BigBang vs BTS

Jimin

- Ευτυχώς που μου αρέσουν οι στολές.

σκέφτηκε η Έλλη προσπαθώντας να παρηγορήσει το είδωλό της στον καθρέφτη του δωματίου της.

Πριν τέσσερις  μέρες είχε μετακομίσει από την Ελλάδα και όλα της είχαν έρθει πολύ απότομα. Έκανε για έναν ολόκληρο χρόνο εντατικά μαθήματα στη Κορεάτικη γλώσσα όμως και πάλι ένιωθε πως θα μπερδευόταν στην ομιλία και μάλλον δε θα μπορούσε να συνεννοηθεί. Η μαμά της, μέσο ενός προγράμματος, είχε κερδίσει μια θέση διδασκαλίας σε ένα από τα καλύτερα ιδιωτικά σχολεία της Σεούλ και αφού η δουλειά της στην πατρίδα, δεν της απέφερε και πολλά χρήματα, σκέφτηκε να κάνει μια προσπάθεια για έναν καλύτερο τρόπο ζωής εν καιρό οικονομικής κρίσης. Σε μερικούς μήνες, θα ερχόντουσαν στο σπίτι και ο πατέρας της με τον μεγαλύτερο αδερφό της.

Στην αρχή, η Έλλη δεν ήθελε να αποχωριστεί τον τρόπο ζωής, το σχολείο και τις φίλες της, άλλα βλέποντας τις εξελίξεις των πραγμάτων κατάλαβε πως δεν είχε και πολλές επιλογές.

- Μωρό μου, είναι ώρα να φύγουμε, ακούστηκε η φωνή της μαμάς της από το σαλόνι. Πήρες το κουτί με το φαγητό σου;

Η Έλλη έκανε μια γκριμάτσα απελπισίας μπροστά στον καθρέφτη. "Ζήτω!! Επιστροφή στο δημοτικό. Ποια φυσιολογικά παιδιά της ηλικίας μας κουβαλάνε μαζί τους ταπεράκι με φαγητό στο σχολείο; Ας μη πω τίποτα για να μη ξεκινήσει άσχημα η μέρα. Δε με παίρνει κάτι τέτοιο" σκέφτηκε και άρπαξε βιαστικά την τσάντα της.

- Τα πήρα όλα, μην ανησυχείς.

απάντησε στη μαμά της.

- Πω πω πω! Κουκλίτσα είσαι με την στολή.

"Ναι, αυτό είμαι..." έκανε σαρκαστικά από μέσα της η Έλλη. "Υπάρχουν τόσες πολλές χώρες σε αυτόν το πλανήτη, εμείς γιατί έπρεπε να μετακομίσουμε στην άλλη άκρη της γης, δε μπορώ να το καταλάβω"

Μπήκαν και οι δύο στο αυτοκίνητο βιαστικά και αναχώρησαν. Οι δρόμοι της Σεούλ ήταν πραγματικά τεράστιοι και έσφυζαν από ζωή. Από την στιγμή που μετακόμισαν, η Έλλη είχε τόσες δουλειές να κάνει, που η μοναδική φορά που βγήκε έξω από το διαμέρισμά τους, ήταν το βράδυ της πρώτης μέρας, σε ένα εστιατόριο.

Το σχολείο, για καλή της τύχη, δεν ήταν και πολύ μακριά από το σπίτι της. Θα μπορούσε να πηγαίνει με τα πόδια ή και με το ποδήλατο, αν είχε αρκετά χρήματα για να αγοράσει ένα. Ίσως αργότερα να έψαχνε για μια δουλειά μερικής απασχόλησης, όμως πρώτα έπρεπε να τακτοποιηθεί και να συνηθίσει τον τρόπο ζωής.