Ik werd bang. "Dus je gaat ons niet helpen?" vroeg ik. "Wil je niet dat Yara vrij is?"

D.O. keek verdrietig, maar hij herpakte zich snel. "Ik wil vooral zelf geen pijn oplopen, maar als je het niet erg vindt, ga ik weer slapen. Misschien zie ik je morgen nog." Hij liep snel de deur weer uit en ik hoorde de sleutel in het slot kraken.

Dit ging niet zoals ik het wilde.