Kibrit (Gay)

Depresyon

Bir ayı şöyle özetleyebiliriz.

Depresyon(ilk 9 gün); İki gün hafta sonuna denk gelmiş, 5 gün raporla okula gidilmemiş, iki gün hafta sonu tatili ardından okula anne zoruyla gönderilmişti. 9 gün evde sümük savaşı verilerek geçirilmişti. İlk 4 gün kimseyle iletişim kurulmamıştı. Batu ve Cihan beni mesaj yağmuruna tutmuştu. Basat çok durgunmuş da falan da filan... Ne oldu diye bana soruyorlardı. Ben de görüldü atmış, gruptan ayrılmış, numaralarını bir güzel engellemiştim. Basat da dahil.

Gelişme(sonraki 15 gün); Okula gidilmeye başlanmış, sonlara doğru sınıftaki gırgır muhabbetlerine katılıp sosyalleşmeye başlanmıştı. Bu süreçte Basat adlı orangutanın gözlerinden gözler itinayla kaçırılmıştı. Hiçbir şekilde bakışmamaya, bakmamaya çalışıyor, sınıfta yaptığı hiçbir şeye tepki vermiyor, onu kızdırmaya çalışmıyordum. O da ara sıra fark etmediğim sanısıyla beni izliyor, tek hareketimde irkilip başını çeviriyordu.

Ve Sonuç(Bir haftayla birlikte bulunduğumuz gün.); İyice kendime gelmiş, derslerime yoğunluk verip kalan tüm zamanımı arkadaşlarıma ayırmaya başlamıştım. Artık evde kafamı dağıtan bir şey olmadığı ve ayakta kalmak için sebebim olmadığı için rahatça uyuyor, okula dinç bir şekilde geliyordum. İlk sınavları atlatmıştık ve son sınavlara birkaç hafta kalmıştı. Sınıfta son sürat test çözülüyor, her teneffüs biten test kağıtları yırtılıp uçak yapılarak savaş meydanına çevriliyordu sınıf. Basat'ın adını ağzıma almayalı da tam 31 gün olmuştu.

"Hadi yemek yiyelim, acıktım." dedi Faruk esnerken. Bakışlarımı çevirip ona baktım, o sırada karnı guruldayınca ellerini göbeğine atıp kıkırdadı. Ben de güldüm, ayağa kalktım.

"Ben pek acıkmadım ama..."

"Sen ne zaman acıkıyorsun ki?" diye homurdandı. "Bazen midenin olmadığına inanıyorum." Ona dil çıkarttığımda ağzıma vurdu, ikimiz de yüzümüzü buruşturup gülerken sınıftan çıktık.

İkimiz de elimizde birer tabakla masaya oturduk. 43 kiloydum ve daha fazla alamıyor, almaya çabalamıyordum. Canımın istediği kadar yiyor, bırakıyordum. İştahım neredeyse tamamen kapanmıştı. Bazen yemek yemeyi unuttuğum, yemeden uyuduğum oluyordu.

Bakışlarım çapraz masada oturan dörtlüye takıldı. Batu, Cihan, Basat ve tanımadığım bir çocuk. Aralarında komik olduğu belli olan bir konu dönüyordu. İç geçirip başımı önüme eğdim. Azıcık yeme isteğim varsa o da kaçmıştı. Cihan ve Batu birkaç konuşma denemesinden sonra yüzüme bakmayı bile bırakmışlardı. Yanlarındaki diğer çocuğu ise son bir haftadır sık görüyordum. Bazen bizim sınıfa gelip Basat'a bakıp çıktığı oluyordu ve bu kanımın beynime doğru yükselişe geçmesine sebep oluyordu. Yine de kendimi tutmakta iyi biri olduğum için ağzımı açmıyor, başımı önüme eğiyordum.

Elbette ilişkisi olacaktı. Benim ailem yüzünden aramız açılmıştı sonuçta. Onu tutan bir şey yoktu. Ayrıca takıldığı çocuk da kıvırcık siyah saçları, mavi gözleri, bembeyaz teniyle fazlasıyla sevimli ve yakışıklı görünüyordu. Aslında uzaktan bakınca olgun duruyordu ama utangaç tavırlarına bakınca ne kadar çocuksu olduğu belli oluyordu. Ve kendimi çocuk katili olmak isterken buluyordum.

Yine o tarafa kaçamak bi bakış attığımda Basat'ın kahkaha atan çocuğun yüzüne gülümseyerek baktığını gördüm. Resmen anlık olarak gözlerim dolunca bir siktir çekip başımı önüme çevirdim. 15 gündür ağlamıyorsam bugün de ağlamayacaktım. Yine de onun o çocuğa bana bile bakmadığı şekilde bakması kalbimin içinde şimşekler çakıyormuş gibi hissettiriyordu. Ya kalp kırıntısı temsili sanırdım ama cidden ortadan ikiye bölünmüş gibi hissettirmesi doğaldı, değil mi?

"Dayanamıyorum artık." diye mırıldandım hiç dokunmadığım tabağıma bakarken. Faruk yemeği bırakıp başını bana çevirdi.

"Abi sen ciddi misin? Hani bitmişti?" Ona elbette anlatmıştım her şeyi. Artık korkacak bir şeyim yoktu. Hiçbir zaman aman kimse öğrenmesin tarzı bir insan olmamıştım ama kimseye söylemeye gerek de duymamıştım. Sonra Orkun istemiyor diye saklamıştım, şimdi bir engelim yoktu. Zaten bir Faruk biliyordu. O da neden bana söylemedin deyip boğazıma yapışmıştı zaten.