BİR GÖNÜL 'E AŞK GiRINCE(TAMAMLADI)

Zoraki Aşk

Selim eve geldiği zaman Gül'ün gece evde olmadığını öğrendiğinde sinirlenmişti. Acaba neredeydi bu kız? Zaten Urfa dan iyi bir şekilde dönmemişti. Yine Bahar'la karşılaşmış, yine duyguları karışmıştı. O kızı çok sevmişti. Ama o geçmişte kalmıştı. Artık gözleri sadece bir kişiyi arıyor. Yüreği sadece bir kişiyi gördüğünde delice atıyordu. Bahar ile artık geçmişte kalmışlardı. Biliyordu ki bir daha onunla bir arya gelemezlerdi. Gül, Bahar konusunu asla bilmemeliydi. Ama neredeydi bu kız? bir türlü işin içinden çıkamıyordu . Korumalarından birini arayak Gül'ün nerde olduğunu sordu.

Telefonun karşısındaki adam onun gece halasına gittiğini ve orada kaldığını söylemişti şimdi de onu takip ediyordu ve deniz kıyısındaydılar.

Içi rahat etmişti. Rahatlamış bir vaziyette telefonu kapattı. Ne de olsa Gül geri gelecekti. Onun bir yanlış yapmasından korkmuştu hep. Ama Gül bir ay içinde gayet sakin davranıyordu. Artık boşanalım diye de tutturmuyordu. Sanki kabullenmişti. En iyisi de buydu. Belki ileride Gül'ün kendisine olan bakışları değişirdi.

Akşam olmuş Gül eve gelmişti. Selim'i evde gördüğü zaman seviçle şaşkınlık içinde bir duygu içindeydi. Duygusunu belli etmemeye çalışıyordu.Onun varlığı nedense huzur vermeye başlamıştı. O adam da bir şeyler vardı. Gül farkında olmadan ona doğru çekiliyordu.

Ama neden Urfaya gitmiş ve aniden dönmüştü. Selim, Gül'ü çok sakin karşıladı. Onun evinde yanında olması hoşuna gidiyordu. Urfa dönüşü bir karar vermişti. Artık Gül ile aralarındaki mesafeleri kaldırmak istiyordu. Ama nasıl yapacağı konusunda hiç bir fikri yoktu.

Gül nedense kaçmak istedi Selim'in yanından. Ben yorgunum diyerek odasına çekildi hemen. Selim bu kaçışı anlamlandıramasa da sadece arkasından baka kalmıştı.

Kaçışlar, aşktan, sevdiğinin gözlerinden kaçmalar. Onun varlığıyla mutlu olmak ama ona bakmaktan çekinmek. Kendine bile itiraf edemediğin duyguları gizlemeye çalışmak ve bir an yakalanmaktan korkmak, Gül tam olarak iki gündür böyle karmakarışık duygular içindeydi. Köşe bucak kaçıyordu ondan. Nedenini kendisi bile bilmiyordu.

Bir gün eşyalarını toplarken karşılaşmaması gereken bir şeyle karşılaştı. Hayatını değiştirecek bir şeydi o. Selim'in temiz çamaşırlarını dolaba koyarken bir an gözleri bir kitaba kaydı. Çekmeceyi usulca açtı. Ama bulduğu bir kitap değil bir fotoğraf albümü idi. Bir an elindeki albüme baktı. Içindekilere bakıp bakmama konusunda tereddüt etti.

Ama içindeki meraklı kıza kulak verdi. Yüzünde define haritası bulmuş defineci gibi gülümseme vardı. Usulca yatağının üzerine oturdu ve albümün ilk kapağını açtı. Burada Selim'in fotoğrafları vardı.Çocukluğundan , okul dönemlerine ait resimler vardı.

Onun resimlerine bakarken o kadar mutlu bir ifadesi vardı ki kendisi farkında bile değildi. Sanki her resimde onu daha da iyi tanıyordu. Resminin birine hayran bir şekilde bakakaldı. Bu resimde selim çok yakışıklı çıkmıştı. Fotoğraf kış ayında çekilmiş karların arasında kırmızı boğazlıklı kazağı ile ve güzel gülüşüyle Gül'ü kendine hayran bırakmıştı. Gül dayanamadı ve bu fotoğrafı eşyalarının arasına koydu, buralardan giderken ona ait bir şeyin yanında olmasını istemişti.

Keşke gitmeseydi, bir an vazgeçmeyi düşündü. Hala vazgeçebilirdi, belki de çoktan vazgeçmişti.

"Yapabilirim, ben bu adamla yaşayabilirim," dedi kendine. Ve eğer o adamda kendisini sevme ihtimali varsa eğer vazgeçebilirdi kararından.

"Belki de o benim kaderim, belki de o benim beklediğim aşk ama ya değilse ya o beni hiç sevmezse" bu düşüncelerle albümü kapattı. Üzgün bir şekilde albümü yerine koymak için ayağa kalktı. Her ne olursa olsun Selim'in onu sevebilme ihtimalini bekleyemezdi. Albümü yerine koydu arkasını döndüğünde yere bir fotoğrafın düştüğünü gördü.