Biliyorum biliyorum çok beklettim. Gerçekten hepinizden ayrı ayrı bolca özür dilerim. İnternetten tanıştığım en yakın arkadaşım tatile yanıma geldi ve bu süre içerisinde bekleneceği gibi yazamadım. Bölüm en ama en kısa zamanda gelecek. Bekleyen herkesten özür dilerim :/
Hayatım boyunca en çok karanlıktan korkmuşumdur. Annem yatarken ışıkları kapattığında kendimi o kadar çaresiz hissederdim ki,ağlayamazdım bile. Ama o zaman kalkıp ışığı açarak korkumu yenme şansım oluyordu.
Şimdi ise, hiçbir şeyim yoktu. Ne açacak bir ışığım ya da ağladığım için gelip yanımda duracak birisi.
Kaç gündür bu haldeydim bilemiyordum. Ya da kaç haftadır. Kurtulmak için her çığlık atışımda daha çok karanlığa gömülüyor gibiydim. Çıkmak için ellerimi her uzatışımda kollarımı karanlığın içerisinden çıkan gölgeler tutarak geri çekiyordu. Ölüyor gibi hissediyordum.
Belki de gerçekten ölüyordum.
Bu sefer gerçekten sona ulaşabilecek miydim acaba? Her seferinde kazandığım savaşı bu sefer kaybedecektim belki de. Yorulmuştum. Her seferinde birileri ya da bir şeyler için savaşmaya çalışmaktan yorulmuştum. Ama içimden gelen başka bir seste birileri için hayatta kalmayacaksam yaşamamın ne anlamı var diye soruyordu.
Kızım ve Zayn. İkisi de savaşmamda ki tek nedenlerdi ve şu anda onlar da ellerimden gitmiş gibi hissediyordum. Seslensem de kimse bana cevap vermiyordu. Neden kimse bana yardım etmiyordu?
Her zaman beni kurtarmak için orada olan Zayn neden bu sefer de bana sıkıca sarılıp kurtarmıyordu. Yoksa bu sefer o da pes mi etmişti? Savaşmaktan yorulmuş ve beni öylece bırakmış mıydı?
Bu sefer gerçekten her şey bitmiş miydi?
