Şu sıralar çok yoğunum ve hikayelere yetişemiyorum. Yeni bölümden küçük bir kesit vererek sizi 5 güncük daha bekleteceğim. Bunun için gerçekten üzgünüm umarım kızmazsınız. Okuduğunuz için teşekkürleer :)
"Ne yani o kadar şeyi boşu boşuna yaşadığımızı mı söylüyorsun?" diye bağırdığında kucağımda ki Carmen'i daha sıkı sardım. Bağırmasından o da korkmuştu ve küçük bedeniyle ağlıyordu.
"Sadece artık yorulduğumu söylüyorum. Carmen'den önce her türlü tehlikeye hazırdım ve senin yanındaydım ama artık Carmen'e sahibiz. Ya tehlikeli işlerini bırakırsın ya da bizi." diye meydan okuduğumda durdu.
Ardından ellerini havaya kaldırdı ve sertçe aşağı bıraktı. Gözlerinden süzülen hayal kırıklığı içimi parçalasada artık bir yerden sonra dayanamayacağımı görmeliydi. Yoksa ailemizi kaybedecektik.
"Bana bunu söylediğine inanamıyorum! Adam bana meydan okuyor ve sen tercih yapmamı söylüyorsun! Jess Tanrım!"
Haykırışı evin içinde yankılanırken sakin kalmaya çalışarak Carmen'i kaldırıp kafasını omzuma yasladım. Sırtını sıvazlarken ağlaması biraz dindi. Dikkatimi tekrar karşımda dikilen Zayn'e çevirdiğimde sinirli bakışlarının üstümde gezindiğini gördüm.
"Meydan okuması bütün aileni tehlikeye atmanı gerektirmez aptal! Artık tek başına bütün kötülüklere meydan okuyan adam değilsin! Biz de varız! Ne zaman kafandan bunu geçirip gerçekleri anlarsan o zaman gerçek bir konuşma yaparız!"
Arkama bakmadan hızla salondan çıkarken bir şeyleri devirdiğini duydum. Bazı şeyleri aştığımızı sanarken aslında ne kadar yanıldığımı bir kez daha gördüm.
