Ve gelecek haftasonu Trouble bir daha başlamamak üzere bitecek. Bu hikayeyi 2 kere bitirdim ve 2'sinde de dayanamayarak tekrar başladım. Hatta çocuklarının hikayesini yazmak bile bana yeterli gelmemişti,yeniden başlamak istemiştim. Ama artık bunun da bir sonu var. Umarım en başından beri yanımda olanlar,aramıza sonradan katılanlar benden ve hikayeden memnun kalmışlardır. Çok uzun bir zaman geçirdik ve artık sonu geldi. Haftaya finalde görüşmek üzere,sizi seviyorum :D
Önümde ki resimlere bakarken yüzüme yayılan gülümsemeyi engelleyemedim. Parmaklarım istemsizce üstlerine giderken ikimizin de suratına sanki asla gitmeyecek gibi yapışmış olan gülümsemelere baktım. O kadar genç, o kadar bilgisizdik ki.
İlk tanıştığımız zamanlardı. Ben onu arkadaş gibi gördüğümü sanarken,o beni babamdan intikam almak için kullanıyordu. Bu aklıma gelince sayfayı çevirip diğerine geçtim. Bunda da sırtına atlamış ve doğru hatırlıyorsam ensesinden öpmeye çalışıyordum. Çünkü huylanıp duruyordu yani.
Bir sonra ki fotoğraf ben uyurken çekilmişti. Başımı boynuna öyle bir sokmuştum ki gören duyan beni ya da onu kaçırıyorlar sanırdı. Kameraya öyle güzel bakmıştı ki ve o kadar güzel gülmüştü ki dayanamadan albümden resmi çıkardım ve tarayıcı da taratmak için yanıma bıraktım.
Ayrıldığımız zamanlarda çektiğimiz tekli fotoğrafları geçtikten sonra evlilik teklifi ettiği zaman çocukların gizlice çektikleri fotoğraflara baktım. Bu fotoğraflarda diğerlerinin göre daha farklı bakıyordu. İkimizinde gözünde birbirimizi delicesine sevdiğimiz yazıyordu sanki. Bir kez daha çevirdiğimde karşıma o kadar üzgün 2 yüz çıktı ki,bir an durup bunlar biz miyiz diye düşündüm. O plandan sonra ben çekip gitmiştim ve sonsuz kadar uzun gelen bir süre kadar birbirimizi görmemiştik.
Kasvete dayanamayarak bir sonrakine geçtiğimde Londra'ya geri döndüğümde ve karaoke barda onlara rastladığım gece dans ettiğimizde ki fotoğraf çıktı. Beni havaya kaldırdığında saçlarım onun yüzüne düşüp çehresini biraz perdelemişti ama şimdi bile bana olan bakışlarını hatırlayabiliyordum. Bolca özlem,sevgi ve öfke. Ardından gelen bütün fotoğraflar mutluluk taşıyordu. Düğün, hamileliğim,Carmen'in ilk doğum günü ve daha niceleri.
Ve her fotoğrafta açıkça görebildiğim tek bir şey vardı. Onun ve benim gözlerimde asla bitmeyen sevgi.
Aşk değildi,sevgiydi. Çünkü sevgi benim için daha büyük,daha anlamlıydı. Aşık olmak demek hoşlanmak özelliklerini beğenmek demekti. Ama sevgi onu köküne kadar tanıyıp güvenmek,onun sana sadakat göstereceğini bilmek ve ona sadakat göstermekti. Sevgi çok büyüktü ve onun sevgisi de çok büyüktü.
Vücudum sanki aradığı cevabı bulmuş gibi irkilirken albümü kapatıp koltuğa bıraktım. Bana bir neden vermesini istediğimde benim bulmam gerektiğini söylemişti ve ben bulmuştum. Onu karşı konulmaz ve delicesine seviyordum. Ona güveniyordum.
