BİR GÖNÜL 'E AŞK GiRINCE(TAMAMLADI)

Yüreğine Sor

Gül, gürültüyle açılan kapıya arabanın içinden bakmaya devam ediyordu. kendisini çok gergin hissediyordu. Yine dönmüş dolaşmış Başaran konağına geri dönmüştü. O kapıdan ilk girdiği günü hatırladı. O zamanki ürkek, hiç bir şeyden habersiz, çaresiz kızı düşündü. Onunla arasında uçurum vardı. Son üç yılda ömrünün en hızlı değişimini yaşamıştı. O kız kadar ürkek,narin değildi artık. Şimdi kendisini daha güçlü hissediyordu. Yaşadığı acılar onu gün be gün güçlendirmişti. Ama yine de eski Gül kalbinin bir yerlerinde hala saklıydı. Çünkü şu anda o kız gibi hissediyordu kendisini. Galiba ilk günki gibi korkuyordu, bu konağa girerken. Ne olurdu sanki şu konakta iyi birkaç günü geçmiş olsaydı. Şimdi ona cehennem gibi gelmezdi bu konak. Elini birinin tutmasıyla irkildi. Sol tarafına döndüğünde elini tutan kocasını gördü. Kocası ona ben yanındayım der gibi samimi bir bakış atmıştı. Gül gülümsemeye çalıştı.Cehennemine geri dönüş nedeni karşısındaydı. Selim'i çok seviyordu,onun için geri dönmüştü. Yine onun için her şeye katlanmaya razıydı. Çünkü o artık sevdiği adam olmanın dışında gerçekten kocasıydı. Arka koltukta oturan oğlunun babasıydı. Vazgeçemediği kalbiydi.

"Gül, eğer girmek istemezsen anlarım. İstersen gideriz." Demişti Selim. Çünkü karısı Urfa'ya ayak basar basmaz bambaşka bir insana dönüşmüştü. Bakışları, duruşu değişmişti. Bu şehir ona iyi gelmiyordu. Her ne olursa olsun onu zorlamayacaktı. O ne isterse o olacaktı.

Gül, Selim'in sözlerinden sonra bakışlarını dışarı yönlendirdi. Karşısında Kamber ağa, Hanımağa ve konağın diğer fertleri onların arabadan inmesini bekliyordu. Selim ile ailesi arasında bakışları gidip geldi. Sonra da Selim'e bakarak gülümsemeye çalıştı

"Hiç biryere gitmiyorum Selim. Merak etme ben iyiyim. Olmak istediğim yerdeyim. Kocam ve oğlumla birlikteyim. Üstelik burası benim de evim değil mi? Hem ben ilk defa gerçek anlamda bu konağa, bu konağın gelini olarak ayak basacağım gerginliğim bu yüzden. Hadi daha fazla bekletmeyelim onları" diyerek Selim'in elinden güç almak istercesine elini sım sıkı sıktı ve kapıyı açarak dışarı çıktı.

Hanımağa tüm içtenliği ile oğluna sarılmıştı. Ne çok özlemişti oğlunu. Selim önce annesinin daha sonra da babasının elini öpmüştü. Sonra da konağın diğer sakinlerine selam vermişti.

Gül, oğlunun elini tutmuş ağır ağır kalabalığın yanına ilerliyordu. Konaktaki herkes Gül'e hayretler içinde bakıyorlardı. Çünkü bu karşılarında gördükleri Gül, eski Gül değildi. Solgun yüzünde güller açıyordu. Bakışı, duruşu, yürüyüşü her şeyi farklıydı o kadının. Sanki başka bir kadın gibiydi. Üstelik eskisinden daha da güzel gözüküyordu. Bir kez daha anladılar, belki de Gül hep böyle biriydi. Onun dünyasını karartanlar gül yüzünü solduranlar kendileriydi.

Gül, önce Kamber ağanın yanına gelmişti. Kamber ağaya korkmadan bakıyordu artık. Hiç istifini bozmadan "öpeyim elini Baba!" demişti. Sonra da Kamber ağanın elini tutup öpüp alnına koymuştu.

Gül'ün davranışları konaktaki herkesi şaşkına uğratmıştı. Hele Kamber ağa şaşkınlığını gizleyememişti bile. Selim ise karısının bu davraşından dolayı karısıyla gurur duyuyordu.

Gül, aynı şeyi Hanımağa için de yapmıştı. Daha sonra konağın diğer sakinleriyle tek tek selamlaşmış onlarla kucaklaşmıştı. Tabi en çok da bu konakta ona yardımcı olan kişiye Havin'e sıkıca sarılmıştı. Üstelik biraz da onun için gelmişti. Onun en mutlu gününde yanında olmak istemişti. Daha sonra da bütün konak halkı kocaman kahvaltı masasında toplanmışlardı. Gül sayesinde bir ilk daha gerçekleşiyordu konağın sahipleri de çalışanları da aynı masadaydılar. Gül ise iki tarafın tam ortasında oturuyordu. Kocası ile kamber ağa ise masaların birer başında oturuyorlardı. Bir tek Murat yoktu bu aile yemeğinde. Çünkü Murat o konakta kalmıyordu. Başaranların ağası oydu. Ama Başaran konağında kalmak istememiş kendisine başka bir konak bulmuş orada yaşıyordu. Böyle daha huzurlu hissetmişti kendisini.Kimse de onun kararını sorgulamamıştı ne de olsa ağa oydu ve ne isterse o olurdu.