နတ်ဆိုးဘုရင်ကြီးက ငါလေးသူ့ကိုတိတ်တိတ်ပုန်းချစ်နေတာလို့ ထင်နေတယ် {Complete}

အပိုင်း - ၈၅

[ Kay : အရင္က နယ္ေျမတိုင္ဆိုၿပီး ေရးလာတာမွာ ဒီအပိုင္းက်မွ နယ္ေျမေက်ာက္တုံးဆိုၿပီး ေျပာင္းသြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ နယ္ေျမတိုင္ဆိုၿပီးပဲ ဆက္ေရးသြားမယ္ေနာ္ ]

{Zawgyi}

ေဝးလံေခါင္သီတဲ့ ေျမာက္ပိုင္းတစ္ေနရာ ႏွင္းေတြဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ကြင္းျပင္က်ယ္ေပၚမွာ တစ္ဒါဇင္ေက်ာ္တဲ့ အနက္ေရာင္အရိပ္ေတြ ႐ုတ္ျခည္းေပၚထြက္လာတယ္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီက အနက္ေရာင္ၿခဳံထည္တစ္ထည္စီ ဝတ္ဆင္ထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ထည္ေတြက ေတာင့္တင္းၿပီး လႈပ္ရွားမႈေတြကလည္း ျမန္ဆန္လွတယ္။ ဦးေဆာင္ေနတဲ့တစ္ေယာက္က ခံ့ညားထည္ဝါၿပီး ၾကည့္ေကာင္းေနတယ္။

ဒါက နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရဲ႕အုပ္စုျဖစ္တယ္။

"အကာအကြယ္စည္း ေပၚလာပါၿပီ!" သူတို႔ေရွ႕ကေန ႀကိဳသြားထားတဲ့ ကင္းေထာက္က နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးထံ ပ်ံဝဲလာၿပီး ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ခ်လိုက္တယ္။ သူက ခပ္ဩဩေလသံနဲ႔ "အရွင္ႀကီး အဲ့တာက ေရွ႕နားေလးတင္မွာပါ"

လွမ္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ႏွင္းေတြဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ ကြင္းျပင္အဆုံးနားမွာ ငြားငြားစြင့္စြင့္ရွိေနတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခုရွိၿပီး ျမဴဖုံးေနတဲ့ေတာင္ထိပ္မွာေတာ့ တိမ္ေတြဝဲပ်ံေနတယ္။ နတ္သမီးပုံျပင္ထဲက ထြက္ေပၚလာတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုနဲ႔ေတာင္ တူေနတယ္။

နဂိုက အရယ္အၿပဳံးမဲ့ေနတဲ့ နတ္ဆိုးဘုရင္ႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿပဳံးတစ္ပြင့္ေပၚထြက္လာၿပီး သူ႔မ်က္လုံးေတြထဲမွာ အလင္းတန္းတစ္ခု ျဖတ္သန္းသြားတယ္ "အဲ့ေတာ့ သူ မလိမ္ခဲ့ဘူးပဲ၊ သြားမယ္"

လူအုပ္က ေတာင္ေျခဆီကို teleportနည္းနဲ႔ သြားလိုက္ၾကတယ္။

နီးကပ္လာတာနဲ႔အမွ် တ်န္းရွန္ေတာင္ေတြက ျမင့္မားခံ့ထည္ကာ မထိုးေဖာက္ႏိုင္ဟန္ေပၚတယ္။ ေတာင္ေျခမွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလက ခါးသက္လွစြာေအးစိမ့္ေနၿပီး ေလတိုးေနတာေတြကလည္း လူတိုင္းရဲ႕မ်က္ႏွာကို ဆီးႏွင္းပြင့္ေတြနဲ႔ အဆက္မျပတ္႐ိုက္ေနသလိုပဲ။ မၾကာခင္မွာတင္ လူတိုင္း ေရခဲတမွ်ေအးစက္လာတယ္။