ရွှမ်းကျီး၏ပထမဆုံးတုံ့ပြန်မှုမှာ
"ဖက်တီးမလေး.....အောက်ထပ်က ကွင်းဆင်းဝန်ထမ်းတွေကို သွားအကြောင်းကြားလိုက်" ဟူ၍ဖြစ်သည်။
ဖျင်ချန့်ရူက စိတ်အားထက်သန်စွာဖြင့် ပြောလာသည်။
"ဒါရိုက်တာရှောင်းက အားလုံးကို အကြောင်းကြားထားပြီးလောက်ပါပြီ။ ချိယွမ်းက ကွင်းဆင်းဝန်ထမ်းတွေက အခုချိန်မှာ ဌာနချုပ်ရဲ့တိုက်ရိုက်အမိန့်ပေးခိုင်းစေမှုတွေအတိုင်းလုပ်ဆောင်နေကြပါတယ်။ ဆရာ စိတ်ချပါ"
ရွှမ်းကျီး "......."
အချိန်ကား ၁၅ မိနစ်လောက်သာကျန်တော့၏။ အကယ်၍သာ ရှောင်းကျန်းနှင့် သူ၏အသုံးမကျသော ကွင်းဆင်းဝန်ထမ်းများက ယဇ်ပူဇော်ပွဲကိုဆင့်ခေါ်သူအား မဖမ်းဆီးနိုင်ခဲ့ပါက မိစ္ဆာနှင့်တိုက်ရိုက်ရင်ဆိုင်နေရသည့် ရှေ့တန်းက သူတို့နှစ်ယောက်၏အဖြစ်သည်ကား ဗုံးတစ်လုံးကိုပိုက်ထားရသလိုဖြစ်နေပေလိမ့်မည်။ ရွှမ်းကျီး၏ပြောစကားများအနက် အဓိကစကားလုံးမှာ "သွားတော့" ဟူသည့်စကားလုံးဖြစ်ပြီး "အကြောင်းကြားလိုက်" ဟူသောစကားလုံးမဟုတ်ပေ။ ထိုစကားသည်ကား 'မင်း အရင်သွား....ဟင့်အင်း ကျွန်မ ရှင့်ကိုမထားခဲ့နိုင်ဘူး' ဟူသော ဒရမ်မာဆန်ဆန်သရုပ်ဆောင်မှုများကိုကြိုတင်ကာကွယ်ရန်အလို့ငှာ တာဝန်ကိုတမင်သက်သက်အကြောင်းပြဟန်ဆောင်ထားသော ဆင်ခြေဆင်လက်တစ်ခုသာလျှင်ဖြစ်၏။ သို့မှသာ သူမအနေဖြင့်လည်း ထွက်ပြေးရန်အတွက် အကြောင်းပြချက်ကောင်းကောင်းတစ်ခုရသွားမည်ဖြစ်သည်။
အကယ်၍သာ အနှီမိန်းကလေးမှာ နည်းနည်းလောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် ဖြတ်ထိုးဉာဏ်ပိုကောင်းမည်ဆိုပါက အဆိုပါအခွင့်အရေး၌ မြန်နိုင်သမျှမြန်မြန်ထွက်ပြေးရမည်ဆိုတာကို သဘောပေါက်သင့်ပေသည်။
သို့ပေသိ ဖက်တီးမလေးသည်ကား နည်းနည်းလေးမှကို အထာမပေါက်ပါချေ။ သူမသူဌေးဖြစ်သူ၏ရည်ရွယ်ချက်ကို တစွန်းတစလေးတောင်မှ ရိပ်မိခြင်းအလျဉ်းမရှိဘဲ ယခုအချိန်၌ သံသယတရားခံနှင့်အတူရှိနေသော ပိချွင်းရှန်းအတွက်သာ စိုးရိမ်သောကပွားနေရှာ၏။ သူမက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်အားပေးနှစ်သိမ့်နေသလိုဖြင့် တောင်စဉ်ရေမရလျှောက်၍စကားများနေလိုက်သေး၏။
