Akademia Setrionne

Rozdział 7 - Kamienny sen (cz. 3)

– Koniec na dziś – zarządziła Tenebris.

Opadłam zmęczona na kamienną podłogę. W głowie kręciło mi się od mnogości krętych, ciemnych korytarzy, urozmaicanych od czasu do czasu salą i rozwidleniami. Uśpionych niestety było sporo, ale przynajmniej nie tutaj.

Oczywiście, moglibyśmy się zorientować, gdzie jesteśmy, gdybyśmy zabrali pierścień lub samą mapę od Pajęczarki. Niestety, leżały sobie spokojnie w naszym pokoju, a zamiast tego miałam równie niebezpieczne w razie znalezienia, ale zupełnie bezwartościowe kartki ze znakami Mony.

Do tego dostrzegłam podchodzącego do mnie Petersona.

– Jeszcze trochę czasu zostało do posiłku. Mamy akurat czasu na krótką lekcję.

W pierwszej chwili nie pojęłam, o czym mowa.

– Teraz? – palnęłam.

– Tak, teraz.

Zapadła nerwowa cisza, Deir i Noelle przerwali cichą rozmowę.

– Może lepiej nie? Zmęczyłam się, to był ciężki dzień – odparłam. Przede wszystkim, po tym, co dzisiaj widziałam, nie chciałam dłużej rozmawiać z którymkolwiek z członków Klanu. Do tego naprawdę przeszliśmy spory kawał drogi, a Peterson nie zwykł mnie podczas nauki oszczędzać.

Teraz zlustrował mnie wzrokiem.

– Dasz radę, a to może się przydać. To tylko dwadzieścia minut, góra pół godziny – stwierdził i odszedł na dwa kroki. – Chodź.

– Jak miło – mruknęła cicho Noelle. Deir uśmiechnął się do mnie pocieszająco.

Wstałam z westchnieniem. Spodziewałam się, że zajmiemy miejsce gdzieś w kącie całkiem sporej sali, ale Peterson zdecydował się na mniejsze pomieszczenie tuż obok. Ku mojej uldze, również puste.

– Co z tym? – spytałam, machając lekko rękoma, na których nadal miałam obręcze. – Nie będą aby przeszkadzać?

– Chwila... – Peterson przez chwilę grzebał w kieszeniach, po czym wyciągnął pęk kluczy. Wypróbował dwa pierwsze, bezskutecznie. Stał tuż obok, sporo ode mnie wyższy, a gdy tylko przesuwał palcami po moich dłoniach, miałam ochotę mu je strącić. Jak on mógł? Jak on mógł współpracować z władzami Setrionne, będąc niegdyś uczniem? I jak mógł patrzeć na uśpione stworzenia tak beznamiętnie?

Chłodna dłoń dotknęła mojego czoła. Aż odskoczyłam, omal nie wywalając się na ziemię.

– Spokojnie! Dobrze się czujesz? Wyglądasz na rozgorączkowaną – Peterson rozłożył dłonie w uspokajającym geście.

– Nie, wszystko dobrze. Tylko... Możemy porozmawiać? – spytałam, nim zdążyłam się zastanowić.

– Nawet mamy czas – stwierdził Peterson, łapiąc mnie za rękę. Wypróbował kolejny klucz. Zdołał obrócić go nieco w zamku, ale jednak to nie był ten.

– Tak na spokojnie – sprecyzowałam.

– A teraz marnujemy czas – ocenił Peterson. W następnej sekundzie uporał się z pierwszą obręczą, a zaraz po niej z następną. – To o czym chciałabyś porozmawiać?

Aż się uśmiechnęłam, tylko na moment, ale jednak.

– Pan... – zaczęłam grzecznie, jednocześnie zastanawiając się, co chcę powiedzieć dalej. – Wspominał kiedyś o dołączeniu do pracowników Akademii. Przez pana w przeszłości, a przeze mnie w przyszłości, ewentualnie.

– Liczę, że już nie ewentualnie. Szkoda, by taki talent się marnował.

Czy warto było ryzykować dla sprawdzenia, jak zareaguje? Nawet wbrew rozsądkowi, nie potrafiłam nie brnąć dalej. Za to postanowiłam zacząć delikatnie.