ရွှမ်းကျီးသည်ကား နောက်ဆုံးမှာတော့ ဒေါသအမျက်ချောင်းချောင်းထွက်နေသည့်ဒါရိုက်တာရှောင်းထံမှ ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်ကို ခက်ခက်ခဲခဲနားထောင်လိုက်ရသည်__၎င်းမှာ မတွေးဘဲမနေနိုင်ဖြစ်လျက် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်လေသည်။
ဒီလောင်ရှောင်းက တကယ့်ကို ထိပ်တန်းပညာရေးကနေထွက်လာတဲ့ စံပြပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက်ပဲ၊ သူ့ရဲ့စိတ်နေသဘောထားက ခွေးတွေဝက်တွေထက်ပိုပြီး ဆိုးဝါးတယ်ဆိုပေမယ့်လို့ အရေးပေါ်အခြေအနေမျိုးတွေမှာတော့ အရာအားလုံးကိုကောင်းကောင်းမွန်မွန်ထိန်းချုပ်ကိုင်တွယ်နိုင်စွမ်းရှိနေတုန်းပဲ
နတ်ဆရာမန္တန်များအကြောင်းကို သူအကုန်အစင်လုံးစေ့ပတ်စေ့နားမလည်သည့်တိုင် ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိဘဲ ၎င်းမှာ ဝမ်းတွင်းအသိစိတ်သက်သက်ဖြင့် ရှန့်လင်ယွမ်း၏ရည်ရွယ်ချက်ကိုနားလည်သဘောပေါက်သွားသလိုပင်။
“လောင်ရှောင်း…ငါပြောတာကို အရင်နားထောင်ဦး၊ အခုချိန်မှာ ဘာကိုမှ တုံ့ပြန်ဖြေရှင်းတာမျိုးမလုပ်နဲ့ဦး”
ရှောင်းကျန်း : “အပိုတွေ…ငါ့ဘာသာငါတောင် ဘာတွေဖြစ်လို့ဖြစ်နေမှန်းမသိတဲ့ဟာ.…ငါက ဘာကိုသွားဖြေရှင်းရမှာလဲ?”
“တံလျှပ်လိပ်ပြာတွေနဲ့ပတ်သက်တဲ့ကိစ္စကိုပြောရရင် ရန်သူက အမှောင်ထဲမှာ ငါတို့ကအလင်းထဲမှာ၊ ဒီသမိုင်းကြောင်းတစ်ခုလုံးကို အဆုံးထိသိတဲ့လူ ဘယ်သူမှမရှိဘူး၊ အဖွဲ့အစည်းထဲမှာလည်း ဘယ်အတိုင်းအတာထိအမြစ်တွယ်နေပြီလဲဆိုတာကိုရော၊ ဘယ်သူတွေပါဝင်ပတ်သက်နေလဲဆိုတာကိုရော မသိကြဘူး ဟုတ်တယ်ဟုတ်?”
ရွှမ်းကျီးမှာ သူရှင်းပြနေပါသော်လည်း အသုံးမဝင်မှာကိုသိနေသည့်အတွက် ရှန့်လင်ယွမ်းလုပ်ခဲ့သမျှအပြစ်များကို တိတ်တဆိတ်သာခေါင်းခံလိုက်ပြီး ကိစ္စများကို ရှုပ်ထွေးဆန်းကြယ်ချင်ယောင်ဆောင်ကာ ရေလိုက်ငါးလိုက်ပြန်ပြောလိုက်သည်။
“ကိစ္စတွေက ဒီလိုဖြစ်လာတာနဲ့ မင်း ငါ့ကိုဆဲတော့မယ်ဆိုတာ ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ နတ်ဆရာမန္တန်တွေကို အစိုးရက ဘာဖြစ်လို့တရားဝင်အသိအမှတ်မပြုထားတာလဲဆိုတဲ့အကြောင်းကို မင်း စဉ်းစားခဲ့ဖူးလား? လူတိုင်းကရော အဲဒါတွေကိုအသိအမှတ်ပြုလက်ခံတာတောင်ရှိလို့လား? သူတို့က အဲဒီဟာကို ကြားတောင်မကြားဖူးကြတဲ့ဥစ္စာ၊ ဒါဖြင့် ငါတို့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အဲဒါကို သက်သေအထောက်အထားအဖြစ်အသုံးပြုလို့ရမှာလဲ?”
