BigBang vs BTS

Seungri & Ellie

Φεύγοντας σαν σίφουνας από το Note, ο GD, δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτό που ένιωθε. Όπως και ο Namjoon, είχε βαφτίσει κάθε αρνητικό συναίσθημα θυμό και ξεσπούσε οπουδήποτε ήταν δυνατών, για να του περάσει. 

Γενικά ο G-Dragon δεν ήταν άνθρωπος που του άρεζε να χάνει. Από τότε που είχε γίνει ομάδα με τον Namjoon ήταν αποφασισμένος πως κανένας δεν υπήρχε περίπτωση να ρίξει, ούτε αυτόν, ούτε τον κολλητό του. Και όντως, όπως δείχνει και η ιστορία, κανένας δεν τα κατάφερε. Μέχρι την ημέρα που ο Namjoon τον πρόδωσε. Εκείνη ήταν η μέρα που για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένιωσε να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του. 

Θυμήθηκε πόσο άσχημα είχαν μαλώσει. Μια σκηνή από το παρελθόν έπαιζε συνέχεια στο μυαλό του ξανά και ξανά. Αυτός να έχει ρίξει τον Namjoon πάνω σε κάτι χαλίκια και να τον χτυπάει μέχρι να φτύσει αίμα, ενώ ήδη έσταζε μπόλικο από τη δική του μύτη και τα χείλη του. Ανατρίχιασε. 

- Ο μπάσταρδος ο Namjoon!

φώναξε και κλότσησε ένα πολυμηχάνημα αναψυκτικών που έτυχε να βρεθεί στον δρόμο του. 

"Πόσο τέλεια θα ήταν όλα αν-" έκοψε τη σκέψη του στο "αν". Σε αυτό το αιώνιο "αν" που μας βασανίζει. 

Ήθελε να τρέξει, να φωνάξει, να χτυπήσει, να σπάσει κάτι ή και όλα μαζί. Αλλά να συγχωρήσει τον Namjoon δεν το ήθελε. Δεν το μπορούσε. Δεν το άντεχε. 

~ ♡~ 

Ήταν ήδη ξημερώματα όταν η Έλλη γύρισε νυχοπατώντας στο σπίτι της. Οι γονείς της είχαν κοιμηθεί και ο αδερφός της μάλλον ήταν ακόμη έξω. Καθώς έβγαζε βιαστικά τα ρούχα της, είδε το κινητό της να λάμπει και ολόκληρο το δωμάτιό της φωτίστηκε. Φόρεσε με γρήγορες κινήσεις την πιτζάμα της και πέφτοντας στο κρεβάτι, το άρπαξε. 

Seungri: Τελικά δεν άντεξες να μη με δεις, έτσι; Μπορείς να μη με ακολουθείς όπου πάω, συχαίνομαι τους φανατικούς οπαδούς μου... δεν νομίζεις πως είναι κάπως creepy; 

Η Έλλη γέλασε και απάντησε νισταγμένα.

Έλλη: Μάλλον εγώ πρέπει να ζητήσω περιοριστικά μέτρα~ Τα μάτια μου κλείνουν, καληνύχτα! 

Seungri: Ήθελα τόσο πολύ να σε δω σήμερα... καληνύχτα!

Έλλη: Και εγώ.

Έχωσε το πρόσωπό της μέσα στο μαξιλάρι ενώ είχε ήδη γίνει κατακόκκινη. Από πότε άρχισε να γίνεται τόσο ντροπαλή; Κάθε μέρα που περνούσε ένιωθε ολόκληρη την κορεάτικη κουλτούρα να την αγκαλιάζει πιο σφιχτά. Μπορεί να έφταιγε αυτό ή ήταν υπερβολικά περίπλοκη η όλη κατάσταση και τραγικά αληθινά όλα όσα ένιωθε.